این مطالعه به منظور تعیین اثرات رژیم های مختلف غذایی شامل گرسنگی و تغذیه مجد بر ترکیب اسید چرب بدن و توان تحمل شوری در ماهی پار آزاد دریای خزر انجام گردید. 900 ماهی پار آزاد خزردر 18تانک بتی در شرایط مختلف تغذیه ای سه نوبت در روز در یک دوره ی شش هفته ای تحت تیمار های شش هفته غذادهی کامل ، سه هفته گرسنگی و سه هفته غذادهی مجدد ، سه هفته غذادهی و سه هفته گرسنگی، دوهفته غذادهی و دو هفته گرسنگی و دو هفته غذادهی،دوهفته گرسنگی و دو هفته غذادهی و دو هفته گرسنگی،وشش هفته گرسنگی کامل نگه داری شدند وپس ازاعمال شرایط مختلف تغذیه ای،ترکیب اسید چرب بافت بدن آنالیز شد و توانایی سازگاری به آب دریا پنج روز پس ازانتقال به آب دریای خزر بررسی گردید.نسبت اسیدهای چرب تک غیر اشباع مخصوصا olaبا افزایش دوره های گرسنگی کاهش یافته و در عوض نسبت اسید های چرب اشباع و مخصوصا c16:0و اسیدهای چرب چند غیر اشباع از جمله dha ،epaو aa افزایش یافتند. دوره های گرسنگی در آب شیرین باعث اختلال در سطوح طبیعی الکترولیت های سدیم، کلر و پتاسیم سرم خون نشد و گرسنگی سه هفته و بیش از آن باعث کاهش کورتیزول سرم خون شد. اما سطوح gh و igf-1 تحت تاثیر رژیم غذایی قرار نگرفت.بنابراین ماهی آزاد دریای خزر در شرایط مختلف تغذیه ای اسیدهای چرب را به صورت انتخابی جهت براورده ساختن نیازهای فیزیولوژیک خود برای تامین انرژی و اسیدهای چرب ضروری ،ذخیره،تبدیلو یا مصرف می کند.گرسنگی باعث اختلال در تنظیم اسمزی ماهیان پس از انتقال به آب دریا می شودولی تغذیه ی مجدد ماهی ها قبل از ورود به دریا می تواند مانع از آن شود.

چکیده در این تحقیق اثر محدودیت پروتئینی در دوره های زمانی مختلف بر رشد، ترکیب بدن و ایمنی غیر اختصاصی تاس ماهی سیبری (acipenser baeri) با میانگین وزنی (5±85) گرم مورد بررسی قرارگرفت. برای این منظور دو جیره با سطوح پروتئین 30 و 40 درصد و با انرژی یکسان ساخته و در 5 تیمار مختلف ( تیمار شاهد: تغذیه ماهیان در کل دوره با جیره ای حاوی 40درصد پروتئین ، تیمار 2: تغذیه ماهیان درکل دوره با جیره ای حاوی 30درصد پروتئین ، تیمار 3: یک روز در میان محدودیت و تغذیه مجدد با جیره ای حاوی پروتئین 30درصد و جیره ای حاوی پروتئین 40درصد ، تیمار 4: یک هفته محدودیت با جیره با پروتئین 30 درصد و یک هفته تغذیه مجدد با جیره با پروتئین 40 درصد و تیمار 5 : سه هفته محدودیت با جیره 30 در صد پروتئین و پنج هفته تغذیه مجدد با جیره 40درصد پروتئین) به مدت 56 روز به تاسماهیان تحت آزمایش غذا خورانده شد. غذادهی در سه نوبت به صورت چشمی و در حد اشباع صورت گرفت. نتایج حاصله نشان داد که افزایش طول دوره محدودیت پروتئین (تیمار 2) سبب کاهش رشد و کاهش کیفیت لاشه شد به طوری که اختلاف معنی داری با گروه شاهد نشان دادp<0.05)). ولی با کاهش دوره محدودیت پروتیئنی ( تیمار3 و 4) پارامترهای مربوط به رشد و کیفیت لاشه در مقایسه با گروه شاهد تفاوت معنی دار نداشتp>0.05)). افزایش طول دوره محدودیت پروتئینی (تیمار 2) سبب کاهش hufa و pufa شده به طوریکه اختلاف معنی داری با گروه شاهد نشان داد، مقدار sfa و mufa تغییر چندانی بین تیمارها پیدا نکرد. ولی با کاهش دوره محدودیت پروتیئنی ( تیمار3) اگرچه میزان hufa و pufa نسبت به گروه شاهد کمتر شد ولی از نظر آماری اختلاف معنادار نداشت p>0.05)). افزایش طول دوره محدودیت پروتئین (تیمار 2) سبب کاهش آمینواسیدهای ضروری و افزایش آمینواسیدهای غیرضروری شده، اختلاف آنها با گروه شاهد معنی دار بود p<0.05)). ولی با کاهش دوره محدودیت پروتیئنی تغییری چندانی در آمینواسیدهای ضروری و آمینواسیدهای غیرضروری ایجاد نشده و با گروه شاهد تفاوتی نداشتp>0.05)). افزایش طول دوره محدودیت پروتئینی (تیمار 2) سبب تضعیف سیستم ایمنی غیراختصاصی شد ولی کاهش دوره محدودیت پروتیئنی (تیمار 3) تفاوت آماری و قابل ملاحظه ای با گروه شاهد نداشت و در حد مطلوب حفظ شد. با توجه به نتایج حاصله در این تحقیق می توان با کاهش طول دوره محدودیت پروتیئنی (تغذیه ماهیان یک روز در میان با پروتئین 30 و 40 درصد)، بدون اینکه اثر منفی برشاخص های زیستی و فیزیولوزیک داشته باشد، در پرورش تاس ماهی سیبری استفاده کرد.

