هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر 8 هفته تمرین مقاومتی بر تحمل گلوکز و مقاومت به انسولین در مردان جوان با وزن طبیعی و دارای اضافه وزن بود. بدین منظور، 16 دانشجوی پسر جوان غیر ورزشکار با میانگین و انحراف معیار سن 09/2±1/21 سال، قد 04/0±2/175 سانتیمتر و وزن 77/9±88/74 کیلوگرم، پس از غربالگری (از طریق تست ادرار)، در دو گروه با وزن طبیعی (8n=، 20-25 bmi=) و دارای اضافه وزن (8n=، 25-30 bmi=) به صورت هدفمند تقسیم شدند. قبل و بعد از 8 هفته تمرین مقاومتی (3 جلسه در هفته با شدت 60-80 درصد rm1) نمونه های خونی برای اندازه گیری گلوکز و انسولین خون در دقایق 0، 30، 60، 90 و 120 دقیقه بعد از خوردن 75 گرم گلوکز گرفته شد و قدرت عضلانی، استقامت عضلانی، هایپرتروفی عضلانی، درصد چربی بدنی و فشار خون اندازه گیری شد. نتایج نشان داد پس از 8 هفته تمرین مقاومتی افزایش معنی داری در توده خالص بدنی و کاهش معنی داری در درصد چربی بدنی هر دو گروه دارای وزن طبیعی و دارای اضافه وزن ایجاد شد (05/0 < p). قدرت عضلانی و استقامت عضلانی نیز در هر دو گروه به صورت معنی داری افزایش یافت (05/0 < p). اما فشار خون در هیچ یک از دو گروه تغییر معنی داری نکرد. در عضلات پایین تنه هر دو گروه، به صورت معنی داری هایپرتروفی ایجاد شد (05/0 < p). اما هایپرتروفی ایجاد شده در عضلات بالا تنه، تنها در گروه دارای وزن طبیعی از نظر آماری معنی دار بود. برنامه تمرینی تاثیر کمی بر تحمل گلوکز در گروه دارای وزن طبیعی داشت، اما در گروه دارای اضافه وزن تحمل گلوکز به صورت معنی داری افزایش یافت (05/0 < p). همچنین مقاومت به انسولین در هر دو گروه به صورت معنی داری کاهش یافت (05/0 < p). اما اختلاف ایجاد شده در اثر تمرین بین دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود. بر اساس یافته های مطالعه حاضر می توان نتیجه گرفت که 8 هفته تمرین مقاومتی موجب بهبود وضعیت جسمانی و کاهش مقاومت به انسولین در هر دو گروه خواهد شد، اما تحمل گلوکز را تنها در گروه دارای اضافه وزن بهبود می بخشد.