آسیب سلول عضلانی هنگامی روی می دهد که ساختار سلولی در عضله اسکلتی آسیب می بیند و باعث کاهش و اختلال عملکرد می شود. آسیب های عضلانی ناشی از فعالیت های ورزشی به شماری از تغییرات نظام مند موضعی همچون پارگی غشاء سارکولما، صفحه های z، میوفیبریل ها، تورم میتوکندریایی، اختلال در فرایند جفت شدن تحریک-انقباض، افزایش میزان پروتئین های عضلانی خون و کاهش تولید نیرو و همچنین کاهش در انتقال عصبی- عضلانی منجر می شود. راههای متفاوتی برای کاهش و پیشگیری از آسیب عضلانی به کار می رود که شامل استفاده از مکمل های تغذیه ای، دارو درمانی، سرما درمانی، ماساژ، تحریک الکتریکی و تمرینات کششی هستند. اخیرا مکمل اسیدهای آمینه شاخه دار در کاهش آسیب سلولی در فعالیت های ورزشی مورد توجه محققان قرار گرفته است. در این راستا تحقیق حاضر با هدف تعیین دو میزان متفاوت مکمل سازی اسید های آمینه شاخه دار برشاخص های سرمی آسیب عضلانی در کشتی گیران پس از یک فعالیت مقاومتی سنگین انجام گرفت. 29 کشتی گیر جوان شهرستان مهاباد(میانگین سن1/49±2/ 22سال، قد4/57±173/72سانتی متر، وزن 10/74±73/3 کیلوگرم، درصد چربی 92 / 2±17/35%، شاخص توده بدنی 3/24±24/13کیلوگرم بر مجذور متر) با داشتن حداقل سه جلسه تمرین در هفته بدون سابقه مصرف مکمل های غذایی و استروئید های آنابولیکی در شش ماه گذشته در این تحقیق که به صورت یک سویه کور طراحی شده بود، شرکت کردند. آزمودنی ها به صورت تصادفی در سه گروه (مکمل یک،مکمل دو،شبه دارو) تقسیم شدند. مصرف مکمل در دو گروه(گروه مکمل یک و دو) و شبه دارو(دکسترین) از 6 روز قبل از آزمون ورزشی به مقدار 68 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن آغاز شد و تا دو روز بعد از آزمون ورزشی ادامه پیدا کرد. یکسان سازی رژیم غذایی، عدم مصرف دارو یا مکمل های دیگر و عدم فعالیت بدنی در طی 6روز قبل از آزمون ورزشی و دو روز بعد از آزمون در هر سه گروه کنترل شد. سپس همه آزمودنی ها یک جلسه تمرین مقاومتی سنگین شامل 7 حرکت (پرس پا، پرس سینه، جلو پا، پشت پا، سیم کش، شکم مایل، جلو بازو)،3 ست 10 تکراری با 80% یک تکرار بیشینه(1rm) شرکت کردند . همینطور 30دقیقه قبل و بعد از اجرای آزمون ورزشی به آزمودنی ها اسیدهای آمینه شاخه دار (210 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن در گروه مکمل یک و450 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن در گروه دو) یا شبه دارو (دکسترین به مقدار210 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن) داده شد. نمونه های خونی 30 دقیقه قبل، 24 و 48 ساعت پس از فعالیت مقاومتی سنگین از ورید آنتی کوبیتال آزمودنی ها جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق از آمار توصیفی، تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون پس تعقیبی بونفرونی (05/0≥p ) استفاده گردید. نتایج تحقیق نشان داد که میزان فعالیت سرمی آنزیم های ck-ckmb-ldh 24 و 48 ساعت پس از یک جلسه فعالیت مقاومتی سنگین افزایش معنی داری در هر سه گروه داشت. میزان دامنه تغییرات و میانگین فعالیت سرمی ck-ckmb-ldh در گروه شبه دارو نسبت به دو دیگر بالاتر بود. از لحاظ آماری تفاوت معنی داری بین سه گروه در میزان فعالیت سرمی آنزیم هایck-ckmb-ldh 24 و48 ساعت پس از آزمون ورزشی مشاهده نشد .بنابراین نتیجه گیری می شود که مصرف دو مقدار متفاوت اسیدهای آمینه شاخه دار در این تحقیق با وجود اثر کاهنده تاثیر معنی داری برفعالیت های آنزیمی ck-ckmb-ldh سرم، 24 و 48 ساعت پس از یک جلسه فعالیت مقاومتی سنگین ندارد.

