هدف از این مطالعه بررسی رفتاری و بافت شناسی اثراتانول بر فرایندهای بعد از فعال سازی حافظه در یک مدل شرطی است. موش های نر صحرایی نژاد ویستار دردستگاه ترس شرطی با دو شوک ma 6/0 به مدت 1 ثانیه با فاصله 180 ثانیه آموزش داده شدند. ?? ساعت بعد از آموزش، موش دوباره به مدت 2 دقیقه بدون دریافت شوک در محفظه قرار داده شده و بلافاصله بعد از به خاطرآوری سالین و یا اتانول با دوزهای مختلف به حیوان تزریق شد. ?? ساعت، یک هفته و دو هفته بعد موش به مدت 5 دقیقه در محفظه قرار داده می شد و مدت زمانی که طی ? دقیقه حیوان در حالت بی حرکتی به سر می برد ثبت شد. در آزمایش دوم بعد از اولین تست به خاطرآوری ، حیوان بیهوش و سپس پرفیوژن درون قلبی انجام شد. سپس هیپوکمپ حیوان خارج و پس از فیکس کردن و تهیه برش های 10 میکرونی با کرزیل ویوله رنگ می شد. در آزمایش سوم هیپوکمپ استخراج و فیکس شده و با کرایوستات برش های 10 میکرومتری تهیه و سنجش تانل انجام شد. در آزمایش چهارم بافت هیپوکمپ هموژن می شد و به مدت 15 دقیقه با دور g10000 و در دمای 0c4 سانتریفوژ می گردید. از محلول رویی جهت سنجش غلظت پروتئین، فعالیت کاتالاز، سوپر اکسید دیسموتاز و فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز استفاده شد. نتایج آزمایش اول نشان داد که اتانول با دوز 5/1 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن، تثبیت مجدد حافظه را به طور معنی داری کاهش می دهد ولی این اثر موقتی است . نتایج آزمایش دوم کاهش 7/43% و 8/35% و 8/37% را به ترتیب در تعداد سلول های ca1 و ca3 و dg نشان داد(p< 0.01) . سنجش تانل افزایش معنی داری را در تعداد سلول های دچارمرگ برنامه ریزی شده در تمام نواحی هیپوکمپ نشان داد. فعالیت کاتالاز، سوپر اکسید دیسموتاز و فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز بین گروه کنترل و گروهی که اتانول دریافت کرده بودند تفاوت معنی داری نداشت. یافته های فوق نشان می دهند که تزریق اتانول با دوز 5/1 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن بعد از فعال سازی حافظه ترس شرطی شده، با ایجاد مرگ برنامه ریزی شده، تعداد سلول های ca1و ca3 و dg را کاهش می دهد . کلید واژگان: هیپوکمپ، حافظه، ترس شرطی شده محیطی، اتانول، تانل، استرس اکسیداتیو، کرزیل ویوله

(1) ترس شرطی به صورت تشدید یافته در مقایسه با گروه کنترل در گروه بیمار مشاهده شد. (2) تزریق زیر جلدی ?-استرادیول پاسخ های رفتاری ناشی از القاء ptsd را به طور معنی داری کاهش داد. (3) sps منجر به کاهش سلول های هیپوکامپ شد و این اثر با استرادیول بهبود یافت.(4) sps نسبت فاکتورهای bcl2/bax را در هیپوکامپ کاهش داد و نتایج نشان داد که آپوپتوز ناشی از sps با تزریق بتا استرادیول معکوس شد. (5) ?-استرادیول میزان تولید پروتئین bdnf را در هیپوکامپ نسبت به گروه بیمار به طور معنی داری افزایش داد.

