(1) ترس شرطی به صورت تشدید یافته در مقایسه با گروه کنترل در گروه بیمار مشاهده شد. (2) تزریق زیر جلدی ?-استرادیول پاسخ های رفتاری ناشی از القاء ptsd را به طور معنی داری کاهش داد. (3) sps منجر به کاهش سلول های هیپوکامپ شد و این اثر با استرادیول بهبود یافت.(4) sps نسبت فاکتورهای bcl2/bax را در هیپوکامپ کاهش داد و نتایج نشان داد که آپوپتوز ناشی از sps با تزریق بتا استرادیول معکوس شد. (5) ?-استرادیول میزان تولید پروتئین bdnf را در هیپوکامپ نسبت به گروه بیمار به طور معنی داری افزایش داد.

گزارشات متعددی حاکی از آن است که فراخوانی حافظه توسط استرس حاد و مزمن مختل می گردد. به دلیل مضرات و شیوع استرس در زندگی مدرن و در معرض بودن با هر دو نوع استرس، مشخص نیست که آیا در معرض استرس مزمن بودن اثر مختل کننده استرس حاد بر حافظه فضایی را تحت تاثیر قرار می دهد که در این تحقیق مورد بررسی قرارگرفت. در این مطالعه از موش صحرایی نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 200-250 گرم استفاده شد. موش ها به طور تصادفی به 4 گروه کنترل، استرس حاد، استرس مزمن، استرس مزمن+ حاد تقسیم شدند. حیوانات به مدت 6 روز در ماز آبی موریس آموزش دیدند و برای القاء استرس مزمن، از مقیدکننده روزانه 6 ساعت به مدت 21 روز و در روز بیست و دوم تست فراخوانی حافظه گرفته شد.و به منظور القاء استرس حاد سه شوک پا با شدت 8/0 میلی آمپر به فاصله زمانی هر شوک از هم 5 ثانیه اعمال شد و در گروه استرس حاد و مزمن از هر دو استفاده گردید. معیار سنجش فراخوانی حافظه فضایی، مدت زمان حضور در ربع هدف و متضاد، زمان رسیدن به محل سکو، فاصله شنای حیوانات از مرکز سکو در گروه ها در روز پروب است. نتایج نشان داد موش های تحت استرس مدت زمان کمتری را در ربع هدف دایره در مقایسه با گروه کنترل صرف نمودند. زمان رسیدن به محل سکو، فاصله شنای حیوانات از مرکز سکو در گروه های تحت استرس نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری در تست پروب داشت. سه گروه استرس حاد، مزمن و مزمن + حاد در پارامترهای اندازه گیری شده در تست پروب تفاوت معنی داری نشان ندادند. نهایتا غلظت کورتیکوسترون پلاسما در گروه های تحت استرس افزایش معنی داری نسبت به گروه کنترل داشت. یافته های ما نشان دادند که هر دو استرس حاد و مزمن بطور مشابهی فراخوانی حافظه را مختل می نماید. بعلاوه اثرات مختل کننده فراخوانی استرس حاد تحت تاثیر استرس مزمن قبلی قرار نمی گیرد.

فشار روانی پس از سانحه نوعی بیماری اضطرابی ناشی از مواجهه با عوامل آسیب رسان بسیار شدید است که از ویژگی¬های برجسته¬ی آن اختلال در پدیده¬ای به نام خاموشی حافظه ترس می¬باشد. هدف مطالعه¬ی حاضر در ابتدا القاء ptsd در موش صحرایی نر و بررسی میزان حافظه¬ی ترس در این حیوانات و سپس بررسی اثرات تزریق درون صفاقی آگونیست win55-212-2 بر فاز¬های اکتساب و تثبیت خاموشی حافظه¬ی ترس می¬باشد. بعلاوه، از دیگر اهداف این مطالعه، ارزیابی اثرات آگونیست مذکور بر میزان اضطراب و همچنین فعالیت حرکتی حیوان نیز می¬باشد. به منظور القاء ptsd از مدل sps&s استفاده شد. یک هفته بعد، به منظور ایجاد حافظه¬ی ترس شرطی، حیوانات در دستگاه ترس شرطی یک شوک الکتریکی دریافت کردند و 24 ساعت بعد جهت آموزش خاموشی، در دستگاه ترس شرطی قرار داده می¬شدند. جهت بررسی اثرات تیمار با win55-212-2 بر اکتساب خاموشی، تزریق دارو 30 دقیقه قبل از انجام سه تست اول خاموشی صورت گرفت. 3 تست خاموشی دیگر نیز بدون تزریق دارو و در فواصل زمانی متفاوت انجام گرفت. سنجش میزان اضطراب حیوان به فاصله زمانی 11 و 31 روز بعد از شرطی سازی حیوان صورت می¬گرفت. همچنین فعالیت حرکتی حیوان نیز 12 و 32 روز پس از شرطی سازی سنجیده شد. به منظور ارزیابی اثرات تیمار با win، بر تثبیت خاموشی، روش انجام آزمایش دقیقا" مشابه فاز اکتساب است با این تفاوت که در این فاز تزریق دارو بعد از اتمام سه تست اول خاموشی انجام می¬شد. نتایج: حافظه¬ی ترس شرطی بصورت تشدید یافته و پایدار در گروه بیمار در مقایسه با گروه شوک مشاهده گردید. تزریق درون صفاقی آگونیست win55-212-2 با دوز 25/0 قبل از آموزش خاموشی منجر به کاهش پاسخ ترس شرطی شده¬ی حیوان شد و تزریق آن بعد از آموزش خاموشی منجر به کاهش پاسخ ترس شرطی شده¬ی حیوان گردید. تزریق درون صفاقی آگونیست با دوز 25/0 قبل از آموزش خاموشی منجر به اکتساب خاموشی حافظه¬ی ترس شد. تزریق آن بعد از آموزش خاموشی منجر به تثبیت خاموشی حافظه¬ی ترس گردید. sps&s سبب ایجاد اضطراب در حیوانات شد که این اثر با دوز 25/0 آگونیست win بهبود یافت. ترس حساس شده¬ی ناشی از القاء ptsd با تزریق درون صفاقی win55-212-2 (دوز 25/0) کاهش یافت.