: هدف از تحقیق حاضر تعیین تأثیر فعالیت هوازی در زمان های مختلف روز بر لپتین و انسولین سرم مردان سالم می باشد. برای این منظور 10 مرد سالم (میانگین (± انحراف استاندارد) سن: 6/2 ± 7/23 سال، kg/m24/1 ± 6/21 = bmi، ml/kg/min2/6 ±23/43 = vo2max) داوطلب شدند و فعالیت هوازی را که شامل دویدن روی تردمیل با vo2max70% تا واماندگی بود، انجام دادند. فعالیت در دو زمان از روز (00/09 و 00/17) بصورت متقاطع تا واماندگی انجام گرفت و نمونه خونی قبل، دو و 24 ساعت بعد از فعالیت جمع آوری شد. برای اندازه گیری لپتین و انسولین از دستگاه الایزا و برای تجزیه و تحلیل داده از anova با اندازه گیری های مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد، لپتین سرم دو و 24 ساعت بعد از فعالیت صبحگاهی کاهش معنی داری یافت (05/0 p<). اما دو و 24 ساعت پس از فعالیت بعد از ظهر کاهش معنی داری نشان نداد (05/0p>). وقتی نتایج دو ساعت بعد هر دو زمان با جلسه کنترل مقایسه شد تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0p>). انسولین سرم تنها دو ساعت بعد از فعالیت بعد از ظهر و 24 ساعت بعد از فعالیت صبحگاهی کاهش معنی داری یافت (05/0 p<). از نتایج تحقیق حاضر به نظر می رسد فعالیت صبحگاهی بر کاهش مقادیر انسولین سرم موثر است. احتمالاً مدت بیشتر فعالیت صبحگاهی بر این کاهش تأثیر داشته است.

امروزه اقدام به کاهش وزن بدن در بین ورزشکاران رشته های وزنی، امری رایج و متداول است. بسیاری از کشتی گیران برای نمایش بهتر، بهبود اجرا و افزایش شانس موفقیت خود در مسابقه، اقدام به کاهش وزن می کنند. از دست دادن سریع وزن در مدت زمان کوتاه و هم چنین نوسانات وزنی می توانند سلامتی فرد را به خطر اندازد. هدف از این تحقیق بررسی و رابطه اختلالات خوردن با شیوه های کاهش وزن سریع در تیم های ملی کشتی آزاد و فرنگی ایران در دو رده سنی جوانان و بزرگسالان است. بدین منظور 79 کشتی گیر نخبه حاضر در اردوهای تیم ملی(51 نفر کشتی گیر در رده سنی جوانان، و 28 نفر کشتی گیر در رده سنی بزرگسالان) با میانگین سنی9/2± 8/20 سال و با میانگین وزنی 14/79 کیلوگرم که خود را برای مسابقات جهانی و المپیک 2012 آماده می کردند، در این پژوهش شرکت نمودند. شیوه های کاهش سریع وزن و اختلالات غذایی این کشتی گیران به ترتیب با پرسش نامه های استاندارد اپلیگر و edds ارزیابی شد و داده های حاصل از پرسش نامه ها با استفاده از روش لیکرت نمره گذاری شدند هم چنین رابطه معنی داری از طریق کای دو بررسی شد. ضریب تصحیح یتس نیز برای بررسی نتایج استفاده شد. سطح معنی داری آماری(05/0(p? در نظر گرفته شد. پژوهش حاضر نشان داد که میزان پراشتهایی عصبی در بین کل کشتی گیران 6/6% مشاهده شد. به طوری که میزان پراشتهایی عصبی در بزرگسالان آزاد در حد صفر و در بزرگسالان فرنگی حدود 4/17% مشاهده شد. همچنین میزان پراشتهایی عصبی در جوانان آزاد 3/2% و در جوانان فرنگی 8/6% گزارش شد. میزان بی اشتهایی عصبی در بین کل کشتی گیران 2/17% مشاهده شد. به طوری که میزان بی اشتهایی عصبی در بزرگسالان آزاد در حدود 7/7% و در بزرگسالان فرنگی حدود 8/30% نشان داده شد. همچنین میزان بی اشتهایی در جوانان آزاد 3/4% و در جوانان فرنگی 1/26% مشاهده شد. میزان اختلالات خوردن نامعین در بین کل کشتی گیران 7%گزارش شد. میزان اختلالات خوردن نامعین در بزرگسالان آزاد در حد 4% و در بزرگسالان فرنگی حدود 12%، در جوانان آزاد 8/4% و در جوانان فرنگی 1/7% مشاهده شد. بیشترین