برجسته سازی به عنوان یکی از تئوری های زبانشناسی در حیطه ی سبک شناسی ، برای اولین بار توسط مُکارُوسکی(1932/1964) در دنیای ادبیات و نقد ادبی مطرح گردید. بر اساس گفته ی هیکمالدر و ون پیر ( 2006) ، برجسته سازی دارای معنا های متفاوتی است، از آن جمله می توان به این موارد اشاره کرد: فرایند های روانشناسی زبان که طی آن برجستگی ایجاد می شود، شیوه های زبانی خاص که خود نویسنده در متن ادبی اش استفاده می کند، تاثیر شاعرانه ی شیوه های ادبی بر خواننده و یا به عنوان یک روش نقد و بررسی متون ادبی و در آخر وجه تمایز زبان ادبی از زبان غیر ادبی. داثویت (2000) نیز بر اساس گفته ی مُکارُوسکی برجسته سازی را یکی از روش هایی می داند که منجر به آشنایی زدایی در متون ادبی می شود. تا کنون مفهوم برجسته سازی در شعر و تأثیر آن بر نوع درک خواننده مورد بررسی قرار گرفته ، در بعضی موارد نیز برجسته سازی در ارتباط با نثر داستانی به ویژه داستان کوتاه مطرح گردیده است، اما در این میان متون نمایشی نادیده گرفته شده اند. در این تحقیق سعی بر آن است تا برجسته سازی در متون نمایشی و زبان نمایش بررسی شود. از انجا که یکی از جنبش های ادبی در دنیای نمایشنامه نویسی تئاتر پوچی است که از آن به عنوان انقلابی در دنیای تئاتر و نمایش یاد می شود، نمایشنامه ی در انتظار گودو اثر ساموئل بکت که یکی از آثار برجسته در حوزه ی تئاتر پوچی می باشد برای این تحلیل انتخاب شده است. هنجار گریزی آوایی، نگارشی، واژگانی، باستان گرایی ، هنجار گریزی گفتمان، قاعده افزایی آوایی و تکرار واژگان از جمله شیوه های برجسته سازی است که در این نمایش بررسی و مورد بحث قرار گرفت. نتایج گویای آن است که متون نمایشی نیز مستثنی نبوده و شیوه های برجسته سازی مورد نظر در نمایشنامه ی در انتظار گودوی بکت استفاده شده است . نتایج این بررسی نه تنها در حوزه ی آموزش ادبیات و نمایشنامه مورد استفاده قرار خواهد گرفت بلکه در آموزش و یادگیری زبان نیز کاربرد خواهد داشت. این تئوری می تواند به عنوان یک شیوه ی تدریس ( نحوه ی ارا ئه ی مطالب درسی) در کلاس های مختلف یادگیری زبان و ادبیات انگلیسی مورد استفاده قرار گیرد و کاربرد آن در در تحلیل و بررسی متون مختلف ادبی، توانایی زبانی و ارتباطی دانشجویان ادبیات انگلیسی را افزایش می دهد. همچنین در تدوین کتب درسی می تواند ارائه دهنده ی پیشنهادات نوینی باشد.