چکیده هدف : هدف این پژوهش، بررسی تأثیر شش هفته تمرین هوازی و مکمل ال-کارنیتین بر درصد چربی بدن و نیمرخ لیپیدی سرم مردان فعال بود. روش شناسی : روش تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بود. 18 مرد فعال میانسال به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی (9 نفر با میانگین سنی 8 ± 4/44 سال، وزن 6/16 ± 2/81 کیلوگرم، قد 06/0 ± 173سانتی متر، شاخص توده ی بدن 8/4 ± 9/26 کیلوگرم بر متر مربع) و گروه کنترل ( 9 نفر با میانگین سنی 8 ± 8/48 سال، وزن 5/9 ± 8/82 کیلوگرم و قد 05/0 ± 169سانتی متر، شاخص توده ی بدن 8/3 ± 29 کیلوگرم بر متر مربع ) تقسیم شدند. هر دو گروه 3 جلسه در هفته، با شدت 65 الی 75 درصد ضربان قلب بیشینه(سن-220) و به مدت شش هفته(18جلسه) به تمرینات هوازی بر مبنای اصول تمرین پرداختند. برنامه تمرینی جلسه اول 55 دقیقه بود که این مدت در جلسه هیجدهم به 72 دقیقه می رسید. در این مدت گروه تجربی 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن خود مکمل ال-کارنیتین و گروه کنترل 5/2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن ویتامین ب1 (به عنوان دارونما) به صورت روزانه مصرف کردند. قبل و بعد از دوره ی تمرین کلیه اطلاعات در زمینه تکمیل پرسشنامه، ترکیب سنجی بدن، آزمون هوازی و خون گیری انجام شد، داده ها با استفاده از آزمون کلموگراف- اسمیرنوف، t- همبسته و t- مستقل تحلیل شد. یافته ها : ترکیب تمرین هوازی و مکمل ال-کارنیتین باعث کاهش معنادار درصد چربی بدن شد ولی بر تری گلیسرید، کلسترول تام سرمی، ldl-c و hdl-c سرم تاثیر معناداری نداشت. نتیجه گیری: می توان گفت افراد میانسال جهت کاهش درصد چربی بدن، می توانند در کنار انجام تمرینات هوازی، از مکمل ال-کارنیتین با دوز پایین استفاده کنند؛ با این حال، احتمالاً کاهش چربی رژیم غذایی نیز در این نتیجه موثر بوده است. اما در رابطه با تاثیر تمرینات هوازی و مکمل ال-کارنیتین بر نیمرخ لیپیدی سرم به تحقیقات بیشتری نیاز است. واژگان کلیدی : ال-کارنیتین، تمرین هوازی، نیمرخ لیپیدی سرم، مردان فعال

هدف: بررسی تاثیر یک دوره تمرینات هوازی و مکمل چای سبز بر میزان لپتین سرمی و مقاومت به انسولین در مردان دارای اضافه وزن و چاق دراین تحقیق 43 مرد دارای اضافه وزن و چاق (شاخص توده بدن بیشتر از 25) در چهارگروه کنترل (با شاخص توده بدن 3.7±31.4)، گروه مکمل چای سبز (با شاخص توده بدن2.8±30.3)، گروه تمرین (با شاخص توده بدن4.2±30.6)و گروه ترکیب تمرین و مکمل چای سبز (با شاخص توده بدن2.6±30.9) شرکت داشتند. گروه تمرین به مدت 10 هفته، هفته ای سه جلسه به تمرینات هوازی با شدت75- 65 درصد حداکثر ضربان قلب پرداختند، گروه مکمل چای سبز روزانه سه عدد چای سبز کیسه ای مصرف و برای گروه ترکیب تمرین و مکمل چای سبز هر دو مداخله صورت گرفت. نتایج بوسیله آزمون آماری anova مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد مصرف 10 هفته مکمل چای سبز کاهش معنادار وزن و شاخص توده بدن را در پی دارد و 10 هفته تمرین هوازی باعث کاهش معنادار در شاخص های وزن، شاخص توده بدن و درصد چربی شد. ترکیب تمرین هوازی و چای سبز باعث افزایش معنادار حداکثر اکسیژن مصرفی و کاهش معنادار در شاخص های وزن، شاخص توده بدن و درصد چربی شد. بین میزان لپتین سرمی و شاخص مقاومت به انسولین گروه ها تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتایج این تحقیق نشان داد ترکیب تمرین هوازی و چای سبز منجر به کاهش معنادار لپتین و بهبود مقاومت به انسولین در مردان دارای اضافه وزن و چاق نمی شود اما در کاهش وزن، درصدچربی بدن و بالا بردن ظرفیت استقامتی موثر بوده است.

