این تحقیق با استفاده از معیارهای ارزیابی کیفیت حسابرسی، قابلیت اتکاپذیری دارایی و ارزش گذاری سهام شرکت ها به بررسی نقش کیفیت حسابرسی در ارزیابی سهام شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران می پردازد. برای تعیین میزان اتکاپذیری دارایی ها و بدهی ها از روش ریچاردسون و همکاران (2005) که دارایی ها و بدهی ها را به چهار طبقه تقسیم نموده اند، استفاده شده است. آنها دارایی ها و بدهی ها را به چهار دسته دارایی ها و بدهی ها با اتکا پذیری پایین، اتکاپذیری متوسط، اتکا پذیری بالا و دارایی ها و بدهی هایی که از نظر اتکاپذیری طبقه بندی نشده اند، تقسیم بندی کرده اند. جهت تعیین کیفیت حسابرسی نیز از دو معیار اندازه موسسه حسابرسی و تخصص حسابرس استفاده شده است. جامعه آماری تحقیق کلیه شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران می باشد، که در دوره زمانی 1388-1382 مورد بررسی قرار گرفته است. برای آزمون فرضیه های تحقیق از مدل های رگرسیونی خطی چندگانه استفاده شده است و روش بررسی داده ها به صورت مقطعی و سال به سال می باشد. نتایج تحقیق نشان دادکه بزرگ بودن موسسه حسابرسی و تخصص حسابرس باعث بالا رفتن کیفیت حسابرسی می شود. فرضیه دوم تحقیق مبنی بر تاثیرگذار نبودن کیفیت حسابرسی از دیدگاه بازار، در مورد ارزش دارایی ها و بدهی ها با اتکاپذیری بالا تایید شده است.

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر دوره تصدی و اندازه حسابرس به عنوان معیارهای کیفیت حسابرسی است.در این پژوهش، برای اندازه گیری کیفیت سود از معیار معکوس قدر مطلق اقلام تعهدی اختیاری که با استفاده از مدل تعدیل شده کاسنیک محاسبه شده، استفاده شده است. در این راستا تاثیر متغیرهای اندازه شرکت، رشد شرکت، رشد صنعت، جریانات نقدی عملیاتی وسابقه شرکت در بورس نیز کنترل شده است. داده های تحقیق از شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سالهای 1378 تا 1389 استخراج شده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها و آزمون فرضیه ها از الگوی رگرسیون چندمتغیره استفاده شده است. نتایج حاصل از آزمون فرضیه های تحقیق نشان می دهد که بین دوره تصدی حسابرس و کیفیت سود رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. به عبارتی دیگر با طولانی شدن همکاری حسابرس و صاحبکار، پراکندگی در توزیع اقلام تعهدی اختیاری کاهش و کیفیت سود افزایش می یابد. همچنین یافته ها نشان می دهند که دوره تصدی کوتاه مدت حسابرس تاثیر معنی داری بر کیفیت سود ندارد. در رابطه با تاثیر دوره تصدی بلندمدت حسابرس و صاحبکار برکیفیت سود نیز رابطه معنی دار پیدا نشد. همچنین نتایج نشان داد که بین اندازه حسابرس و کیفیت سود رابطه معناداری وجود ندارد.

چکیده:به دلیل اهمیت گزارش گری مالی در تصمیمات استفاده کنندگان و تاثیری که رویه های محافظه کاری بر صورت های مالی و بالتبع بر تصمیمات مالی سرمایه گذاران دارند، در این تحقیق به بررسی رابطه بین سطح محافظه کاری حسابداری و تصمیمات مالی مربوط به شیوه تامین مالی و حساسیت جریان های نقد سرمایه گذاری شرکت ها پرداخته شده است. بررسی این دو تصمیم که نمود انعطاف پذیری مالی شرکت ها هستند، بر پایه دو دیدگاه انجام گرفته است. طبق دیدگاه منافع قراردادی، محافظه کاری به موجب افزایش نظارت سرمایه گذاران، باعث افزایش تمایل آن ها به سرمایه گذاری بیشتر در شرکت و در نتیجه افزایش انعطاف پذیری مالی شرکت می شود.طبق دیدگاه تحریف اطلاعات، محافظه کاری با بکارگیری مستمر رویه هایی، منجر به گزارش کمتر خالص دارایی های عملیاتی و شناسایی زودتر زیان ها نسبت به سود می شود که ظاهر شدن اثرات این ضعف باعث کاهش تمایل سرمایه گذاران به سرمایه گذاری بیشتر در شرکت و در نتیجه کاهش انعطاف پذیری مالی شرکت می شود. این تحقیق بر اساس نمونه ای متشکل از 41 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در دوره ای 5 ساله، 1389-1385 بررسی شده است. سنجش محافظه کاری با استفاده از معیار دیچو و تنگ(2008)، بر اساس داده های فصلیشرکت های نمونه طی سال های1389-1379 به شیوه سری زمانی و به روش رولینگ برای سال های1389-1385برای هر شرکت محاسبه شده است.نتایج حاکی از آن است که حساسیت جریان های نقد سرمایه گذاری با دیدگاه تحریف اطلاعات مطابقت داشته و شرکت های با محافظه کاری حسابداری بیشتر، حساسیت جریان های نقد سرمایه گذاری بیشتری نیز دارند؛ که این نشان دهنده تایید فرضیه اول است. فرضیه دوم که عبارت از وجود رابطه معنادار بین محافظه کاری حسابداری و شیوه های تامین مالی می باشد از معناداری کل برخوردار بوده اما به دلیل استفاده بیشتر از بدهی جهت تامین مالی در شرکت ها، امکان بررسی نوع رابطه وجود نداشت.

چکیده ندارد.