مسأله بافت های رو به زوال و فرسوده و معضلات و مشکلات آن، یکی از مهمترین مسائل و مباحث کنونی است که فرا روی جامعه تخصصی و حرفه مندان شهرسازی کشور قرار گرفته است. این در حالیست که به لحاظ مفاهیم و مصادیق، خصایص و ویژگی ها، رویکردهای مواجهه و مداخله با ابهامات جدی روبروییم. به عنوان مثال ابهام در نام یا ویژگی های چنین پهنه هایی از شهر، تضادها و تعارضات جدی در این زمینه بوجود آورده است. در تمییز و تشخیص ویژگی های چنین پهنه هایی نیز به رغم تصویب مصوبه شورای عالی شهرسازی و معماری مبنی بر شناسایی و مداخله در بافت های فرسوده و همچنین راهنمای ضمیمه آن، غلبه معیارهای صرفاً کالبدی کاملاً مشهود است. بدیهی است در چنین شرایطی چگونگی مداخله در این بافت ها نیز در هاله ای از ابهام قرار می گیرد. تکاپوی پژوهش حاضر آن است که از سویی پرده از ویژگی ها و خصایص مشترک چنین بافت هایی بر افکند و از سوی دیگر یکی از مفاهیم نوین مرمت شهری دنیا با عنوان «بازآفرینی شهری پایدار» را معرفی نماید. تشریح دلایل به کارگیری، فرایند، سیاست ها، اجزاء و لوازم ضروری این رهیافت و بررسی تجارب جهانی، بخش های اصلی این پژوهش اند. و در نهایت تدوین اصول بی زمان و مکان و تبیین فرایندی پایه، بخش انتهایی را تشکیل می دهند. این پژوهش به لحاظ هدف، بنیادی - کاربردی و به لحاظ ماهیت و روش در زمره پژوهش های توصیفی- تحلیلی قرار می گیرد. با توجه به مشکلات تئوریک روش های وطنی مداخله در بافت های فرسوده، مهم ترین نتیجه این پژوهش را می توان تبیین ایده و رهیافتی نوین برای ورود به مسأله بافت های فرسوده دانست که بتواند از یک سو خلأ نظری و تئوریک چنین پروژه‎هایی را برطرف نماید و از سوی دیگر فرایندی مطلوب تر، کارآمدتر و تحقق پذیرتر برای طرح های ساماندهی بافت های فرسوده را معرفی نماید.