چندین مطالعه تأثیر مصرف کافئین را در ورزش بویژه فعالیتهای استقامتی بررسی کرده اند و اثرات ارگوژنیکی آن را بر عملکرد استقامتی بویژه تایم تریل و فعالیتهای شدید تناوبی مثل فوتبال، راگبی وغیره بخوبی نشان داده اند، اما اثرات کافئین بر اجرای شدید بی هوازی و قدرت عضلانی، کمتر مورد توجه قرار گرفته و نتایج آنها نیز متفاوت بوده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر مصرف دوز متوسط و دوز پایین کافئین بر قدرت بیشینه، استقامت و توان عضلانی در مردان اندام پرور بود. به همین منظور تعداد 12 نفر از ورزشکاران رشته بدنسازی و پرورش اندام باشگاه های سبزوار به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. طرح تحقیق به صورت متقاطع در چهار حالت کنترل، دوز متوسط کافئین(5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن)، دوز پایین کافئین (5/2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و دارونما (نشاسته) تنظیم گردید. آزمودنی های تحقیق چهار بار به سالن بدنسازی مراجعه کرده و در هر جلسه قدرت با تست یک تکرار بیشینه، استقامت عضلانی با تست تکرار تا واماندگی با 70 درصد یک تکرار بیشینه و توان عضلانی با تست تعداد تکرار با 80 درصد یک تکرار بیشینه در مدت 15 ثانیه در حرکت های پرس سینه و پرس پا اندازه گیری گردید. در جلسات مصرف کافئین یا دارونما، آزمودنی ها 45 دقیقه پس از مصرف مکمل، به منظور به حداکثر رساندن غلظت کافئین در خون، روی صندلی نشسته و سپس به انجام حرکات می پرداختند. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 و با روش آماری anova با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل گردید و در صورت معنادار بودن از آزمون تعقیبی بونفرونی برای مقایسه جفت گروه ها استفاده گردید. نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان می دهد که دوز پایین کافئین تأثیر معناداری بر هیچ یک از شاخص های تحقیق نداشت ولی دوز متوسط کافئین باعث افزایش معنادار قدرت بیشینه و توان در پرس پا و استقامت عضلانی و حجم تمرین در پرس سینه، نسبت به گروه کنترل و گروه دارونما گردید.

چکیده تحقیق مقدمه: هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر یک جلسه ورزش وامانده ساز با دو شدت متفاوت بر میزان tac سرمی در مردان سیگاری بود. مواد و روش ها: 12 مرد سیگاری (میانگین سن 31/1± 08/22 سال، میانگین درصد چربی 92/4±26/17 درصد و میانگین شاخص توده بدن 96/2±21/23 کیلوگرم بر متر مربع) به صورت داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در یک طرح متقاطع در سه حالت 1) کنترل 2) ورزش وامانده ساز با شدت 75-70 درصد حداکثر ضربان قلب 3) ورزش وامانده ساز با شدت 95-90 درصد حداکثر ضربان قلب، قرار گرفتند. نمونه های خونی قبل و بلافاصله پس از اجرای آزمون جمع آوری شد. با بهره گیری از روش های آماری تحلیل واریانس (anova) یک طرفه، فرض های تحقیق آزمون شد. نتایج: پس از اصلاح نتایج نسبت به تغییرات حجم پلاسما، مشخص گردید که میزان tac در ورزش وامانده ساز با شدت 75-70 درصد حداکثر ضربان قلب نسبت به حالت کنترل به طور معناداری کاهش یافت. همچنین میزان tac در ورزش وامانده ساز با شدت 95-90 درصد حداکثر ضربان قلب، نسبت به حالت کنترل کاهش یافت اما این کاهش معنادار نبود. نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت افراد سیگاری برای انجام فعالیت های بدنی بهتر است از فعالیت های شدیدتر و کوتاه مدت تر استفاده کنند و فعالیت بدنی طولانی مدت که باعث سرکوب دفاع آنتی اکسیدانی می شود انجام ندهند.