عصاره رزماری با اثر آنتی اکسیدانتی و آنتی آپوپتوتیکی، از نورون های دوپامینرژیک در مقابل نوروتوکسین 6-هیدروکسی دوپامین (6-ohda) محافظت می کند. سلول های بنیادی از نورون های دوپامینرژیک در محیط های in vitro وin vivo محافظت می کنند، قادرند به محل آسیب مهاجرت کرده و به سلول های استرومایی مغز تمایز یابند. در این تحقیق اثر درمانی سلول های بنیادی مشتق شده از چربی (adsc) و عصاره برگ رزماری بر نورون زایی هیپوکمپ و اختلال حافظه در موش های صحرایی مدل پارکینسونی ضایعه دیده با 6- هیدروکسی دوپامین مورد بررسی قرار گرفت. رنگ آمیزی کریزل ویوله، ایمنوهیستوشیمی آنتی brdu و آنتی gfap مورد بررسی بافتی قرارگرفت.مصرف خوراکی عصاره رزماری و پیوند سلول های adsc با تحریک نورون زایی و اثر نوروپروتکتیو آستروسیت ها، اختلال حافظه را در موش های مدل پارکینسونی بهبود بخشید

مقدمه: گزارش های متعدد حاکی از اختلال یادگیری و حافظه به واسطه استرس مزمن است. با این حال، مطالعات بسیار کمی به بررسی راه های ممکن برای جلوگیری از نقص های ناشی از استرس پرداخته اند. در این مطالعه اثرات کوئرستین به عنوان یک فلاونوئید طبیعی با ویژگی آنتی اکسیدانتی بر روی استرس اکسیداتیو در هیپوکامپ و اختلال یادگیری و حافظه ناشی از استرس مزمن مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: موش ها به صورت تصادفی به چهار گروه، حلال + بدون استرس (کنترل)، حلال + استرس مزمن، کوئرستین + استرس مزمن و کوئرستین + بدون استرس تقسیم شدند. برای القاء استرس مزمن، حیوانات به مدت ?? روز، روزانه 6 ساعت (15:00-9:00) در داخل نگه دارنده از جنس پلکسی گلاس بدون آب و غذا و بی حرکت قرار گرفتند. روزانه به مدت 21 روز یک ساعت قبل از اینکه حیوانات داخل نگه دارنده قرار بگیرند حلال یا کوئرستین با دوز mg/kg 50 بطور داخل صفاقی دریافت نمودند. حیوانات هر گروه خود به دو گروه تقسیم شدند و در روز 21، پس از قربانی کردن حیوانات و خارج نمودن هیپوکامپ، پارامترهای استرس اکسیداتیو در هیپوکامپ اندازه گیری شد و در گروه دیگر حیوانات به مدت 6 روز در ماز آبی موریس آموزش دیدند. در روز 28، تست پروب جهت سنجش حافظه انجام گردید. زمان سپری شده در ربع هدف و متضاد، زمان رسیدن به جایگاه سکو و میانگین فاصله شنای حیوان از مرکز سکو جهت سنجش حافظه مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج: نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که حیوانات تحت استرس مزمن طی روز های 6 و 4، 3 ، 2 آموزش بطور معنی داری مدت زمان بیشتری را برای رسیدن به سکو صرف نمودند. در تست پروب مدت زمان رسیدن به محل سکو و فاصله شنای حیوانات از مرکز محل سکو در گروه استرس مزمن در مقایسه با کنترل افزایش معنی-داری یافت (p<0/001). تجویز کوئرستین با دوز mg/kg50، مدت زمان رسیدن به محل سکو را به طور معنی داری در مقایسه با گروه استرس مزمن کاهش (p<0/001) و مدت زمان ماندگاری در ربع هدف را بطور معنی داری افزایش داد (p<0/05). مطالعه بیوشیمیایی نشان داد در گروه استرس مزمن در مقایسه با گروه حلال، میزان mda بطور معنی داری افزایش p<0/01))، میزان فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز بطور معنی داری کاهش (p<0/01) و میزان فعالیت آنزیم سوپراکسید دسموتاز نیز بطور چشمگیری افزایش یافت (p<0/05). تجویز کوئرستین موجب کاهش معنی دار در میزان mda در هیپوکامپ شد و فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و سوپراکسید دسموتاز در حیوانات تحت استرس بهبود یافت. در نهایت کوئرستین سطح کورتیکوسترون را بطور چشمگیری در حیوانات تحت استرس کاهش داد (p<0/001). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، استرس مزمن اثرات مضری بر روی یادگیری و حافظه دارد و درمان با کوئرستین می تواند از استرس اکسیداتیو و اختلال یادگیری و حافظه ناشی از استرس مزمن جلوگیری نماید.

