خیام جهانی ترین شاعر زبان فارسی است؛ یعنی ربعیات خیام شناخته ترین و پر خواننده ترین کتاب شعر پارسی در همه دنیاست. رباعیات خیام، در سنجش با سنت قبل، چه تازگی و اصالتی دارد؟ کوشش من در این کتاب پاسخ به این پرسش است. فرضیه من این است که خیام شاعری با ارزش جهانی است، چون یک تازگی عالی را به سنت شعری پیشین اضافه می کند. این تازگی کدام است؟ این ویژگی منحصر به فرد و خاص که شعر خیام را جهانی می کند، کدام است؟ سعی خواهم کرد این را شرح بدهم. خیام، نسبت به شعر پیش از خود 57 نوآوری و تازگی اضافه می کند: 49 تصویر و 8 اندیشه نو. حداقل، بیست و پنج شاعر پیش از خیام شراب و «امروز را بچین» را سروده اند: ترانه چنگواز در آرمگاه شاه آنتف، گیل گمش، ایلیاد، اودیسه، اشعیا، سافو، آلکئوس، آناکرئون، کاتها اوپانیشاد، شی جینگ، پیندار، کتاب خرد، کاتولوس، هوراس، ویرژیل، تیبولوس، اوید، پرسیوس، مارسیال، آوسونیوس، تابیبیتو، لی بو، دو فو، دامودارا گوپتا، ابونواس، بای جویی، دوکیولیان و معری. همه آنها این استدلال را بیان کرده اند: می دانیم که ما باید بمیریم؛ پس، هنگامی که زندگی می کنیم، شادمانی را جستجو کنیم. درباره مرگ و شادمانی سخن گفته اند. خیام، نخستین شاعریست که این استدلال نو را سروده است: می دانیم که ما باید بمیریم، نمی دانیم بعد از مرگ چه خواهد شد؛ پس، هنگامی که زندیگ می کنیم، شادمانی را جستجو کنیم. بنابر این، خیام استدلالی نو به سنت شعری پیشین اضافه می کند: راز. بنابر این، خیام استدلالی نو به سنت شعری پیشین اضافه می کند: راز.

ساختار شعر بلوچی در برخی از موارد با ساختار شعر پارسی مطابقت می کند و تفاوتهایی نیز دارد. از میان دوره های سه گان? شعر بلوچی، دور? دوم و بویژه دور? سوم، بیشترین تاثیرپذیری را از ادب منظوم پارسی دارد. داستانهای حماسی و غنایی بلوچی در بسیاری از جوانب با داستانهای حماس? ملی و داستانهای غنایی ادب پارسی قابل سنجش است. این سنجش می تواند در ساختار و حوادث داستان برجسته تر باشد.

درمیان شاعران، نویسندگان وادیبان کرد درصدساله اخیر کسانی هستند که همچون خورشید می درخشند، آثار نغز وپرمحتوایشان گستره تاریخ کردراروشنی می بخشد. یکی از این ستارگان ثاقب پهنه فرهنگ وادب کلاسیک کردی استاد عبدالرحمن شرفکندی«هژار» است، می توان گفت وجود او یکی از موهبتهای پروردگارتوانا به این سرزمین سوخته وملت تنها وخسته است. نقش وی وقلم توانایش در به کمال رسیدن زبان کردی وبیان لطیف ترین احساسات، عواطف انسانی ونیز بیان دردهای اجتماع را هرگز نمی توان انکار نمود. او 69 سال زیست، در طول دوران عمر پر بارخویش یک جهان ادب وهنر ، آثار نغز وارزشمند با خود پدید آورد. هدف او راهنمایی وخدمت به انسانها خاصه هم نژادانی بود که درد جهل وبی خبری وفقر، زبان آنان را دوخته بود، اودردهایشان را لمس کرد وبا بیان این دردها، با یک واقع بینی کم نظیر ضمن ارائه آثار نغز در تحول وتکامل جنبش فرهنگی ملت کرد نقش بسزایی ایفا نمود، در این تحقیق تلاش خواهیم کرد به بررسی آن بپردازیم