چکیده هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیریکدورهتمرینورزشیمنتخببربرخیعواملآمادگیجسمانیدردخترانکمتوانذهنی بود. مواد و روش های اندازه گیری: بدین منظور تعداد 22 نفر از حرفه آموزان مرکز توانبخشی مهر پویای سبزوار(با میانگین سنی30/3± 61/21 سال، قد 8/8± 63/154 سانتی متر، وزن 47/12± 89/55 کیلوگرم، شاخص توده بدنی 48/5± 41/23 کیلوگرم بر متر مربع)به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به صورت کاملا تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. قبل از انجام پروتکل تمرینی شاخص های حداکثر اکسیژن مصرفی، ترکیب بدنی و قدرت عضلانی عمومی اندازه گیری شد. سپس آزمودنی های گروه تجربی تمرین ترکیبی شامل تمرین قدرتی و هوازی را به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و به مدت دو ساعت در هر جلسه، با شدت 65-85 درصد ضربان قلب بیشینه انجام دادند. در انتهای برنامه تمرینی نیز به طور مجدد اندازه گیری ها صورت گرفت. یافته ها:برایبررسیاثرتمرینبرشاخصهایفیزیکیوفیزیولوژیکیآزمودنیهاازآزمون-هایtمستقلوهمبستهبرتفاوتنمراتاستفادهشد.تجزیه و تحلیل آماری در رابطه با متغیر های وزن (63/0p= و 48/0t=)، شاخص توده بدنی (19/0p= و 35/1t=)، توده بدون چربی (81/0p= و 23/0t= -)، توده چربی (37/0p= و 91/0t=) و حداکثر اکسیژن مصرفی در تست پله مک آردل (1/0p= و 7/1t=) و تست شاتل ران (26/0p= و 14/1t= -) نشان داد که بین دو گروه کنترل و تجربی تفاوت معناداری وجود ندارد. در حالی که تمرین ورزشی منتخب تنها بر متغیر قدرت عمومی بدن (001/0p= و 56/4t= -) تاثیر معناداری را نشان داد. نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد که هشت هفته تمرین ترکیبی هوازی و قدرتی تاثیر معناداری بر متغیر های حداکثر اکسیژن مصرفی و ترکیب بدنی نداشت ولی باعث افزایش معناداری در قدرت عضلانی عمومی بدن شد. واژگان کلیدی: تمرین ترکیبی، کم توان ذهنی، استقامت قلبی- تنفسی

-1 مقدمه و بیان مسئله تحقیق ورزش های راکتی بیش از 130 سال سابقه دارند و در این مدت پیشرفتهای زیادی داشته اند. در سالهای اخیر، تبلیغات و بازرگانی این ورزشها، روی عملکرد بهتر بازیکنان تمرکز داشته است و این به مطالعه علمی بیشتر و فهمیدن تمام جنبه های این ورزشها منجر شده است (لیس 2003). این رشته یکی از سریعترین ورزشهاست و در آن شرط ارائه یک بازی دیدنی، داشتن سرعت عمل و سرعت عکس العمل و دید قوی بازیکن است. در این رشته گاهی سرعت توپ به 200 کیلومتر در ساعت می رسد(اکبری آرمند 1374). در ورزش های راکتی فعالیت بصورت متناوب انجام می شود و نیازهای فیزیولوژیکی بوسیله سطح(مورد نیاز برای بازی)، تجهیزات، ویژگی های توپ و مسابقه و فاکتورهای محیطی از قبیل حرارت و رطوبت تعیین می شود(لیس 2003). بازیهای راکتی بوسیله دوره هایی از تلاشهای شدید در پی دوره های استراحت کوتاه توصیف می شوند. در