چکیده: تردیدی نیست که هدف غایی از آموزش دینی، تربیت انسان شایسته و وارسته ای است که صلاحیت تقرب به درگاه الهی را داشته باشد، خدا را به عنوان رب یگانه انسان و جهان بشناسد و او را به عنوان رب خویش انتخاب نماید، فقط به ربوبیت او تن دهد و از هر چه غیر اوست جدا شود. از سوی دیگر توسعه فرهنگ دینی جامعه و قوام آن بعنوان زیربنا، مستلزم توجه به کیفیت آموزش دینی در نظام رسمی تعلیم و تربیت است.بررسی اجمالی فرایند تدوین برنامه های درسی در نظام آموزش و پرورش ایران، نشان از عدم توجه همه جانبه به نیازسنجی و بالطبع عدم انطباق برنامه های درسی با نیازهای متنوع در عصر حاضر است. از سوی دیگر مشروعیت برنامه های درسی در گرو نقش و تاثیری است که در جهت تحقق مجموعه ای از نیازهای فردی و اجتماعی ایفا می نمایند. با عنایت به مطالب فوق، هدف پژوهش حاضر نیازسنجی آموزشی برنامه درسی تربیت دینی دانش آموزان دوره متوسطه شهر تهران است، روش تحقیق از نوع توصیفی- پیمایشی، نمونه آماری300 نفر(150 نفر دختر و 150 نفر پسر) از دانش آموز دوره پیش دانشگاهی در مناطق ( 12 و 14) شهر تهران و ابزار سنجش به صورت پرسشنامه ای 40 سوالی محقق ساخته طراحی و پس از اعتباریابی و سنجش روایی، پرسشنامه اجرا شد. یافته های پژوهش نشان می دهد که: - از نظر دانش آموزان حوزه تربیت دینی با همه ابعاد شناختی، عاطفی، رفتاری- عملکردی رابطه ای مثبت و معنادار در سطح01/0> p دارد، - بین نظرات دانش آموزان در اولویت دادن به مهارتها تفاوت معناداری وجود دارد، دانش آموزان در انتخاب مهارتها اولویت قائل هستند و در حیطه شناختی نیاز بیشتری به آموزش دارند و این نیازها در هر دو منطقه به ترتیب شامل شناختی، رفتاری- عملکردی و عاطفی است. - مقایسه نیازهای دختران و پسران نشان می دهد؛ دختران در مقایسه با پسران در نیازهای شناختی تفاوت دارند ولی هیچ گونه تفاوت معنی داری بین دختران و پسران در بعد عاطفی و رفتاری- عملکردی دیده نشده است. کلید واژه ها: تربیت دینی، نیازسنجی آموزشی، رویکرد عقلانی