مطالعات قبلی نشان داده است که کورتیکوسترون، سبب اختلال در به‏خاطرآوری اطلاعات می‏شود. از طرف دیگر، هورمون‏های جنسی نیز بر حافظه اثر دارند. از این رو هدف این مطالعه بررسی اثر کورتیکوسترون بر به‏خاطرآوری حافظه ترس در موش‏های صحرایی بالغ سالم و اوارکتومی شده بود. دراین مطالعه موشهای صحرایی ماده نژاد ویستاردرمدل احترازی غیرفعال،آموزش داده شدند(شدت شوک1میلی آمپروبه مدت3ثانیه). 60 دقیقه قبل ازآزمون به‏خاطرآوری،17 - بتا استرادیول (?g/kg15) و پروژسترون (mg/kg5) و30دقیقهقبلاز آزمون دوزهای مختلف کورتیکوسترون(mg/kg1و3و10) تزریق شد.حیوانات اوارکتومی شده 20 روز قبل از سازگاری جراحی شدند و از حیوانات سالم بعد از تست به‏خاطرآوری اسمیر واژنی گرفته شده و فاز سیکل جنسی آنها مشخص شد. در آزمایش اول حیوانات اوارکتومی شده، دوزهای مختلف کورتیکوسترون(mg/kg1و3و10) و یا حامل را به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. نتایج نشان داد که تزریق هر سه دوز کورتیکوسترون(mg/kg1و3و10) قبل از آزمون به‏خاطرآوری به موش‏های اوارکتومی شده، سبب اختلال در به‏خاطرآوری حافظه شد. در آزمایشهای دوم و سوم، به حیوانات فاز پرواستروس و دی‏استروس دوز mg/kg3 کورتیکوسترون به صورت داخل صفاقی تزریق شد.‎‎تزریق این دوز کورتیکوسترون به موش‏های سالم ماده در فاز دی‏استروس(زمانی که سطح استروژن پایین است) و نه در فاز پرواستروس(زمانی که سطح استروژن بالا است)، سبب اختلال در به‏خاطرآوری حافظه شد. در آزمایشهای چهارم و پنجم به حیوانات فاز پرواستروس و دی‏استروس 60 دقیقه قبل از آزمون حامل یا17-بتا استرادیول(?g/kg15)، و 30 دقیقه قبل از آزمون حامل یا کورتیکوسترون(mg/kg3) تزریق شد. نتایج نشان داد تزریق کورتیکوسترون و17-بتا استرادیول به موش‏های صحرایی سالم در هر دو فاز پرواستروس و دی‏استروس، به‏خاطرآوری حافظه را مختل کرد.آزمایشهای ششم و هفتم مشابه آزمایشهای چهارم و پنجم بوده با این تفاوت که به جای17-بتا استرادیول، پروژسترون (mg/kg5) تزریق شد. نتایج نشان داد تزریق کورتیکوسترون(mg/kg3) و پروژسترون(mg/kg5) به موش‏های صحرایی سالم در فاز پرواستروس (زمانی که سطح پروژسترون پایین است) و در فاز دی‏استروس (زمانی که سطح پروژسترون بالا است)،سبب اختلال در به‏خاطرآوری حافظه نشد. این یافته‏ها پیشنهاد می‏کنند که اثرات مختل کننده کورتیکوسترون بر به‏خاطرآوری حافظه، وابسته به سیکل استروس و 17-بتا استرادیول است.