طی تلاشهای شدید بازیکنان از منبع انرژی فسفاژن استفاده می کنند و در طی دوره های استراحت، انرژی هوازی غالب است و انرژی اصلی تولید شده در طی رالی های طولانی از گلیکولیز بدست می آید(زاگاتو 2008). تنیس روی میز به گروه ورزش های راکتی مانند بدمینتون، اسکواش و تنیس تعلق دارد که بوسیله تغییرات مداوم ریتم و شدت، باتکرار فعالیت سریع در مدت کوتاه، در طی مسابقه مشخص می شود. در طی رقابت، بازیکن تنیس روی میز احتیاج دارد تا چندین مهارت فیزیکی مانند: سرعت، قدرت، استقامت قلبی عروقی، چابکی، مهارتهای درک و تصمیم گیری را به عنوان یک توالی از موقعیت های متغیر و مداوم در یک بازی پویا به کار گیرد(پراداس 2011). تنیس روی میز یکی از ورزشهای مشکل است که به مهارت بالایی نیاز دارد و روی هماهنگی کل بدن تأکید می کند و عمدتاً از حمله فورهند، بک هند و سرویس تشکیل شده است(جانگ 2007). این ذهنیت مشهور از تنیس روی میز که یک ورزش بدون نیاز به انرژی است و تنها به سطح کمی از تلاش فیزیکی نیاز دارد، کاهش یافته است(الوود 1992). تنیس روی میز تنها بازی است که به قدرت و استقامت انفجاری در یک زمان احتیاج دارد و هر دوی اینها با کنترل حرکت خوب در طی مسابقه تعدیل می شوند. در تنیس روی میز پیشرفته اغلب بازیکنان علاقمند به یک بازی قدرتمند و تهاجمی هستند که در آن عملکرد بی هوازی از اهمیت بالایی برخوردار است(کندریک 2006). حالت های تغذیه ای برای موفقیت در بازی تنیس روی میز مهم است و روی توانایی بازیکن برای آموزش، بازی و بهبود نتایج حاصل از تمرین اثر می گذارد. مواد خاصی ممکن است روی عملکرد متابولیکی و عصبی – عضلانی تأثیر بگذارند (لیس 2003). امروزه، ورزشکاران در بالاترین سطح به فعالیت و رقابت می پردازند و برای دستیابی به موفقیت های ورزشی اغلب تحت فشارهایی از طرف حامیان، سیاستمداران، مربیان، والدین، سازمان ها و باشگاه های ورزشی هستند. تمام این فشارها باعث می شود که آنها به هر صورت ممکن در جستجوی برتری های فیزیولوژیک، بیومکانیک، تغذیه ای و روانی باشند. از این رو، اغلب، این عامل ها موجب گرایش ورزشکاران به مصرف مکمل ها و مواد نیروزا می شود (کاشی 85). در حال حاضر، هزاران ماده غذایی مکمل در دسترس ورزشکاران قرار دارند و شیوع استفاده از این مکمل های غذایی نیز در بین جوانان و نوجوانان و حتی در ورزشهای متفاوت در حال گسترش است(حامدی نیا84). یکی از مکمل های مورد استفاده ورزشکاران، کافئین است. این ماده یک مکمل مجاز، شایع و ارزان است که در غذاها و نوشیدنی ها و مسکن ها به وفور یافت می شود. کافئین عمدتاً به دلیل اثرات محرکش و نیز توانایی آن برای کاهش حس خستگی شناخته می شود و همچنین در افزایش هوشیاری و کاهش اثرات بی خوابی موثر است. کافئین نسبت به دیگر محرک ها یک ویژگی منحصر به فرد دارد که پتانسیل خیلی کم آن برای اعتیاد است(ویلکینسون 2008). به دلیل این ویژگی ها، ورزشکاران