مولفه هایی چون سرعت، چابکی، توانایی وسیع تر در ایجاد شدت و ضعف صداها (وسعت نوانس در اجرا) و... که در مجموع تسلط اجرا را بر ابزار اجرا ، نمایان می سازد ؛ از مسیر مرور مداوم بر این گونه قطعات ، حاصل می گردد. در رپرتوار سازهایی که از کثرت بیشتر از نوازندگان برخوردار هستند و یا اینکه ظرفیت اجرایی ساز، امکانات بیشتری را در اختیار نوازنده قرار می دهد، با تعدد قطعاتی از این دست روبرو هستیم. در فرهنگ موسیقی عرب، دیر زمانی است، ساز عود به عنوان یکی از سازهایی که نوازندگان زیادی را به خود اختصاص داده و از پس سالیان کار بر روی این ساز، ظرفیت های بالایی از امکانات نوازندگی را نمایان ساخته اند، حجم زیادی از قطعات تمرینی (اتود) مشاهده می گردد، و این در حالی است که با استناد به کتب موسیقی قدیم ایران و ذکر ریشه دار بودن و قدمت عود، در موسیقی ایران از دیر باز، در جغرافیای کنونی ایران زمین، منابع محدودی یافت می شود که تمرکز بر این فرم (اتود) را داشته باشند، لذا در بخش نظری این رساله، تلاش گردیده تا نمونه هایی از این فرم، ارائه شود. همچنین در بخش عملی این رساله، اجرای نوازندگی ساز عود در دستگاه شور و آواز دشتی به همراه گروه نوازی و آواز می باشد.