استفاده از الگوهای کلیشه ای توسعه شهری، تخریب اراضی کشاورزی و باغات اطراف شهر را در پی داشته است . در ایران نیز طرح های جامع و تفصیلی ،ضعف مدیریت شهری در کنترل بازار زمین، گرایش، مکان به تغییر کاربری اراضی کشاورزی به دلیل ارزش افزوده ایجاد شده امر تخریب اراضی کشاورزی را تشدید نموده است. در این راستا یکی از رویکردهای موجود در این زمینه انتقال حقوق توسعه است. تحقیق حاضر به دنبال امکان سنجی استفاده از مدل انتقال حقوق توسعه در محافظت از اراضی کشاورزی شهر بابلسر می باشد. مطالعه و بررسی موضوعات مختلف و متنوع در خصوص شهر بابلسر و ارزیابی و تجزیه تحلیل اطلاعات مذکور پژوهش حاضر را در دسته توصیفی – تحلیلی قرار خواهد داد. ازاین رو پس از بررسی مبانی نظری موضوع و شناخت عرصه پژوهش به تحلیل یافته ها و تدوین مدل یکپارچه tdr پرداخته می شود. در بخش تحلیل ،روندها و گرایشات ، نیروها و قیود به تفکیک ارزیابی می شوند. مدل یکپارچه tdr از سه زیر مدل تشکیل می شود. مدل تحلیل سلسله مراتبی ( ahp) جهت تعیین مناطق حفاظت و توسعه با مدل محاسباتی اختصاصی برنامه tdr جهت تعیین تراکم ساختمانی و نسبت حق توسعه و در نهایت ماتریس و دستیابی به اهداف جهت انتخاب گزینه بهینه. بر اساس مدل ارایه شده ، برنامه انتقال حقوق توسعه به دلیل سودآوری بیشتر برای کشاورزان و رشد هوشمندانه شهر و اصلاح روند تخریب اراضی کشاورزی ، در صورت رعایت تراکم ساختمانی پیشنهادی ( 100 درصد) و نسبت حق توسعه ( 25 به 75 ) قابلیت اجرایی و محافظت از اراضی کشاورزی شهر بابلسر و دیگر شهرهای شمالی کشور را خواهد داشت. بهره گیری از پتانسیل های درونی شهر، مشارکت کشاورزان در برنامه و عدم استفاده از نیروهای بیرونی موجبات این امر را فراهم می نماید.

سیر تحول شهرنشینی و مسائل ناشی از آن، همچنین آثار زیست محیطی از بین رفتن اقلیم های طبیعی ناشی از افزایش توان تاثیر مردم بر محیط، باعث شده تا فعالیت هایی برای آگاهانه کردن دخالت انسان در طبیعت و مفاهیمی چون کیفیت زندگی برای مطلوب تر نمودن محیط های مصنوع شکل گیرد. در این میان، فضاهای سبز شهری دارای ویژگی هایی است که آنها را به فضاهای مناسبی برای ارتقا کیفیت زندگی انسان تبدیل می کند. حضور مکان و اجزای طبیعی مثل پارک ها، درختان و آب در زمینه شهری، خدمات زیست محیطی، اجتماعی و فیزیولوژیکی فراهم می کند که در قابل زیست نمودن شهرها اهمیت بسیار دارد. این امر زمانی اتفاق خواهد افتاد که این فضا خود دارای ساختار و ویژگی های کمی و کیفی مناسب بوده و بتواند نقش های واگذار شده و مورد انتظار را به خوبی ایفا کند. هدف از این تحقیق تدوین شاخص هایی جامع برای بررسی وضعیت ساختار سبز شهری و در نتیجه برنامه ریزی درخور برای این فضا با استفاده از مفهوم کیفیت زندگی است. برای این منظور ضمن تعریف فضای سبز و کیفیت زندگی و رابطه متقابل این دو، به بررسی تاثیر فضاهای سبز در ارتقا کیفیت زندگی از طریق بررسی ابعاد عملکردی فضاهای سبز شهری پرداخته شده است. ابعاد عملکردی این فضا در چهار گروه زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی، برنامه ریزی و مدیریت تقسیم بندی و بر اساس این ابعاد، شاخص هایی در چهار گروه کمّی، کیفی، مکانی(استفاده از فضا) و مدیریتی در قالب 33 معیار و 62 شاخص برای اندازه گیری و بررسی این معیارها، تدوین شده است. انتظار است با بررسی این شاخص ها از طریق سنجه ها و روش های ارائه شده و ارزیابی هر کدام از آنها به ساختار کلی فضاهای سبز شهری و برنامه ریزی اصولی بر مبنای آن دست یافت. در ادامه به منظور نشان دادن چارچوب کلی بررسی شاخص ها، با ابزارهای مختلف جمع آوری داده چون پرسشنامه و با استخراج آمار و اطلاعات مورد استفاده و با استفاده از نرم افزارهایauto cad و excel فضای سبز شهر اصفهان در قالب شاخص های تدوین شده مورد بررسی قرار گرفته است، نتیجه آن که فضاهای سبز در سیمای شهر و دیدگاه مردم شهر اصفهان از جایگاه خوبی برخوردار بوده و شهروندان اصفهانی این فضاها را به عنوان جزء جدایی ناپذیر زندگی خود و ارتقاء دهنده کیفیت آن ذکر کرده اند برنامه ریزی به منظور استفاده از این اهمیت می تواند نقش موثری در ارتقا نقش فضاهای سبز شهری اصفهان داشته باشد. نتیجه آن است که با استفاده از شاخص های تدوین شده و بر پایه ارزیابی چارچوب کلی ساختار این گروه معیارها، رهیافت کلی از ویژگی های مورد انتظار از شهرها در قالب این چارچوب برای رسیدن به شهری سبز ارائه شده است. در ادامه به منظور دستیابی به شهری سبز با استفاده از اطلاعات به دست آمده، فرایند برنامه ریزی کارآمد حاصله از فرایند استفاده از شاخص ها مشخص شده است

از آنجا که در این مطالعه، شناسایی مناطق مستعد برای کشت گندم بوده، نشان داده شد که شهرستان های آبیک و البرز بهترین مناطق برای کشت گندم بوده که نتایج با آمار گرفته شده از جهاد کشاورزی در خصوص میزان عملکرد گندم، مساعد بودن این مناطق از نظر کشت گندم را نشان می دهد. یکی از مهم ترین عوامل محدود کننده در این استان برای زراعت وجود شیب های بسیار زیاد در مناطق شمالی و قسمت های کمی از مناطق جنوبی بوده است

در این رساله تحت عنوان "امکان سنجی گسترش فضایی شهرهای بزرگ با روشهای تحلیل مناسبت محیطی تلاش گردیده تا ضمن بررسی تحلیلی فرآیندهای گسترش فضایی شهرهای بزرگ در دو غالب نظری و تجربی(امکان آزمون)، در چارچوب دو پرسش اساسی رساله تحت عنوان" آیا شهرهای بزرگ می توانند به گسترش فضایی خود ادامه دهند؟ و نقش روشهای تحلیل مناسبت محیطی در گسترش فضایی شهرهای بزرگ چیست ؟ پاسخ داده شود.