چکیده: علی رغم وجود گزارشات متعدد در مورد اثرات مفید تحریک الکتریکی بر ترمیم زخم، هنوز پارامترهای مناسب تحریک الکتریکی برای ترمیم زخم تعیین نشده است. بدون فهم روشنی از مکانیزم های اصلی تأثیرگذاری تحریک الکتریکی بر ترمیم زخم نمی توان پارامترهای مناسب تحریک الکتریکی را برای ترمیم زخم تعریف کرد. در این مطالعه اثر دو شدت حسی ( جریان dc با شدت 600 میکروآمپر) و حرکتی ( جریان monophasic با شدتی در حد انقباض عضله) جریان کاتدال بر آزادسازی فاکتور رشد اندوتلیال عروقی، پتانسیل جراحت، سطح زخم و قدرت کششی بافت بررسی شد. 78 سر موش صحرایی، نژاد اسپراگ دالی به وزن 400-300 گرم، به صورت تصادفی در یک گروه کنترل و دو گروه آزمایش (حسی و حرکتی) قرار داده شدند. زخم تمام ضخامت پوستی در فاصله یک سانتی متری از ستون فقرات پشتی حیوان ایجاد شد. در گروههای آزمایش، تحریک الکتریکی (شدت حسی و حرکتی) به مدت یک ساعت به صورت یک روز در میان تا سه هفته اعمال گردید. پتانسیل تفاضلی سطحی موضع زخم، قبل و بلافاصله پس از ایجاد زخم و نیز یک روز در میان تا سه هفته اندازه گیری شد. همچنین اندازه گیری سطح زخم در طی پروسه التیام و آزمون تنسیومتری نیز در روز 21 انجام شد. مقدار فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در روزهای 3 و 7 پس از زخم اندازه گیری شد. نتایج نشان داد در روز هفتم پس از زخم، مقدار فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در موضع زخم به طور معنی داری در گروه حسی بیشتر از گروههای دیگر بود (05/0p<). بازگشت پتانسیل آسیب به سطح پایه قبل از آسیب و بسته شدن سطح زخم در گروه حسی سریعتر از گروههای دیگر رخ داد هرچند بین گروهها اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0p>). در گروه حرکتی، افزایش شدت تحریک تا حد حرکتی سبب افزایش غیرمعنادار stiffness بافت زخم شد. براساس نتایج بدست آمده، افزایش آزادسازی فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در موضع زخم توسط تحریک الکتریکی حسی ممکن است یکی از مکانیزم های تأثیرگذاری این نوع تحریک الکتریکی در تسریع ترمیم زخم باشد.

چکیده با توجه به حساسیت استخوان نسبت به تحریکات مکانیکی یکی از راههای بالقوه برای درمان پوکی استخوان، اعمال لودهای فیزیکال و مکانیکال در مقیاس بالینی است.در این مطالعه اثر تمرینات قدرتی و میدان الکترومغناطیسی کم فرکانس بر بیومارکرهای استخوان، تعادل ایستا و دینامیک و سطح کیفیت زندگی زنان استئوپروتیک یائسه بررسی شد 30 زن داوطلب استئوپروتیک یائسه (48 تا 65 سال) به طور تصادفی به سه گروه میدان الکترومغناطیس کم فرکانس(مگنت)، تمرینات قدرتی و کنترل تقسیم شدند. برنامه مداخلات به صورت 3 جلسه در هفته و جمعا به مدت6 هفته انجام شد. گروه مگنت (45 دقیقه پالس مربعی با فرکانس30 هرتزوشدت 40 گوس ) و گروه ورزش ( 45 دقیقه تمرینات مقاومتی تنه، اندام فوقانی و تحتانی با 50-85 درصد 1rm به صورت پیشرونده) 6 هفته و 3 جلسه در هفته درمان شدند. قبل و بعد از 6 هفته شاخصهای ntx,balp,talp,ca,p خون و پارامترهای تعادلی با آزمونهای biodex platform, near tandem stand,star excursion و سطح کیفیت زندگی اندازه گیری شد. یافته ها:کاهش توده چربی در گروه تمرین نسبت به کنترل معنی دار بود.وضعیت تعادل در افراد گروههای مداخله شده نسبت به گروه کنترل بهبودی معنی داری پیدا کرد.بر سطح کیفیت زندگی گروه تمرین نسبت به کنترل و مقادیر پایه بطور معنی داری افزوده شد.در مگنت بهبود کیفیت زندگی فقط نسبت به مقادیر پایه معنی داربود.همچنین سطوح balp در گروه مگنت و تمرین نسبت به مقادیر پایه و در مگنت نسبت به کنترل نیز افزایش معنی داری داشت. ntx در گروههای مداخله شده نسبت به کنترل کاهش معنی داری پیدا کرد. نتیجه: به نظر می رسد استفاده از میدانهای الکترو مغناطیسی جایگزین مناسب تمرینات مقاومتی برای افزایش متابولیسم استخوان و بهبود تعادل در بیماران استئوپروتیک شدید باشد. کلید واژگان:پوکی استخوان، زنان یائسه ،ntx ، balp ، ،تمرینات قدرتی،میدانهای الکترومغناطیس کم فرکانس ،تعادل،کیفیت زندگی