فشار روانی پس از سانحه (ptsd) یکی از شدیدترین انواع اختلالات اضطرابی است که در پی مواجهه با سوانح شدید بروز می کند. هدف از این مطالعه بررسی اثرات تزریق ملاتونین در دو بازه ی زمانی 6 و 11 روزه بر پاسخ-های رفتاری موش صحرایی مدل ptsd بود. بمنظور القاء ptsd از مدل حیوانی تلفیقی شوک و تک استرس طولانی مدت (s&sps) استفاده شد. حیوانات به مدت 5 روز، روزانه یک شوک الکتریکیma 1 دریافت کرده و در روز ششم با مدل (s&sps) مواجه می شدند. هفت روز بعد، تست ماز بعلاوه ای مرتفع و زمینه باز انجام شد، در روزهای 15، 20 و 25 ترس شرطی شده ارزیابی شد. حیوانات بدون دریافت شوک برای مدت 5 دقیقه در دستگاه قرار می گرفتند و میزان بی حرکتی سنجیده شد. به منظور بررسی اثرات ملاتونین و حلال آن، تزریق ماده ی مذکور در دوباره ی زمانی 6 و 11 روزه در دوزهای mg/kg 5 ،10و15 انجام شد. تزریق 6 روزه، روزانه پس از sps صورت میگرفت و تزریق 11 روزه، از 5 روز بعد از هر شوک و تا شش روز sps روزانه انجام شد. یافته های تزریق 6 روزه ملاتونین: با دوز mg/kg10 به طور معنی داری میزان بی حرکتی را کاهش دهد. حافظه ی ترومایی در تست سوم نسبت به اول کاهش معنی داری داشت. این دوز درopen field نیز برکاهش ترس حساس شده نیز اثر مثبت داشت. در ماز بعلاوه ای مرتفع، تنها در بیشترین دوز درصد زمان گذرانده شده در بازوی باز را در مقایسه با گروه کنترل افزایش داد. تزریق 11 روزه ، تاثیر معنی داری در میزان بی حرکتی و ترس حساس شده در آزمون open field در مقایسه با کنترل نداشت. تزریق ملاتونین (6 روزه با دوز موثر mg/kg 10) بلافاصله پس از رخداد حوادث ترومایی، می تواند از بروز اثرات تخریبی تروما بر حافظه ممانعت کند.

مقدمه: تشنج ممکن است راه¬اندازهای مختلفی داشته باشد؛ با این حال، برای دهه¬ها، استرس به طور معمول و مداوم به عنوان راه¬اندازی برای رویداد تشنجی مورد شک بوده است. محور هیپوتالاموس هیپوفیز آدرنال (hpa) ممکن است دلیل مهمی برای کنترل تشنج باشد و هورمون رهاسازی کورتیکوتروپین (crh) هماهنگ کننده¬ی اصلی پاسخ¬های رفتاری و اندوکرین به استرس است که در بعضی از مدل¬ها شدت تشنج را افزایش می¬دهد. هدف: در این مطالعه، اثر استرس شوک خفیف الکتریکی را بر شروع و مراحل تشنج¬های ناشی از ptz در موش¬های صحرایی نر سالم و آدرنالکتومی شده مورد بررسی قرار دادیم و به دنبال آن، نقش هیپوتالاموس جانبی در اثر استرس بر تشنج ناشی از ptz در موش صحرایی نر، توسط تجویز مهارگر crhr1 در هیپوتالاموس جانبی بررسی شد. مواد و روش¬ها: استرس خفیف شامل دو شوک پا بود که با یک فاصله زمانی از هم توسط دستگاه الکتروشوک به موش¬ها اعمال شد. غده آدرنال با دو عمل جداگانه جدا شد. داروی مهارگر گیرنده¬ی crhr1 (nbi 27914) با دوز µg/µl 10 با کانول¬گذاری دوجانبه در هیپوتالاموس جانبی توسط پمپ تزریق سرنگی قابل تنظیم تزریق شد. تشنج با تزریق داخل وریدی mg/ml 25 ptz توسط پمپ تزریق سرنگی قابل تنظیم القا شد. رفتارهای تشنجی 20 دقیقه مورد مشاهده قرار گرفت و بر اساس طبقه بندی racine ثبت شد. نتایج: در این مطالعه نشان داده شد که مدت و مراحل تشنج در گروه استرس