روش های کاهش وزن در هردو گروه از کشتی گیران آزاد و فرنگی کار عبارت بودند از ورزش، رژیم غذایی و ننوشیدن مایعات همچنین بیشترین عارضه کاهش وزن در کشتی گیران بزرگسال فرنگی کار با درصد فراوانی 7/64% و در بزرگسالان آزاد کار نیز با درصد فراوانی 5/54% سرگیجه گزارش شد. از طرفی بیشترین عارضه کاهش وزن در کشتی گیران جوان فرنگی کار با درصد فراوانی 29/61% سرگیجه و در جوانان آزاد کار با درصد فراوانی 35% کج خلقی و زود رنجی مشاهده شد. تعداد دفعات کاهش وزن در کشتی گیران تیم های ملی در رده سنی جوانان و بزرگسالان آزاد و فرنگی ایران به طور میانگین حدود 3 بار در طول فصل مشاهده شد. همچنین کمترین و بیشترین مقدار کاهش وزن صفر و 12 کیلوگرم گزارش شده است. بیشترین مقدار کاهش وزن در کشتی گیران تیم ملی در رده سنی جوانان و بزرگسالان آزاد و فرنگی ایران 5 کیلوگرم مشاهده شد. میانگین مقدار کاهش وزن در بزرگسالان فرنگی پنج کیلوگرم و در بزرگسالان آزاد هفت کیلوگرم مشاهده شد و در جوانان فرنگی نیز و جوانان آزاد پنج کیلوگرم مشاهده شد. سه روشی که کشتی گیران این تحقیق به صورت روزانه به میزان بیشتری از آن استفاده می کنند به ترتیب ورزش، رژیم غذایی و ننوشیدن مایعات عنوان شده است. روش های تنقیه، استفراغ، استفاده از مدرها، استفاده از قرص های غذایی و استفاده از مسهل ها کمترین روش های کاهش وزن در میان کشتی گیران مورد بررسی گزارش شد. حدود 71% شرکت کنندگان اطلاعات لازم را در مورد تغذیه و کاهش وزن دریافت کرده و ماباقی آنان چنین اطلاعاتی را کسب نکرده اند. کشتی گیران حاضر در این پژوهش بیشترین تأثیر را در رابطه با کاهش وزن از کشتی گیران با تجربه و بعد از آن از مربیان گرفته اند. کمترین تأثیر نیز مربوط به کشتی گیران هم سال و تنها منبعی که کشتی گیران ادعا دارند که هیچ گونه تأثیری بر کاهش وزن آنان ندارد، والدین هستند. بین تعداد دفعات کاهش وزن و اختلالات خوردن در بین کشتی گیران آزاد و فرنگی در دو رده سنی جوانان و بزرگسالان هیچ رابطه معنا داری مشاهده نشد. بین روش های کاهش وزن و اختلالات خوردن در کشتی گیران تیم های ملی آزاد و فرنگی در دو رده سنی جوانان و بزرگسالان رابطه مشاهده نشد. از یافته های این پژوهش نتیجه می گیریم که روش هایی که کشتی گیران در دو رده سنی جوانان و بزرگسالان برای کاهش وزن استفاده می کنند با هم مشابه است. همچنین شیوع بیشتر اختلالات غذایی در کشتی گیران جوان ایجاب می کند توجه بیشتری به این گروه سنی صورت گیرد. واژه های کلیدی: کشتی گیران تیم های ملی آزاد و فرنگی کار نخبه، کاهش وزن، اختلالات خوردن

زمینه و هدف: با توجه به نگرانی های مرتبط با اثرات بالقوه سمّی، مخرب و جانبی مکمل دهی کراتین (cr)، مطالعه ی حاضر به منظور تعیین تأثیر بارگیری کراتین منوهیدرات همراه با یک هفته تمرین مقاومتی بیشینه بر فرمالدهید ادراری و برخی از آنزیم های سرمی مردان کشتی گیر انجام شد. روش شناسی: در قالب یک طرح نیمه تجربی دو سویه کور، 27 کشتی گیر مرد سالم داوطلب (با سن 26-18 سال و 12-8 درصد چربی بدن) به طور تصادفی در سه گروه همگن جایگزین شدند: کراتین با تمرین (cr+t)، کراتین بدون تمرین (cr-t)، و دارونمای با تمرین(pl+t). هر یک از شرکت کنندگان، 300 میلی گرم در روز به ازای هر کیلوگرم وزن بدن کراتین منوهیدرات یا دارونمای مالتودکسترین دریافت می کردند. همه آزمودنی ها (به غیر از گروه کراتین بدون تمرین) طی دوره مکمل دهی، در یک برنامه ی یک هفته ای مقاومتی بیشینه (سه روز