چکیده نهشته های فسیل دار کامبرین در کرمان جهت تعیین سن دقیق ، بازسازی محیط رسوبی ، جغرافیای دیرینه و نیز معرفی تریلوبیت های شاخص قابل توجه می باشند. اگرچه نهشته های رسوبی کامبرین در شمال و جنوب شرق کرمان وجود داشته و حاوی مجموعه غنی از تریلوبیت ها ، براکیوپودها، اثر فسیل ها و استروماتولیت ها می باشند ، اما مطالعات جامعی بر روی آنها انجام نشده است. در این مطالعه 7 برش از نهشته های کامبرین ، از جنوب شرقی کرمان تا کوهبنان مورد بررسی دقیق قرار گرفته است. در این نواحی ، بیرون زدگی های کامبرین زیرین تا فوقانی حاوی تریلوبیت هستند. در مجموع 850 نمونه جمع آوری گردیده که از میان آنها 24 جنس و گونه شناسایی گردیده اند. تریلوبیت های شناسایی شده متعلق به 4 خانواده می باشند . این تریلوبیت ها عبارت اند از: anomocarella sp , lioparella sp., kermanella sp. , kermanella kuhbananensis., stoecklinia kermalella lata. iranolessia sp., iranolessia pisiformis ., chelidonocephalus? (farsia) ., afganocare lategenatum, stoecklinia spinosa conocephalina sp., anomocarella megalurus., تریلوبیت ها سنی معادل با کامبرین زیرین تا بالایی را برای برش های مورد بررسی نشان می دهند. همچنین اثر فسیل های زیر نیز شناسایی و معرفی گردیده اند: paleophycus isp. ,planolites isp. ,phycodes isp. ,monomorphichnus isp. crossopodia isp siphonites isp. hormosiroidea isp. protopaleoictyom isp. ,bicavichnites isp. باتوجه به وجود فونای تریلوبیتی میتوان این برونزد ها را به 3 بیوزون تقسیم نمود که شامل بیوزن های r. neotlingi و k. kuhbananensis و iranoleesia pisiformis می توان برشهای مورد مطالعه را با سازند درنجال در شرق ایران و عضو های 1-3 میلا در شمال ایران مقایسه نمود.

به منظور شناسایی و رده بندی فسیل ها، پالئواکولوژی و کمواستراتیگرافی نهشته های مارنی کرتاسه میانی در منطقه کرمان، سه برش چینه شناسی باغین، بساب و هنوج در نواحی غرب و شمال غرب کرمان انتخاب و مارن های آنها مورد نمونه برداری و بررسی قرار گرفتند. این مارن ها در برش های باغین و بساب سن آپتین پسین- سنومانین زیرین را داشته و در منطقه هنوج متعلق به سنومانین بالایی-تورونین می باشند. نهشته های تخریبی به سمت بالا به آهک های متوسط تا ضخیم لایه ختم می شوند. از نهشته های مارنی این مناطق مجموعه متنوعی از ماکروفسیل ها، فرامینیفرها و استراکدها به دست آمده است. برای اولین بار تعداد 16 جنس و گونه از خارداران، 17 جنس و گونه از بازوپایان به همراه 17 جنس از مرجان ها، 1 جنس از اکتوکرالیا و 39 جنس و گونه از استراکدها از مناطق مورد مطالعه گزارش می شود. خارداران این مناطق به شدت اندمیک بوده، در حالی که بازوپایان شناسایی شده از مناطق مختلفی از اروپا گزارش شده اند. مطالعات انجام شده در دو برش باغین و بساب منجر به گزارش تعداد 4 گونه از خارداران و 1 گونه جدید از بازوپایان گردیده است، همچنین پدیده دو شکلی جنسی نیز در یک خاردار جدید کاسیدولویید از منطقه باغین گزارش شده است. مجموعه فسیل های شناسایی شده در برش های باغین، بساب و هنوج نشان دهنده محیطی گرم، کم عمق و فلات قاره ای در زمان نهشته شدن رسوبات می باشند. با توجه به شواهد فسیل شناسی می توان نتیجه گرفت که برش باغین کم عمق تر از برش بساب بوده است، علاوه بر این عدم حضور خارداران بلع کننده رسوبات و نیز انواع منظم در برش هنوج نشان می دهد که عمق آب در برش هنوج عمیق تر از نواحی باغین و بساب بوده است. حضور همزمان استراکدهای پلاتی کوپید و پودوکوپید در این نهشته ها بیانگر محیطی مناسب و فاقد تنش است که با تنوع بالای فرامینیفرها و ماکروفسیل ها نیز تایید می گردد. با مطالعات کمواسترتیگرافی مشخص گردید که مقطع باغین کامل تر از مقطع بساب می باشد. همچنین تطابق داده های ژئوشیمیایی و بیواستراتیگرافی نشان می دهد که تغییر در جوامع فسیلی در برش های مورد مطالعه اساسا تحت تاثیر نوسانات منحنی کربن بوده است و تغییر در میزان منحنی اکسیژن تاثیر قابل توجهی در این رابطه نداشته است.

