چهره نگاری شاخه ای از نگارگری ایرانی است که سابقه تصویری اش به قبل از اسلام (زمان ساسانیان) برمی گردد. وارد شدن عناصر تصویری شرقی از طریق مانویان، چهره نگاری ایرانی را تا مدتها زیر نفوذ خود فرار داد اما بعد از سده نهم تا یازدهم/پانزدهم تا هفدهم هنر چهره نگاری به اوج خود رسید. هنر نگارگری عثمانی هم به لحاظ همسایگی نزدیک با ایران از این هنر متأثر گردید. و بعداً هویت اصلی خود را پیدا کرد. هنر چهره نگاری در نگارگری عثمانی تلفیقی از هنر نگارگری ایرانی و نقاشی غربی بود با عناصر تصویری بومی اش. البته بیشترین وجه اشتراکش با هنر ایرانی در نگارگری است تا نقاشی غربی. ولی تفاوت آن با نگارگری ایرانی که بر مسأله نمادین و ازلی چهره اشاره داشت بر واقعیت بیرونی تأکید می کرد. شیوه تحقیق بر مبنای ماهیت، توصیفی و روش گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای صورت پذیرفته است.