چکیده لبنان کشورپیچیده ایست متشکل از طوایف متعدد، که هریک از طوایف برای احقاق حقوق سیاسی اجتماعی خود در تلاش بوده اند، و می توان ادعا کرد در این امر موفق نیز بوده اند. چرا که تمام طوایفی که در اکثریت جمعیت به سر می بردند از حامی و پشتوانه‏ایی خارجی یا حاکمان هم کیش خود برخوردار بوده‏اند. در این میان تنها شیعیان بودند که در هر عصر تاریخی علی رغم داشتن جمعیت قابل ملاحظه پیوسته در انزوا و محرومیت به سر می‏بردند تنها با تلاشهای روز افزون امام موسی صدر بود که آنها را از انزوای سیاسی و اجتماعی خارج کرد . با ناپدید شدن امام موسی صدر این جمعیت که تازه مسیر رشد خود را آغاز کرده بودند متحیر شدند. در همین زمان پیروزی انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی (ره) به وقوع پیوست و تمام جهان اسلام را تحت تأثیر قرار داد و مایه امیدواری مسلمین و مستضعفین جهان من جمله شیعیان لبنان شد. در این رساله سعی در باز گویی روند رشد سیاسی شیعیان از ابتدا تا خروج نیروهایی اسرائیلی از لبنان شده. و به نقش ایران در رشد سیاسی شعیان لبنان پرداخته شده. و در نهایت استقلال و بلوغ سیاسی شیعیان مورد بررسی قرار گرفته است

چکیده تاریخ نگاری ابوریحان بیرونی و ابوعلی مسکویه، تحت تأثیر مولفه های گوناگونی هم چون محیط، حوزه ی مطالعات، تجربیات شخصی، پژوهش در شاخه های مختلف علوم و غیره قرار گرفت که برآیند آن اتخاذ رویکردهای مختلف در پژوهش های تاریخی بود. تاریخ نگاری ابوریحان بیرونی متأثر از مطالعات و پژوهش های وی در سایر شاخه های علوم، به طرف قلمرو مطالعات فرهنگی تمایل یافت و در طرف مقابل نگرش ابوعلی مسکویه به تاریخ، متأثر از تجربیات شخصی و سیاسی وی، رویکردی فلسفی و روشی تجربه گرایانه در پژوهش های تاریخی به همراه داشت. در این پژوهش سعی بر آن است با نگاهی تاریخی به سیر شکل گیری تاریخ نگاری در میان مسلمانان و نقش عوامل موثر در انسجام و استحکام این علم در میان آنها تا قرن چهارم، نگرش ها و رهیافت های ابوریحان بیرونی و ابو علی مسکویه در حوزه ی تاریخ و تاریخ نگاری مورد بررسی قرار بگیرد. مقایسه ی این دو نگرش، تفاوت ها و تشابهات مختلف آنها را در پژوهش ها ومطالعات تاریخی نمایان می سازد. کلید واژه ها: تاریخ نگاری، آل بویه، غزنویان، ابوریحان بیرونی، مسکویه

چکیده این پژوهش به نقد و بررسی تاریخ نگاری محلی ایران از 656 تا 1135 ه. ق، شناخت انواع تاریخ های محلی و عوامل و انگیزه های تدوین آن ها پرداخته است. براساس بررسی های صورت گرفته ادامه روند تدوین تاریخ نگاری محلی ایران در دوره یاد شده بر خلاف سده های پیشین متاثر از سیاست و نقش حکومت های محلی بوده است. تاریخ های محلی ایران از 656 تا 1135 ه.ق عمدتاً در دو قالب، تاریخ نامه های محلی و مزارات، تدوین شدند اما آثار محدودی هم در قالب های دیگر چون فرهنگ نامه ها، ترجمه تاریخ های محلی، تاریخ های محلی سلسله ای، وقف نامه ها و آثار جغرافیای تاریخی، تدوین شده اند. همه تاریخ های محلی این دوره به جز دو مورد به زبان فارسی به رشته تحریر در آمده اند. اوج تاریخ نگاری محلی ایران از 656 تا 1135ه.ق در سده های 9و 11 بوده و به لحاظ پراکندگی جغرافیایی ، بیشتر آثار تاریخ محلی ایران در طی این سال ها مربوط به مناطق شمالی ایران و کرانه جنوبی دریای خزر می باشند. بیشتر تاریخ های محلی تدوین شده در دوره زمانی فوق را تاریخ نامه های محلی تشکیل می دهند. کتاب های مزارات و فرهنگ نامه ها از دونظر تفاوت اساسی با تاریخ نامه های محلی دارند. این آثار کمتر تحت تاثیر تحولات سیاسی و حُکّام محلی تدوین شده اند و غالباً توسط سادات و عالمان دینی نوشته شده و مخاطبان آن ها بیشتر شامل: اهل علم، طبقه متوسط و حتی بخشی از توده بوده است. با توجه به ماهیت این تحقیق شیوه به کار گرفته شده در آن ،مطالعه و تحلیل متون و شیوه بیان مطالب نیز مبتنی بر توصیف و تحلیل تاریخی است. کلید واژه : تاریخ نگاری محلی، تاریخ نامه های محلی، فرهنگ نامه ها، مزارات، تاریخ های محلی سلسله ای