چکیده به منظور مطالعه مرز سنومانین-تورونین در زون های زمین ساختی ایران مرکزی و کپه داغ سه برش چینه شناسی در این نواحی انتخاب و از آنها نمونه برداری به عمل آمد. در ناحیه ایران مرکزی برش کلاه قاضی و در ناحیه کپه داغ برش های گردنه مزدوران و طاهرآباد ترک انتخاب گردیده اند. مطالعات زیست چینه نگاری بر روی فرامینیفرهای موجود نشان می دهد که برش های ناحیه کپه داغ در بر گیرنده سازندهای آیتامیر و آب دراز بوده که سازند آیتامیر به دلیل وجود بیوزون rotalipora cushmani total range zone سن سنومانین پسین و سازند آب دراز به دلیل وجود بیوزون helvetoglobotruncana helvetica partial range zone سن تورونین میانی را نشان می دهند. در ناحیه کلاه قاضی، برش لاشتر نیز در برگیرنده بیوزون های whiteinella archaeocretacea total range zone و helvetoglobotruncana helvetica partial range zone بوده و مربوط به سنومانین پسین تا تورونین میانی می باشد. بررسی های سنگ چینه نگاری نیز نشانگر وجود یک ناپیوستگی موازی بین نهشته های سنومانین و تورونین بوده که احتمالاً به دلیل عملکرد فاز کوهزایی ساب هرسینین می باشد. مطالعات ژئوشیمیایی انجام شده بر روی ایزوتوپ های پایدار کربن در مرز سنومانین-تورونین در برش های مورد مطالعه حاکی از وجود یک جهش مثبت در میزان مقادیر 13c? می باشد. بطور کلی این جهش مثبت نشانگر تدفین مقادیر زیادی از مواد آلی در بستر دریا بوده که می تواند عامل اصلی در انقراض ها و تغییرات تاکسون ها در مرز سنومانین-تورونین بوده باشد. در برش های مورد مطالعه، همزمان با جهش مثبت در میزان مقادیر 13c? و کاهش میزان 18o? تغییرات واضحی در نسبت فرامینیفرهای پلانکتونیک به بنتیک (p/b ratio) و کاهش فرامینیفرهای با پیچش پلانیس پیرال و افزایش تنوع و فراوانی فرامینیفر های پلانکتونیک مشاهده می شود. این افزایش میزان مقادیر 13c? منطبق بر مرز سنومانین – تورونین می باشد.

توالی نسبتاً کاملی از نهشته های کرتاسه بالایی در ناحیه اختیار آباد، در غرب کرمان وجود دارد. لیتولوژی این برش اساساً شامل مارن ها و آهک مارنی سنومانین-تورونین و نیز آهک های ستیغ ساز سنونین می باشد. نهشته های مارنی خود به دو بخش مارن های هنوج زیرین و مارن های هنوج بالایی تقسیم شدند. یک میان لایه آهکی سرشار از دوکفه ای اگزوژیرا دار این دو بخش را از یکدیگر تفکیک می سازد. نهشته های مذکور از نظر بیواستراتیگرافی، پالئواکولوژی و کمواستراتیگرافی مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد 16 جنس و گونه از استراکدها و 7 جنس از فرامینیفرها در لایه های هنوج زیرین و فوقانی شناسایی شدند. همچنین تعداد 13 جنس و گونه از فرامینیفرها در میان لایه آهک مارنی اگزوژیرا دار و آهک های ستیغ ساز سنونین شناسایی گردیدند. تغییرات نسبت درصد استراکدهای پلاتی کوپید به پودوکوپید در مرز سنومانین-تورونین، در ناحیه هنوج نشان می دهد که بر خلاف سایر نقاط جهان، حوادث این مرز تاثیر چندانی بر روی استراکدهای این ناحیه نداشته است. مطالعات انجام شده همچنین نشان می دهند که فرامینیفرها بیشتر از استراکدها از حوادث مربوط به این مرز متاثر شده اند. علاوه بر این، مطالعات کمواستراتیگرافی نشان دهنده یک جهش مثبت در کربن 13، مشابه با سایر نقاط جهان، می باشد. تغییرات این منحنی کاملاً با تنوع و فراوانی ماکروفسیل ها مطابقت دارد. حداکثر مقادیر این منحنی در میان لایه اگزوژیرا دار مشاهده می شود. بر اساس داده های کمواستراتیگرافی مرز سنومانین-تورونین در بخش بالایی مارن های هنوج فوقانی قرار دارد، در حالی که بر اساس مطالعات دیرینه شناسی این مرز می بایستی در میان لایه آهکی قرار داده شود. مطالعات انجام شده نشان می دهد که حادثه مرز سنومانین-تورونین، بر خلاف ماکروفسیل ها، بر روی میکروفسیل ها تاثیر چندانی نداشته است، به عبارت دیگر یک انقراض انتخابی در این مرز، در ناحیه هنوج رخ داده است.

