چکیده: تفسیر هایدگر از افلاطون مربوط به دوره ی دوم اندیشه ی او موسوم به گشت است. او در کتاب آموزه ی افلاطون در باب حقیقت به تفسیر تمثیل غار افلاطون می پردازد. به نظر هایدگر فیلسوفان پیشاسقراطی هستی را به مثابه ی امر ناپوشیده (الثس) درک می کردند اما با تمثیل غار افلاطون تغییری در ذات حقیقت روی داد و حقیقت از آشکارگی به مطابقت تبدیل شد، و این آغاز مابعدالطبیعه بود. به نظر هایدگر تمامی صور مابعدالطبیعی حتی بشرانگاری یا فلسفه های معاصر ناشی از بسط این تغییر در ذات حقیقت است. اکنون فوری ترین وظیفه ی ما تأمل کردن بر نخستین آغاز و درک فیلسوفان پیشاسقراطی از هستی است.