و همچنین آدرنالکتومی نسبت به گروه کنترل افزایش یافت، بعلاوه در اثر استرس و تشنج افزایش گلوتامات و کاهش گابای کل هیپوکامپی مشاهده شد. در گروه¬های استرس دیده و تشنجی افزایش کورتیکوسترون پلاسما مشاهده شد و در گروه آدرنالکتومی کاهش شدید کورتیکوسترون وجود داشت. علاوه بر این، در گروه¬های تجویز داروی مهارگر crhr1 کاهش مراحل و مدت تشنج، افزایش گابا و کاهش گلوتامات کل هیپوکامپی و کاهش کورتیکوسترون نسبت به گروه¬های بدون دارو مشاهده شد. بحث و نتیجه¬گیری: نتایج حاصل نشان داد که استرس حاد شوک پا اثر تشدیدی روی مراحل و طول مدت تشنج دارد و آدرنالکتومی این اثر را شدت می¬بخشد. پیش درمانی با مهارگر انتخابی crhr1 در هیپوتالاموس جانبی، مراحل و طول مدت تشنج ناشی از ptz را کاهش می¬دهد. در مجموع، نتایج نقش crh را در هیپوتالاموس جانبی، از طریق اثرگذاری استرس بر افزایش مدت و مراحل تشنج نشان داد.

فشار روانی پس از سانحه نوعی بیماری اضطرابی ناشی از مواجهه با عوامل آسیب رسان بسیار شدید است که از ویژگی¬های برجسته¬ی آن اختلال در پدیده¬ای به نام خاموشی حافظه ترس می¬باشد. هدف مطالعه¬ی حاضر در ابتدا القاء ptsd در موش صحرایی نر و بررسی میزان حافظه¬ی ترس در این حیوانات و سپس بررسی اثرات تزریق درون صفاقی آگونیست win55-212-2 بر فاز¬های اکتساب و تثبیت خاموشی حافظه¬ی ترس می¬باشد. بعلاوه، از دیگر اهداف این مطالعه، ارزیابی اثرات آگونیست مذکور بر میزان اضطراب و همچنین فعالیت حرکتی حیوان نیز می¬باشد. به منظور القاء ptsd از مدل sps&s استفاده شد. یک هفته بعد، به منظور ایجاد حافظه¬ی ترس شرطی، حیوانات در دستگاه ترس شرطی یک شوک الکتریکی دریافت کردند و 24 ساعت بعد جهت آموزش خاموشی، در دستگاه ترس شرطی قرار داده می¬شدند. جهت بررسی اثرات تیمار با win55-212-2 بر اکتساب خاموشی، تزریق دارو 30 دقیقه قبل از انجام سه تست اول خاموشی صورت گرفت. 3 تست خاموشی دیگر نیز بدون تزریق دارو و در فواصل زمانی متفاوت انجام گرفت. سنجش میزان اضطراب حیوان به فاصله زمانی 11 و 31 روز بعد از شرطی سازی حیوان صورت می¬گرفت. همچنین فعالیت حرکتی حیوان نیز 12 و 32 روز پس از شرطی سازی سنجیده شد. به منظور ارزیابی اثرات تیمار با win، بر تثبیت خاموشی، روش انجام آزمایش دقیقا" مشابه فاز اکتساب است با این تفاوت که در این فاز تزریق دارو بعد از اتمام سه تست اول خاموشی انجام می¬شد. نتایج: حافظه¬ی ترس شرطی بصورت تشدید یافته و پایدار در گروه بیمار در مقایسه با گروه شوک مشاهده گردید. تزریق درون صفاقی آگونیست win55-212-2 با دوز 25/0 قبل از آموزش خاموشی منجر به کاهش پاسخ ترس شرطی شده¬ی حیوان شد و تزریق آن بعد از آموزش خاموشی منجر به کاهش پاسخ ترس شرطی شده¬ی حیوان گردید. تزریق درون صفاقی آگونیست با دوز 25/0 قبل از آموزش خاموشی منجر به اکتساب خاموشی حافظه¬ی ترس شد. تزریق آن بعد از آموزش خاموشی منجر به تثبیت خاموشی حافظه¬ی ترس گردید. sps&s سبب ایجاد اضطراب در حیوانات شد که این اثر با دوز 25/0 آگونیست win بهبود یافت. ترس حساس شده¬ی ناشی از القاء ptsd با تزریق درون صفاقی win55-212-2 (دوز 25/0) کاهش یافت.