به منظور مطالعه سیستماتیک و پالئواکولوژی خارداران نهشته های میوسن زیرین، دو برش ساردوئیه و سیرجان در شمال غرب جیرفت و جنوب سیرجان انتخاب و نمونه برداری از آن ها انجام گردید. لیتولوژی برش ساردوئیه، اساسا مارنی و آهکی بوده و در برگیرنده مجموعه متنوعی از خاردارن می باشد. لایه های این برش، با ضخامت 75 متر، به صورت هم شیب بر روی رسوبات نئوژن قرار دارند، در حالی که سمت فوقانی رخنمون ها محدود به یک سطح فرسایشی می باشد. ضخامت ناحیه سیرجان (برش چاه قلعه ) 85 متر و اساسا از 4 واحد شامل مارن، آهک شیلی، آهک نازک لایه و آهک ضخیم لایه تشکیل شده است. مقطع مورد نظر بر روی توالی از نهشته های پالئوزوئیک قرار داشته، در حالی که در راس آن یک سطح فرسایشی مشاهده می-شود. برش های مورد بررسی تنوع بسیار خوبی از ماکروفسیل ها (خارداران، شکم پایان و مرجان ها) و میکروفسیل ها (استراکدها و فرامینیفرها) را به نمایش می گذارند، که حاکی از شرایط مطلوب و مناسب محیطی در زمان ته نشست این لایه هاست. برای اولین بار تعداد 13 گونه از خارداران از مناطق مورد مطالعه گزارش می شوند. تعیین سن این نهشته ها بر اساس ماکروفسیل ها و میکروفسیل ها بوده که سن بوردیگالین را برای هر دو برش تایید می نماید. مجموعه های میکروفسیلی و ماکروفسیلی در این دو برش نشان دهنده محیطی گرم، و کم عمق برای این نهشته ها می باشد. واژه های کلیدی: سیستماتیک، پالئواکولوژی، میوسن زیرین، خارداران، ساردوئیه، چاه قلعه

به منظور مطالعه سیستماتیک و پالئواکولوژی استراکدها و فرامینیفرهای نهشته های دریایی الیگو-میوسن (سازند قم) در حوضه های قم و اصفهان-سیرجان، چهار برش چینه شناسی بوجان (شرق سیرجان)، ورکان (جنوب غرب کاشان)، نطنز و خورآباد (جنوب شرق قم) انتخاب و مورد نمونه برداری و بررسی قرار گرفتند. بر اساس فرامینیفرها، سن سازند قم در نواحی مورد مطالعه روپلین-بوردیگالین می باشد. در مجموع 17 جنس و 61 گونه از استراکدها مورد شناسایی قرار گرفت. گونه های مختلف جنس های hermanites، paracypris، cytherella، aurila، neonesidea، bairdia و pontocypris از روپلین تا بوردیگالین و در اکثر برش ها گسترش داشته اند. در حوضه پیش کمان همواره استراکدهای پودوکوپید غالب بوده ولی در حوضه پس کمان معمولا پلاتی کوپیدها غالب می باشند. بر اساس نسبت پلاتی کوپید/پودوکوپید، در زمان رسوبگذاری نهشته های مارنی حوضه های پیش کمان (برش های بوجان و ورکان) و پس کمان (برش های نطنز و خورآباد)، به ترتیب شرایط اکولوژیکی مساعد و نامساعد حاکم بوده است. تنوع و فراوانی زیاد فرامینیفرهای بنتیک بزرگ همراه با حضور جلبک قرمز و مرجان بیانگر حاکمیت آب های گرم نواحی گرمسیری تا نیمه گرمسیری می باشد. رسوبگذاری سازند قم در هر دو حوضه رسوبی در روپلین شروع شده است. همه برش ها در محیط رمپ/شلف های داخلی و میانی نهشته شده اند. تنوع رخساره ها و ریزرخساره ها در حوضه پس کمان بیشتر از حوضه پیش کمان می باشد. ریزرخساره های شناسایی شده بیانگر یک روند عمیق شدگی رو به بالا در برش های بوجان و نطنز و روند کم عمق شدگی در برش خورآباد می باشد. برش های بوجان و نطنز در محیط های لاگونی، سد ریفی و دریای باز نهشته شده، با این حال، به سمت شمال غرب (برش های ورکان و نطنز)، مرجان ها قادر به تشکیل سد ریفی نبوده اند. کاهش نهشته های لاگونی و افزایش نهشته های دریای باز از جنوب شرق به سمت شمال غرب، بیانگر افزایش نسبی عمق حوضه ها به سمت بخش میانی ایران می باشد. در حوضه پیش کمان در نتیجه ارتباط دائمی با آبهای آزاد، همواره شرایط دریایی حاکم بوده، ولی در حوضه پس کمان (در میوسن پیشین) ارتباط با آبهای آزاد قطع شده و مانع مبادله بین آبهای محصور در خشکی و دریاهای باز شده است.

چکیده ندارد.