اوگمدیچا آفرینی است که در سپیده دم چهارمین روز پس از مرگ توسط بازماندگان برای روان شخص درگذشته خوانده می شود. نام این دعا همچنان که مرسوم بوده از نخستین واژه آن به معنای " بر زبان می آوریم " برگرفته شده است. اصل این متن به پازند و موضوع آن سرنوشت روان پس از مرگ است. ویژگی منحصر به فرد این متن دارا بودن جملات اوستایی است که اکثر آنها در اوستای کنونی موجود نیست. مترجم و زمان دقیق ترجمه این متن مشخص نیست اما متخصصان آن را قدیمی تر از قرن دوازدهم میلادی تصور نمی کنند.

در سه فصل اول به ترتیب وجوه اشتراک و افتراق این گویش با زبانهای ایرانی میانه غربی از نظر آواشناسی صرف و نحو مورد بررسی قرار گرفته است و در فصل چهارم نتایج این مقایسه ذکر شده و در فصل پنجم نیز شماری از واژگان این گویش که از پیکره تحقیق گردآوری شده اند به صورت واژه نامه ذکر شده است. علیرغم فاصله زمانی و کاستی های موجود در شیوه مقایسه که بر مبنای صورت امروزی گویش با زبانهای ایرانی میانه غربی بوده است وبا توجه به نتایج پایان نامه می توان چنین استنباط کرد که برخی از تشابهات موجود بین این گویش با زبانهای ایرانی میانه غربی بخاطر خاستگاه مشترک آنان به عنوان زبانهای ایرانی بوده و وجوه افتراق این گویش با زبانهای ایرانی میانه غربی بیانگر سیر تحول جداگانه این گویش از دوران کهن به دوران میانه و سپس به دوران جدید بوده است. بنا به گفته آنتونی آرلاتو زبانشناس آمریکایی، گویشهای محلی اغلب صورتهای زبانی دوره های میانه و باستانی را در خود ضبط می کنند، به طوری که می توانند در اثبات فرضیات زبانشناسی تاریخی درباره تحول زبان معیار نقش اساسی داشته باشند. بنابراین رساله حاضرشاید بتواند علیرغم کاستی های خود در این راستا مفید باشد و مورد استفاده قرار گیرد.