جهت بررسی اثرات نوکلئوتید جیره بر ساختار ساک های پیلوریک و قابلیت تنظیم اسمزی، مکمل غذایی نوکلئوتید در تیمارهای 25 %، 0/5% و تیمار شاهد (0 %) به مدت 8 هفته به بچه آزاد ماهی خزر تغذیه گردید. آزمایش درون مخازن 300 لیتری آب شیرین با تراکم ذخیره سازی 35 قطعه بچه ماهی انجام شد. برای مطالعه تغییرات ساختاری ساک های پیلوریک، در پایان دوره پرورش از هر تیمار 6 قطعه ماهی در بوئن فیکس و پس از طی مراحل قالب گیری برشهای 4 میکرومتری از آنها تهیه و سپس با هماتوکسیلین - ائوزین رنگ آمیزی و مطالعه شدند. نتایج بررسی بافت شناسی نشان داد که هر دو غلظت نوکلئوتید جیره بطور معنی داری (0/05>p)، ضخامت لایه پوششی، طول پرزها، تعداد سلول های پوششی ( انتروسیت) و ضخامت لایه عضلانی ساکهای پیلوریک را افزایش می دهد. بین دو تیمار در نوکلئوتید تغییرات لایه پوششی و زیر موکوسی، طول و تعداد پرزها معنی دار نبود (0/05<p)، در حالیکه غلظت 0/25% اثرات مثبت بیشتری روی تعداد سلول های انتروسیت و ضخامت لایه عضلانی نسبت به غلظت 0/5% نشان داد. جهت بررسی قابلیت تنظیم اسمزی، در پایان هفته هشتم تعداد 12 قطعه بچه ماهی از هر تیمار با میانگین وزن 26 گرم به شوری 18 گرم در لیتر معرفی گردیدند. پس از 72 ساعت جهت بررسی حضور و میزان فعالیت ایمنیایی آنزیم na +, k + atpase از هر تیمار تعداد 4 قطعه ماهی صید و بلافاصله در محلول بوئن به مدت 24ساعت فیکس گردید، و در ادامه مراحل قالب گیری و برش انجام شد. مکان یابی ایمنیایی آنزیم na + ,k +atpase نشان داد که این آ نزیم در انترسیت های ساکهای پیلوریک حضور داشته و میزان این آنزیم در نمونه های جیر ه غذایی نوکلئوتید 0/5% افزایش معنی داری (p<0/05) نسبت به تیمار صفر و تیمار 0/25 درصد داشته است. حضور قابل توجه این آنزیم در ساک های پیلوریک آزاد ماهی خزر دلالت بر نقش تنظیم اسمزی این ساک ها داشته و تفاوت حضور آن در تیمارهای مختلف نوکلئوتید نشان می دهد که این ماده افزودنی می تواند با افزایش توان تنظیم یونی بچه ماهیان، نقش مهمی در سازش آنها به شوری 18 گرم در لیتر داشته باشد.