استرپتوزوتوسین از داروهای دیابتوژنیک پرکاربرد ضد سرطان است. تزریق داخـــل بطنی آن اثراتــی مشــابه بــا بیماری آلزایمر نوع تک گیر بر روی یادگیری و حافظـه ایجاد میکند و مصرف آن در عین حال منجر به افزایش اضطراب می شود. با توجه به عدم درمان قطعی این نوع اضطراب و هم چنین توصیه گیاه درمانی، مطالعه ی حاضر تلاشی برای بررسی اثر مریم گلی بر رفتارهای شبه اضطرابی القا شده توسط تزریق داخل بطن مغزی استرپتوزوتوسین در موش های نر است. موش های صحرایی نژاد ویستار به گروه های کنترل، vehicle و تجربی تقسیم شدند. گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکرد. گروهvehicle و گروه های تجربی به مدت 14 روز به ترتیب سالین و عصاره ی آبی و الکلی مریم گلی mg/kg) 100- 50– 25) دریافت کردند. سپس بر روی حیوانات این دو گروه کانول گذاری در داخل بطن طرفی انجام شد و یک هفته بعد از بهبودی، به آنها استرپتوزوتوسین (3میلی گرم/کیلوگرم) تزریق شد. رفتارهای شبه اضطرابی به کمک ماز بعلاوه ای شکل مرتفع ارزیابی شد. نتایج نشان داد که تزریق استرپتوزوتوسین یک هفته بعد از تزریق بدون تاثیر بر فعالیت های حرکتی، موجب کاهش درصد زمان حضور و کاهش درصد ورود به بازوی باز شد. که این نشان دهنده ی افزایش رفتارهای شبه اضطرابی است. حیوانات در گروه هایی که استرپتوزوتوسین را با عصاره ی مریم گلی در تمام دوزها دریافت کردند، به طور قابل توجهی افزایش در زمان گذرانده شده در بازوهای باز و کاهش زمان سپری شده در بازوهای بسته را در مقایسه با گروه stzنشان دادند. کاهش در تعداد دفعات ورود به بازوی باز تنها در دوز 100 میلی گرم/کیلوگرم مشاهد شده است. یافته های فوق نشان می دهدکه عصاره مریم گلی خصوصاً با دوز 100 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن، می تواند رفتارهای شبه اضطرابی القا شده در اثر تزریق استرپتوزوتوسین را در موش ها بهبودی بخشد.

