در طی این تحلیل، حکایت ها در دو گروه کلی (حکایت های واقعی و حکایت های فراواقعی) تقسیم شده اند و از جهت عناصر داستانی مورد بررسی قرار گرفته اند. این عناصر عبارتند از: پیرنگ، شخصیت، گفت وگو، صحنه و زاویه دید. بررسی این عناصر نشان می دهد، ترجمه ی رساله ی قشیریه، علاوه بر ارزش های محتوایی، از جهت ویژگی های داستان پردازی، دارای اهمیت فراوانی است. قشیری به ساختار حکایت و عناصر ضروری آن توجه نشان می دهد و به کمک شگردهای مختلف روایی، از حکایتی طولانی، حکایتی چند سطری با جذابیت و گویایی می آفریند. حکایت ها در رساله ی قشیریه، دارای روایت خطی هستند، بعضی از حوادث آن ها، بر اساس ترتیب زمان اتفاق افتادن، روایت می شوند. پیرنگ حکایات واقعی، منطقی است؛ اما طرح داستان های فراواقعی بر اساس تصادف شکل گرفته است. طرح این داستان ها با اراده و خواست خداوند توجیه می شوند. قشیری، شخصیت حکایات خود را با استفاده از دو شیوه ی مستقیم و غیرمستقیم معرفی می کند و در این راه از سه ابزاز:توصیف، گفتگو و کنش بهره می گیرد. گفتگو یا دیالوگ، جایگاه ویژه ای در حکایات قشیری دارد، زیرا این عنصر داستانی در اغلب حکایات او حضور دارد و در بعضی موارد نیز حکایت ها، فقط با نقل گفتگوی شخصیت ها روایت می شوند. قشیری به جزئیات زمان و مکان وقوع حوادث، توجهی ندارد و در بسیاری موارد، صحنه را با توصیف کوتاه و گذرا و به صورت غیرمستقیم مطرح می کند. حکایت های قشیری اغلب دارای زاویه دید سوم شخص و راوی دانای کل بی طرف هستند. این پژوهش در چهار فصل زیر تدوین شده است: فصل اول: مقدمه، کلیات پژوهش، هدف تحقیق، اهمیت تحقیق و مروری بر پژوهش های انجام شده و در نهایت روش پژوهش. فصل دوم: این پژوهش در دو بخش تنظیم شده است. بخش نخست به طبقه بندی موضوعی حکایت های ترجمه ی رساله ی قشیریه و بخش دوم آن به معرفی عناصر داستانی می پردازد. فصل سوم: این فصل به تحلیل حکایت های طبقه بندی شده(حکایت های واقعی و فراواقعی) از دیدگاه عناصر داستانی می پردازد. فصل چهارم: در این فصل نتایج کلی از بررسی حکایت های تحلیل شده ارائه می گردد.