داستان نویسی به شیوه¬ی نوین در ایران سابقه ای کوتاه دارد و نقطه¬ی آغاز آن به ابتدای دوره¬ی مشروطه باز می-گردد. داستان های امروزی بر خلاف نمونه های کلاسیک خود نه تنها برای طبقه¬ی اشراف ارزش قائل است بلکه به مردم عادی و دیگر اقشار جامعه نیز اهمیت می¬دهد. داستان نویسان معاصر مشکلات و مسائل طبقات محروم جامعه را در قالب داستان های خود می¬گنجانند وبه این قشر اجازه¬ی حضور در ادب معاصر را می¬دهند. با ورود این شخصیت ها به داستان و رمان معاصر، فرهنگ و آداب و رسوم شان نیز به این آثار راه می¬یابد. با توجه به اینکه این نویسندگان در شهرهای مختلف زندگی می¬کنندبنابر این آداب و رسوم شهر و محیط زندگی شان نیز به آثارشان راه می¬یابد. شخصیت ها، گویش وظاهرشان و فضای داستان از جمله مواردی است که نشان دهنده¬ی بازتاب محیط زندگی نویسنده در داستان است. این موارد خود بخشی از فرهنگ بومی را شکل می¬دهد که قادر است داستان را از جنبه های گوناگون تحت تأثیر خود قرار دهد. در این پژوهش دو نویسنده – جلال آل احمد و احمد محمود – از شهرهای مختلف گزینش شده اند تا بارتاب فرهنگ بومی در آثارشان با نگاهی تحلیلی و مقایسه ای مورد بررسی قرار گیرد. برای انجام این پژوهش تمام آثا ر داستانی هر دو نویسنده مورد مطالعه قرار گرفته و عناصر گوناگون فرهنگ بومی از آنها استخراج شده است

شکواییه ازگونه های ادبیات غنایی است که محتوای آن برآمده از دردهای درونی و اسرار شاعر است که سراینده می کوشد تا عامل رنج و آزردگی خویش را برای مخاطب روشن کند. به طور کلی شکواییه را بر اساس موضوع می توان به پنج دسته تقسیم کرد: 1-شخصی 2-فلسفی 3-اجتماعی 4-عرفانی 5-سیاسی. شکواییه از بدو ظهور شعر و شاعری در آثار شاعران راه یافت. در عصر صفوی مجموعه ای از اضداد با جنبه های خوب و بد، همانند سرافرازی امنیت و آبادانی ایران، اعمال خشونت آمیز و بیداد گری و کشتار مردم، شراب خواری و انجام منکرات وسایر رفتار های ضد اجتماعی رواج یافت. این دوره از حیث اجتماعی نامساعد اما از لحاظ ادبی با شاعر نوازی و ادب گرایی سلاطین بابری هند و بی مهری شاهان صفوی به شعر وشاعری همراه بود، شکواییه نیز در زمینه های مختلف در شعر این دوره که مقارن با ظهور و رواج مکتب وقوع، واسوخت و سبک هندی است، مشاهده می شود. در این رساله به بررسی مقوله شکواییه با توجه به تقسیم بندی یاد شده در آثار برجسته ترین شاعران این دوره پرداخته شده و هر یک از انواع شکواییه با در نظر گرفتن اشعار این شاعران به شاخه های مختلف تقسیم و بسامد آن ذکر می شود. بر این اساس می توان گفت بیشترین میزان شکواییه، شکواییه شخصی و کمترین آن مربوط به شکواییه عرفانی است. شکواییه در دیوان تمام شاعران این دوره کم و بیش وجود داشته است وصائب تبریزی با توجه به حجم انبوه اشعارش بیشترین شکواییه و عرفی شیرازی کمترین شکواییه را به خود اختصاص داده است. در مورد قالب های شعری این دوره که شکواییه ها در آن آمده، باید به ترتیب از قالب های غزل، قصیده، مثنوی، رباعی، ترکیب بند و قطعه نام برد.