در رساله ی حاضر با عنوان «بررسی تطبیقی اشعار وفایی (شاعر کرد) با حافظ» در پنجاه غزل از هرکدام؛ به شیوه های تصویرپردازی در اشعار این دو شاعر و نمایاندن وجوه اشتراک و افتراق آنها، در حوزه ی دانش بیان، پرداخته شده است. بدین منظور، صور خیالی که بسامد بیشتری دارند، اعم از تشبیه، استعاره، مجاز و کنایه، در فصل های مستقلی، بررسی شده است. فصل اوّل یا کلیّات، شامل مختصری از ادبیّات تطبیقی، زندگی و سبک اشعار حافظ و وفایی و تأثیرپذیری شاعران کرد از حافظ است. در فصل های بعدی رساله، هر یک از صنایع بیانی که برشمردیم و نمونه های مربوط به آن، در چهار فصل مجزّا بررسی شد؛ بدین گونه که نخست شرحی کوتاه درباره ی هر یک از صور خیال ذکر شد، سپس فروعات آن به همراه شواهدی از هر دو شاعر مورد بررسی قرار گرفت. در بخش پایانی هم، نتایج و یافته های رساله، به صورت مقایسه ای، بیان گردید. روش کار بدینصورت بود که ابتدا 50 غزل از دو شاعر مورد نظر، بنابر شباهت های تصویری، واژگانی یا مضمونی، انتخاب شد؛ سپس صور بیانی تشبیه، استعاره، مجاز و کنایه، به روش فیش برداری استخراج گشت؛ و در نهایت، بسامدی کلّی از این تصاویر شعری در کلّ ابیات برگزیده از هر شاعر، به دست آمد که تعداد و درصدهای هرکدام در پایان هر فصل و به صورت جداگانه، بر روی جدول و نمودارهایی(میله ای و دایره ای) نشان داده شد. با توجّه به شواهد و بعد جداول و نمودارهای تهیّه شده، از هر یک از صور خیال مورد نظر، در غزل های وفایی و حافظ، آمار متفاوتی بدست آمدکه از رهگذر این آمار و ارقام می توان درجه خیال-انگیزی در شعر این شاعران را مشخّص نمود. این آمار و بسامد ها نشان می دهد که حافظ در شیوه ی جان بخشی و استعاره پردازی توانمندی بیشتری دارد؛ در مقابل وفایی، بیش از سایر شیوه های تصویر-پرداری، در کاربرد تشبیه و بویژه تشبیه مضمر استادی و مهارت دارد. ولی به طور کلّی، شعر هر دو شاعر، از لحاظ انباشتگی و پراکندگی تصاویر خیال انگیز مشابه اند و به فرازنای خود رسیده اند.

مقایسه متن کتاب سه داستان فلوبر و ترجمه آن بوسیله دکتر میر جلال الدین کزازی وبررسی مشخصات سبکی بین دومتن خصوصیات روایی و یافتن کاسته ها واضافاتو دخل و تصرف در سطح زبان متن اصلی و بررسی معادلهای انتخابی توسط مترجم

هویّت ملّی، به معنای کیستی و چیستیِ یک ملّت، یکی از مهم ترین مسئله های جهان امروز و شناخت آن یکی از نیازهای مهم و اساسی، برای تکامل شخصیّت و هویّت هر ملّتی محسوب می گردد. چندگانگی هویّت های مختلف و طرح مسئله ی جهانی سازی از سوی کشورهای غربی، جهان را به سویِ یک دست شدن هویّت ها هدایت می کند و سرانجام نابودی هویّت ملّت ها را در پی خواهد داشت. ازاین رو، ایرانیان با سه نوع هویّت ملّی ایران باستانی، اسلامی و مدرن، بیش از هر زمانی در جست-وجوی تعریف و نوسازی هویّت ملّی خویش هستند. ادبیّات هر کشور، آیینه ی تمام نمای اوضاع و احوال فرهنگی و اجتماعی آن کشور، در اعصار مختلف، برای شناخت مسائل جاری و آراء و اندیشه-های مطرح آن دوره، یکی از منابع دست اوّل محسوب می شود. یکی از موضوعاتی که به خوبی در ادبیّات فارسی بازتاب یافته است، موضوع هویّت ملّی ایرانی است. اهمیّت زبان و ادبیّات فارسی، در سرنوشت مردم ایران و در وحدت و تکوین هویّت ملّی آنان، بیش از اهمیّت زبان و ادبیّات در دیگر فرهنگ ها بوده است. شاعران و سخن سرایان نامی ایران، رسالت خطیر هویّت سازی ایرانی و انتقال آن به نسل های بعد را در حوزه های گوناگون به خوبی انجام داده اند. در این میان، بهترین نوع ادبی که ویژگی های هویّت ملّی ایرانی را به بهترین شکل بیان کرده است، نوع ادبی حماسه است. شاهنامه به عنوان قله ی بلند ادبیّات حماسی در ایران و جهان، آیینه ای درخشان است که در بازتولید هویّت ملّی ایرانیان، نقشی بسیار مهم ایفا کرده و هویّت ملّی ایرانی را به صورت تمام رخ به نمایش گذاشته و با کمال افتخار از آن دفاع کرده است. در رساله ی حاضر، با تکیه بر شاهنامه ی فردوسی، تلاش شده، با استفاده از شیوه ی تجزیه و تحلیل کیفی و با استفاده از روش تجزیه و تحلیلِ استدلال استقرایی، مولفه-های هویّت ملّی مورد بررسی قرار گیرند و ضمن روشن کردن بحث در چارچوب نظری و مفهومی، به بررسی وجوه مختلف تأثیرگذاری شاهنامه بر هویّت ملّی ایرانیان پرداخته شود. نتایج این پژوهش نشان می دهد که شاهنامه به عنوان پرچم برافراشته ی کیستی و هویّت ملّی ایرانیان، موفّق شده، هویّتی از ایرانیان را معرّفی کند که در برگیرنده ی همه ی جنبه های تاریخی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، مذهبی، ملّی، جغرافیایی، زبانی، قومی و اجتماعی ایران و مردمانی است که در آن زندگی می کرده و می کنند. بنابراین، می توان گفت؛ شاهنامه در طول تاریخ، زبان گویای هویّت ملّی و همه جانبه ی ایرانیان بوده است. واژگان کلیدی: هویّت، هویّت ملّی، مولفه های هویّت ملّی، ادبیّات فارسی، شاهنامه ی فردوسی.