شاهنامه فردوسی یکی از شاهکارهای ادبی فارسی و جهان و حماسه ی ملی ایران در قرن چهارم است. این اثر حماسی دارای موضوعات و درون مایه های متعددی است که همگی در ارتباط با اساطیر و فرهنگ ایران شکل گرفته است و شناخت هر یک از آنها ما را با بنیان های فکری ایرانیان به طور اعم و فردوسی به طور اخص یاری می کنند، یکی از این موضوعات شکار می باشد. جایگاه و اهمیت شکار در شاهنامه که اثری سراسر حماسی و پهلوانی می باشد، بسیار والاست. شکار پیوسته با زندگی بشر کهن مرتبط بوده و در میان اقوام و ملل گوناگون به شکل ها و شیوه های مختلفی انجام می شده است. در مورد این موضوع به صورت پراکنده در لابلای متون ادبی و تاریخی و به خصوص شاهنامه مطالبی آمده است. این پایان نامه به شیوه ی سندکاوی اطلاعات خود را فراهم نموده و پس از جمع آوری مطالب مربوط به شکار و انطباق آنها با کتب تاریخی و ادبی، به توصیف و تحلیل آنها پرداخته شده است. شعر فردوسی در مقایسه با دیگر شاعران فارسی زبان معیارهای شعر نخچیرگانی را بیشتر دارا می باشد و شکارگران شاهنامه با اهداف و آیین و رسوم خاص به شکار می رفتند و در فصول خاص و زمان هایی ممتاز به بزم و میگساری و برپایی جشن در شکارگاهها می پرداختند و کامیابی و پیروزی قدرت و هنر خود را به رخ سپاه و لشکر می کشیدند. شکار یکی از آئین های بزم در شاهنامه بوده و از لحاظ آماری کلماتی مانند شکار و نخچیر کاربرد فراوانی دارند. شکار در میان آئین های بزم شاهنامه از جایگاه والا و ممتازی برخوردار می باشد.

ماهیّت و محتوای بسیار متنوّع شعر حافظ به حدّی است که شهرت او را در اکثر نقاط دنیا منتشر کرده است و همین امر باعث شده که نه تنها محقّقان ایرانی بلکه دانشمندان سایر نقاط از جمله شبه قارّه هند را برآن داشته است که شعر حافظ را شرح و تفسیر کنند. یکی از این شروح، شرح دیوان حافظ منسوب به سیّد محمد صادق علی لکهنوی است که در کشور هندوستان به رشته تحریر در آمده است. این شرح مانند شرح سودی تنها به شرح ابیات از نظر لغوی و دستوری نمی پردازد بلکه تعبیرهای عرفانی از لغات و ابیات بیان می دارد تا حدّی که عنوان «شرح عرفانی» را بر خود می پذیرد. به نظر می رسد که این شرح بر شروح عرفانی بعد از خود تأثیری به سزا گذاشته است؛ به گونه ایی که در بدرالشرح اثر بدرالدّین اکبر آبادی (1254هـ ق) ردّپایی از روش نگارش و شرح عرفانی او قابل مشاهده است. در این پایان نامه نخست به معرّفی شارح، نمونه هایی از اشعار شارح و بزرگان، معرّفی کتاب، ویژگی های کتاب، اشتباهات شارح و روش تصحیح پرداخته شده است؛ آن گاه بر اساس نسخه ی چاپ سنگی، شرح دیوان حافظ تصحیح شد. و در پایان فهرست آیات و احادیث، فهرست اشعار بزرگان و نمونه ای از نسخه چاپ سنگی آورده شد.