یادگیری عدم ارتباط بین محرک شرطی و غیر شرطی را خاموشی حافظه ی شرطی گویند. اتانول مانع فرایند خاموشی حافظه میگردد. از طرفی استرادیول در موارد متعددی اثرات اتانول را خنثی می سازد. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثرات اتانول بر فرایند خاموشی حافظه شرطی و سپس بررسی اثرات استرادیول بر عملکرد اتانول است. حیوانات در دستگاه ترس شرطی شده با دریافت شوک الکتریکی شرطی می شدند. یک روز بعد از شرطی سازی، حیوانات به مدت 9 دقیقه بدون دریافت شوک در دستگاه قرار می گرفتند تا در سه بازه ی سه دقیقه ای رفتار بی-حرکتی حیوان سنجیده شود (تست اول). تست خاموشی در سه روز متوالی تکرار می شد. تزریق دوزهای 5/0، 1 و 5/1 میلی گرم بر کیلوگرم الکل بصورت داخل صفاقی و نیم ساعت قبل از تست ها انجام می شد. دوزی که بالاترین میزان بی حرکتی را ایجاد کرد، بعنوان دوز موثر انتخاب شد. در آزمایش دوم تزریق دوزهای 45، 90، 180 و 360 میکروگرم بر کیلوگرم استروژن بصورت زیر جلدی، 30 دقیقه قبل از تزریق دوز موثر الکل انجام و تست های خاموشی صورت می گرفت. نتایج عبارتند از: 1- اتانول با دوز mg/kg5/1 بدون تاثیر بر روند کلی اکتساب حافظه ی خاموشی، بر آغاز شکل-گیری آن اثر تضعیفی داشت. 2 - اتانول با دوز mg/kg5/1 بخاطرآوری و تثبیت حافظه خاموشی را تضعیف کرد. 3- تیمار هم زمان الکل و استرادیول تاثیر معنی داری بر اکتساب خاموشی حافظه نداشت. 4- تیمار هم زمان الکل و استرادیول با دوز mg/kg 360 سبب تضعیف بخاطرآوری و تثبیت حافظه خاموشی گردید. 5- تیمار هم زمان الکل و استرادیول (با کلیه ی دوزها) از اثرات تکرار تست های خاموشی می کاهد.

فشار روانی پس از حادثه (ptsd) یکی از انواع اختلالات روانی است که می تواند بعد از وقوع تجارب آسیب رسان مانند حوادث شدید جاده ای، درگیری های نظامی، تجاوز شدید شخصی و غیره ایجاد می شود. از ویژگی های برجسته ی آن اختلال در خاموشی حافظه می باشد. هدف مطالعه ی حاضر بررسی میزان حافظه ی ترس پس از القاء ptsd در موش هاینر ویستار و سپس بررسی اثرات تزریق درون صفاقی عصاره شاهدانه(cannabis sativa) بر فاز های اکتساب، تثبیت و به خاطرآوری خاموشی حافظه ی ترسو بر رفتار اضطرابی است. القاء ptsdبا کمک مدل sps&sانجام شد. یک هفته بعد، حیوانات در دستگاه ترس شرطی یک شوک الکتریکی دریافت کردند و24 ساعت بعد جهت آموزش خاموشی، در دستگاه ترس شرطی قرار داده می-شدند. جهت بررسی اثرات تیمار با عصاره شاهدانه و آنتاگونیست بر خاموشی، تزریق دارو 30 دقیقه قبل از انجام سه تست اول خاموشی صورت گرفت؛ تست خاموشیچهارم بدون تزریق دارو، 14 روز بعد از تست سوم انجام گرفت. بعلاوه سنجش میزان اضطراب و فعالیت حرکتی حیوانیکروز بعد از تست آخر خاموشی صورت میگرفت. نتایج نشان داد که :1- عصاره برگ شاهدانه با دوز mg/kg 25 بر اکتساب و یادگیری خاموشی حافظه ی ترس شرطی شده اثر تقویتی، بر به خاطر آوری خاموشی بی تاثیر و بر تثبیت خاموشی اثر تقویتی داشته است. 2-عصاره از طریق تاثیر بر سیستم کانابینوئیدی و با اثر کردن بر گیرنده ی cb1، منجر به تقویت یادگیری و تثبیت خاموشی حافظه شده است. 3- عصاره شاهدانه با هیچکدام از دوزهای بکار رفته بر رفتارهای شبه اضطرابی موثر نبود.4- عصاره را با دوزهای پایین و بالا یعنی mg/kg 5/12و100، فعالیت جستجوگرانه را در تست اپن فیلد را کاهش دادند. با نگرشی دیگر، ترس حساس شده را در حیوانات افزایش دادند.

