چکیده: عنوان: خیانت جنگی در حقوق مخاصمات مسلحانه با تدوین پروتکل اول 1977 الحاقی به کنواسیون های ژنو واژه-های خیانت و حیله ی جنگی تعریف شده و جایگاه دقیق حقوقی خود را یافته اند. ممنوعیت خیانت جنگی که در مقررات لاهه دامنه ی گسترده تری داشت، در این پروتکل محدود گشته وصرفاً اعمالی که منجر به کشتن، مجروح ساختن و دستگیری دشمن می شود را شامل می گردد. دسته ی دیگری از روش های جنگی نیز تحت عنوان حیله های غیرمجاز قرار گرفته و ممنوع اعلام شده اند. در این تحقیق به مفهوم خیانت جنگی پرداخته و تفاوت آن با حیله های مجاز و غیرمجاز جنگی را مورد مطالعه قرار داده ایم. همچنین مصادیقی از هر یک به همراه برخی روش های چالش برانگیز جنگی که ممکن است در دامنه ی خیانت و حیله ی غیرمجاز قرار گیرد را بررسی کرده ایم. به ویژه مبحث خیانت در مبارزه با تروریسم و جنگ های دریایی از اهمیت بالایی خوردار هستند. در ادامه با تکیه بر ناجوانمردانه بودن چنین روش هایی، به علل و مبانی این ممنوعیت پرداخته ایم. این اعمال به شدت شرافت سربازان ولزوم حسن نیت در میدان مخاصمه را نقض کرده و با تضعیف اصل تفکیک میان اهداف مورد حمایت و اهداف نظامی، حقوق بشردوستانه را بی اساس ساخته و با علت غایی اعطای حمایت های بشردوستانه مغایر می باشند. در مقابل حقوق بشردوستانه نیز ضمانت اجرای مطمئنی را پبش-بینی کرده و علاوه بر مسئولیت دولتی کشور خاطی، پروتکل اول این اعمال را نقض فاحش حقوق بشردوستانه دانسته، اساسنامه-ی دیوان کیفری بین المللی نیز آن هارا جنایت بین المللی تلقی کرده است که حاکی از مسئولیت فردی مرتکب می باشد.