در تحقیق حاضر امکان جایگزینی روغن ماهی کیلکا با روغن سویا و کلزا، تأثیر سطح چربیِ جیره (12 و 24 درصد وزن خشک جیره) و همچنین تأثیر حضور آنتی اکسیدان ویتامین e و bht (دُز صفر (شاهد) و 250 میلی گرم بر کیلوگرم جیره) در جیره فیل ماهیان (huso huso) نوجوان (16±205) بر پارامترهای رشد، ترکیب بدن و کیفیت چربی فیل ماهی (طی یکسال نگهداری در سردخانه (c°1±18) مورد مطالعه قرار گرفت. برای این منظور، 18 جیره کاربردی از مواد اولیه در دسترس ساخته (با سطح پروتئین یکسان) و به مدت 120 روز به فیل ماهیان تحت آزمایش (در پنج نوبت غذادهی) به صورت اشباع تغذیه داده شد. نتایج نشان داد که نوع روغن جیره تأثیر معنی داری بر رشد، بازماندگی و ترکیبات درشت مغذی فیل ماهی ندارد (0.05>p)، اما بر ترکیب اسیدچرب جیره دارای اثر معنی داری بوده، بطوریکه میزان اسیدهای چرب 3-n (بویژه ایکوزاپنتانوئیک و دوکوزاهگزانوئیک اسید) در عضله فیل ماهیان تغذیه شده با روغن ماهی بطور معنی داری از نمونه های تغذیه شده با روغن های گیاهی بالاتر بود. از طرفی دیگر، نتایج نشان داد که فیل ماهی دارای توانایی کافی در بیوسنتز اسیدهای چرب آراشیدونیک، ایکوزاپنتانوئیک و دوکوزاهگزانوئیک اسید از طریق طویل کردن زنجیره و کاهش اشباعیت پیش سازهایی مانند اسیدهای چرب لینولئیک و آلفا-لینولنیک است. بنابراین جایگزینی کامل روغن ماهیِ کیلکا با روغن سویا و کلزا در جیره فیل ماهی امکان پذر است. هر دو سطح چربی (12 و 24 درصد) بکار رفته در تحقیق حاضر، رشد و بقاء برابری را در فیل ماهی به نمایش گذاشتند. از همین رو سطح چربی 12 درصد در جیره فیل ماهی توصیه می گردد. درخصوص تندی اکسیداتیو (سرعت اکسایش) چربیِ عضله فیل ماهی، نتایج نشان داد که هرچند تندی اکسیداتیو چربی عضله فیل ماهی در طی دوره نگهداری متأثر از میزان و منبع روغن جیره است، اما در مجموع حضور آنتی اکسیدان جیره موجب کاهش میزان آن و پایداری بیشتر عضله فیل ماهی در طی زمان نگهداری می گردد. بطورکلی آنتی اکسیدان ویتامین e توانایی بیشتری را در حفظ کیفیت چربی گوشت فیل ماهی نسبت به آنتی اکسیدان bht طی دوره نگهداری در سردخانه نشان داد. اما در فیل ماهیان تغذیه شده با جیره های حاوی 24 درصد چربی جیره، هر دو آنتی اکسیدان فاقد توانایی لازم در کنترل تندی اکسیداتیو چربی عضله ماهی در طی دوره نگهداری بودند. بنابراین افزودن آنتی اکسیدان ویتامین e در جیره فیل ماهی، با توجه به سطح چربی آن، توصیه می گردد.

در این آزمایش 9 جیره غذایی شامل سه سطح مختلف از پروتئین (35، 40 و 45% ) و سه سطح مختلف از انرژی قابل هضم (350، 380 و 410 کیلوکالری در 100 گرم) برای پرورش میگوی سفید هندی ‏‎(penaeus indicus, milne edwards)‎‏ تهیه شد و تاثیر جیره های مذکور در سه شوری مختلف (35، 35 و 45 قسمت در هزار) بر روی رشد این میگو مورد مقایسه قرار گرفت. با توجه به موارد فوق در این آزمایش مجموعا 27 تیمار با سه تکرار استفاده گردید. پرورش میگوها به مدت 60 روز در 81 عدد مخزن پلی اتیلن 300 لیتری انجام شد. میانگین وزن اولیه میگوها (08/0 +- 22/3 گرم) بود. نتایج نشان دادند که در یک پروتئین ثابت، شاخص های رشد با افزایش مقدار انرژی افزایش و بهبود یافتند. در این آزمایش در شوری 25 قسمت در هزار، جیره 8 (410: 40) با نسبت پروتئین به انرژی 7/95 (میلی گرم پروتئین در کیلو کالری انرژی) و در شوری 35 و 45 قسمت در هزار، جیره 7 (410: 35) با نسبت پروتئین به انرژی 8/83 (میلی گرم پروتئین در کیلو کاری انرژی) از نظر فیزیولوژیکی و اقتصادی برای میگوی سفید هندی ترجیح داده می شوند. به طور کلی تغییر شوری آب بر روی نیاز پروتئینی و انرژی میگو اثر معنی داری )‏‎(p<0.05)‎‏ داشته به طوریکه در شوری 25 قسمت در هزار، میگو به پروتئین بالاتر نسبت به شوری های 35 و 45 قسمت در هزار نیاز داشت. در این میگو شاخص های رشد در شوری 25 قسمت در هزار بهتر از شوری های 35 و 45 قسمت در هزار بود. نتایج همچنین نشان دادند که با افزایش مقدار چربی و انرژی جیره میزان چربی و انرژی بدن میگو به طور معنی داری ‏‎(p<0.05)‎‏ افزایش یافتند. پروفیل آمینو اسید لاشه میگوها اختلاف محسوس و قابل توجه ای را در بین تیمارهای مختلف نشان ندادند.

در این آزمایش با استفاده از مواد اولیه در دسترس و با تاکید بر بالانس اسیدهای آمینه، شش جیره غذایی با انرژی ثابت ‏‎‏‎iso energetic‎‏ و سطوح پروتئینی متفاوت برای بچه فیل ماهیان‏‎husu huso‎‏ ساخته شد.