به منظور القا ptsd از مدل تلفیقی تک استرس طولانی مدت و شوک (s+sps) استفاده شد. به این ترتیب که حیوانات 5 روز، روزانه یک شوک الکتریکی دریافت و روز بعد مراحل سه گانه ی sps(مقید کننده، شنای اجباری و بیهوشی با دی اتیل اتر) را تجربه می کردند. برای ارزیابی خاموشی حافظه ترس شرطی شده، حیوانات 7 روز بعد از القا بیماری، بمدت 9 دقیقه بدون دریافت شوک الکتریکی در دستگاه ترس شرطی قرار می گرفتند. میزان بی حرکتی حیوان در سه بازه ی زمانی 3 دقیقه ای ثبت می گردید. تست های دوم و سوم به فاصله یکروز از هم و 24 ساعت بعد از تست اول و به همان ترتیب انجام می شد. تزریق استرادیول با دوزهای?g/kg 90 ، 180 و 360 و یا حلال استرادیول (در گروه کنترل) نیم ساعت قبل از تست ها انجام می شد. نتایج حاصل از این تحقیق عبارتند از: (1) استفاده از مدل تلفیقی شوک الکتریکی و تک استرس طولانی مدت برای القا ptsdمنجر به تشکیل قوی تر حافظه ی در مقایسه با مدل-های دیگر شد. این مدل، اثرات قویتری بر مراحل تثبیت و بیان خاموشی حافظه داشت. (2) تزریق زیر جلدی استرادیول با هیچکدام از دوزها بر روی اکتساب خاموشی حافظه تاثیر نداشت. (3) استرادیول با دوز g/kg? 180منجر به کاهش به خاطرآوری و تثبیت خاموشی حافظه ترومایی می شود ولی بر کدگذاری آن اثر ندارد. (4) اثرات استرادیول وابسته به دوز بود به این ترتیب که دوز متوسط، موثر بود.

مقدمه: گزارش های متعدد حاکی از اختلال یادگیری و حافظه فرزندان، به واسطه در معرض قرارگیری با اتانول و سرب طی دوره بارداری و شیردهی است. با این حال، مطالعات کمی به بررسی راه های ممکن برای جلوگیری از نقص های ناشی از اتانول و سرب پرداخته اند. در این مطالعه اثرات ملاتونین به عنوان یک هورمون با ویژگی آنتی اکسیدانتی بر روی استرس اکسیداتیو در هیپوکمپ و اختلال یادگیری و حافظه ناشی ازتجویز همزمان اتانول و سرب مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: موش های ماده باردار به شش گروه کنترل، استات سرب (2/0 % محلول در آب آشامیدنی)، اتانول (g/kg 4 به صورت گاواژ)، استات سرب + اتانول، ملاتونین (mg/kg 10 به صورت گاواژ)، استات سرب + اتانول + ملاتونین تقسیم شدند. موش ها از روز 6 بارداری تا پایان شیردهی در معرض تیمارهای فوق قرار گرفتند. در روز 21 پس از تولد فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانت سوپراکسیددیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز و کاتالاز سنجیده شد. میزان مالون دی آلدئید نیز به عنوان شاخص لیپید پراکسیداسیون مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت مطالعه رفتاری حیوانات 30 روز پس از تولد به مدت 6 روز در ماز آبی موریس آموزش دیدند و 24 ساعت بعد تست پروب جهت ارزیابی حافظه انجام گردید. نتایج: نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که تجویز همزمان سرب و اتانول در دوران بارداری و شیردهی می تواند سبب افزایش میزان مالون دی آلدئید و کاهش در فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانت گلوتاتیون پراکسیداز، سوپراکسیددیسموتاز و کاتالاز در فرزندان نر شود. هم چنین این تیمار باعث اختلال در اجرای تست ماز آبی موریس گردیده و یادگیری و حافظه فضایی را در فرزندان نر در مقایسه با اتانول و سرب تنها، بیش-ترکاهش داد. تجویز ملاتونین میزان لیپید پراکسیداسیون را کاهش و اختلال یادگیری و حافظه فضایی و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانت را درگروه دریافت کننده اتانول + سرب بهبود بخشید. نتیجه گیری: ملاتونین می تواند به عنوان یک داروی نوروپروتکتیو از هیپوکمپ در مقابل عوارض ناشی از در معرض قرارگیری اتانول + سرب در دوره تکوین، محافظت کند