در هفته، هفت ایستگاه در روز، سه دوره ی 9-6 تایی با شدت 85-80 درصد یک تکرار بیشینه [1rm]) شرکت کردند. نمونه های ادراری و خون سیاهرگی طی مدت 24-18 ساعت قبل و بعد از اولین و آخرین جلسه تمرین مقاومتی (یا دوره مکمل دهی) تهیه شد. فرمالدهید ادرار و آنزیم های سرمی [کراتین کیناز تام(ck)، لاکتات دهیدروژناز(ldh)، آلانین آمینوترانسفراز(alt) و آسپارات آمینوترانسفراز(ast)] به ترتیب با استفاده از کروماتوگرافی گازی -طیف سنجی جرمی و دستگاه اتوآنالایزر تعیین شد. داده های حاصله به صورت میانگین و انحراف استاندارد با استفاده از روش تحلیل واریانس مکرر در سطح معنی داری پنج درصد بررسی شد. یافته ها: پاسخ افزایشی فرمالدهید ادراری گروه های کراتین با تمرین و بدون تمرین به طور معنی دار بیشتر از گروه دارونما بود(05/0p<). با این حال، میزان پاسخ در دامنه ی طبیعی فرمالدهید ادراری افراد سالم بود. به علاوه، تغییرات آنزیم های سرمی هر سه گروه معنی دار نبود (05/0p>). نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاضر، می توان نتیجه گرفت که بارگیری کراتین منوهیدرات (300 میلی گرم در روز به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به مدت هفت روز متوالی) همراه با یک هفته تمرین مقاومتی، هیچ گونه اثر سمّی در مردان کشتی گیر سالم ندارد. با این حال، تا روشن شدن قطعی اثرات سمّی یا مخرب این مکمل دهی، بایستی احتیاط های لازم در رابطه با مصرف کراتین مورد ملاحظه قرار بگیرد.

سابقه و هدف: کمردرد یکی از معمول ترین مشکلات سلامتی است 85 % افراد را تحت تاثیر قرار می دهد. همچنین بی اختیاری ادراری مشکل شایعی در زنان محسوب می گردد که می تواند بر کیفیت زندگی آنها موثر باشد. مطالعات جدید نشان می دهد که یک الگوی انقباض همزمان میان عضلات شکمی و کف لگن وجود دارد که این الگوی انقباضی در افراد مبتلا به کمر درد مزمن دچار نقص می گردد. هدف از مطالعه حاضر درمان همزمان بی اختیاری ادرار و کمردرد با تمرینات ثباتی می باشد. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی 60 خانم با دامنه سنی 60 - 45 سالم مبتلا به کمردرد مزمن که از بی اختیاری ادرار هم رنج می برند شرکت نمودند . این افراد به دو گروه تقسیم شدند : گروه مداخله تمرینات ثباتی و گروه کنترل تمرینات رایج کمر را به مدت 12 هفته انجام دادند. قبل و بعد از دوره درمانی، پرسشنامه ناتوانی اسوستری برای ارزیابی ناتوانی کمر و پرسشنامه iciq-sf برای ارزیابی بی اختیاری ادرار، مقیاس بیو فیدبک برای ارزیابی قدرت عضله عرضی شکم و مقیاس معاینه بالینی واژن برای ارزیابی قدرت عضلات کف لگن استفاده شدند .تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss ورژن 20 انجام شد و برای توصیف صفات کمی از شاخص های مرکزی و پراکندگی و برای توصیف صفات کیفی از درصد و فراوانی استفاده شد. همچنین از آزمون های t مستقل و آزمون ویلکاکسون برای مقایسه گروه ها بین هم و نیز مقایسه درون گروه ها استفاده شد. یافته ها : نتایج نشان داد که هر دو تمرینات ثباتی و رایج کمر در کاهش علائم ناتوانی کمردرد تأثیرگذار بودند و بین دو گروه مداخله و کنترل تفاوت معنی داری وجود نداشت. اما در مورد بی اختیاری ادراری، تمرینات ثباتی سبب کاهش علائم بی اختیاری ادرار در گروه مداخله در مقایسه با تمرینات رایج کمر گردید. ) 5 / 0 > p ) نتیجه گیری : تمرینات ثباتی ستون فقرات به مدت سه ماه باعث کاهش همزمان کمر درد مزمن و بی اختیاری ادرار می شود.

چکیده ندارد.