پژوهش حاضر به منظور تعیین اثربخشی روان درمانی گروهی بر اساس نظریه منابع تکوین خود، بر عزت نفس، شادکامی و سلامت روانی زوجین نابارور و بارور دارای مشکل زناشویی انجام شد. جامعه آماری این پژوهش را زوجین نابارور مراجعه کننده از شهرستان پارس آباد به مراکز درمان ناباروری بیمارستان الزهراء تبریز و موسسه درمان ناباروری رویان تهران و زوجین بارور مراجعه کننده به مراکز ارائه خدمات روانشناختی آن شهرستان تشکیل دادند. ابتدا لیستی از نمونه مورد مطالعه به صورت در دسترس انتخاب شد، سپس زوجینی که شرایط لازم برای ورود به طرح را نداشتند از مطالعه حذف شدند. از این میان از هر گروه 12 زوج باقی ماندند که هر جفت از آنها به شیوه انتخاب تصادفی در شرایط گروه آزمایشی و گروه گواه جایگزین شدند. قبل از اجرای متغیر مستقل، همه زوجین از گروه آزمایشی و گروه کنترل با پیش آزمون (پرسشنامه های عزت نفس کوپر اسمیت، شادکامی آکسفورد و سلامت عمومی گلدبرگ و هیلر) مورد اندازه گیری قرار گرفتند. سپس متغیر مداخله ای به مدت دو ماه، در هشت جلسه برای هر یک از گروه های آزمایشی به صورت جدا و به شیوه یکسان اجرا گردید. در نهایت همه افراد گروه آزمایشی و گروه کنترل با پس آزمون (پرسشنامه های عزت نفس کوپر اسمیت، شادکامی آکسفورد و سلامت عمومی گلدبرگ و هیلر) مورد اندازه گیری قرارگرفتند. در تجزیه و تحلیل داده ها، پس از انجام مقدمات توصیفی داده ها (میانگین و انحراف معیار) به منظور مقایسه میزان تغییرات نمرات دو گروه در عزت نفس، شادکامی و سلامت روانی از پیش آزمون تا پس آزمون از تحلیل کوواریانس چندمتغیری استفاده شد. همچنین از تحلیل واریانس چندمتغیری برای تحلیل های تکمیلی پژوهش استفاده گردید. عملیات آماری پژوهش به وسیله نرم افزار آماری spss انجام شد. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که روان درمانی گروهی بر اساس نظریه منابع تکوین خود، سطح عزت نفس، شادکامی و سلامت روانی گروه آزمایش را نسبت به گروه کنترل در زوجین نابارور و بارور به شکل معنی داری افزایش داده است. چنین مطالعه ایی نشان می دهد که متعادل سازی کنش های منابع شناخت خود در زوجین نابارور و بارور دارای مشکل زناشویی با روان درمانی گروهی، تا حد زیادی می تواند مسائل و مشکلات این گروه از افراد جامعه را کاهش دهد. واژه گان کلیدی: روان درمانی گروهی، منابع تکوین خود، عزت نفس، شادکامی، سلامت روانی، زوجین بارور و نابارور.

هدف مطالعه حاضر تعیین اعتبار و روایی پرسشنامه الگوهای ارتباطی (cpq) در زنان و مردان متاهل ایرانی بوده است. بدین منظور 401 نفر از کارمندان متاهل (146 زن، 253 مرد) شهر تهران انتخاب شدند و به پرسشنامه الگوهای ارتباطی (کریستینسن و سولاوی، 1984) پاسخ دادند. در این مطالعه علاوه بر مقیاس مذکور از پرسشنامه پرخاشگری (باس و پری، 1992)، مقیاس زوجی انریچ (فورز و السون، 1998)، عاطفه مثبت-منفی (واتسون و همکاران، 1988)، سازگاری زناشویی (اسپانیر، 1976)، عزت نفس (آیزنک، 1976) و رضایتمندی (هودسن، 1992) نیز استفاده شد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری داده ها نشان داد پرسشنامه الگوهای ارتباطی (cpq) از اعتبار مناسبی (آلفای کرونباخ 76/0) در نمونه ایرانی برخوردار است. علاوه براین روایی همگرای پرسشنامه با مقیاس های ذکر شده در مجموع نمایانگر روایی مناسب این ابزار بوده است.