رشته های مختلف، به منظور افزایش عملکرد، اقدام به مصرف کافئین می کنند. هرچند اثرات مصرف کافئین بر عملکرد استقامتی به خوبی بررسی شده است(دیویس 2009، گرین 2007). اما با توجه به مطالعه متون علمی تحقیقات کمتری بر قابلیت نیروزایی کافئین و تأثیر آن بر عملکرد بازیکنان ورزشهای راکتی صورت گرفته است، به ویژه، تحقیقات معدودی تأثیر مصرف کافئین را بر مهارت، چابکی و زمان عکس العمل بازیکنان تنیس روی میز بررسی کرده اند. از طرفی، نتایج همین تعداد تحقیق نیز مبهم و گاه متناقض است(اسپردلی 2010، هونری 2007، استرکر 2006، فرایوتی 1998، استرکر 2007، ورگاون 1998). به نظرمی رسدانجام بررسی ها وکاوش های بیشتری در این زمینه ضروری است. اگرچه اطلاعات زیادی در مورد فیزیولوژی عمومی بازی های راکتی و خصوصیات فیزیولوژیکی بازیکنان تنیس روی میز وجود دارد ، اما در ادبیات تحقیق بخصوص در مورد تنیس روی میز کمبودهایی دیده می شود. این ممکن است به دلیل نیازهای فیزیولوژیکی کمتر در تنیس روی میز باشد که از تجهیزات سبک و یک زمین بازی کوچک و مسابقه ای با زمان کوتاه استفاده می شود. بر این اساس و با توجه به این که این نظریه در حال پذیرش است که مصرف کافئین بر ورزشکاران اثرات ارگوژنیکی بیشتری دارد تا غیر ورزشکاران( بک2008 ، گلدستین2010 ) ، قصد داریم در این تحقیق اثر مصرف کافئین (5 میلی گرم برای هر کیلوگرم) را بر برخی شاخص های مهارتی و جسمانی بازیکنان زبده تنیس روی میز بررسی کنیم. بنابراین هدف تحقیق حاضر پاسخگویی به سوال زیر است : آیا مصرف کافئین تأثیری بر برخی شاخص های مهارتی و جسمانی بازیکنان زبده تنیس روی میز دارد؟ 1-2 ضرورت انجام و کاربرد نتایج تحقیق در ورزش حرفه ای امروز برای کسب موفقیت عوامل بسیاری بکار گرفته می شوند: مدیران کارآمد، مربیان متخصص، برنامه های تمرینی علمی، ملاحظات روانی، تجهیزات جدید، رژیم های غذایی، مصرف مکملها و غیره. یکی از مکمل های شناخته شده و در دسترس، کافئین است. با توجه به اینکه کمیته بین المللی المپیک، کافئین را از لیست مواد غیرمجاز برداشته، توجه زیادی به سمت این مکمل جلب شده است و تحقیقات بسیاری اثرات مصرف آن را بر فعالیتهای ورزشی بررسی کرده اند. (بورک 2008 ، ورگاون 1998 ، فرایوتی 1997، هورنری 2007 ، استرکر 2006 ، استوارت2005، مک دانییل 2010، ، اسپردلی 2012). اثرات ارگوژنیکی مصرف کافئین بر عملکردهای هوازی و غیر هوازی تا حدودی بررسی شده است که البته یافته های بدست آمده از این تحقیقات نیز دارای ابهام و گاه متناقض است(گلدستین2010، بک2006، آستورینو2008، گرین2007)، اما تحقیقات بسیار کمتری بر روی پتانسیل ارگوژنیکی کافئین در عملکردهای مهارتی ورزش های راکتی بخصوص تنیس روی میز وجود دارد(اسپردلی 2010، هورنری 2007،فرایوتی 1998، استرکر 2007، ورگاون 1998). در صورت تأیید اثرات مثبت کافئین بر عملکرد مهارتی و جسمانی بازیکنان تنیس روی میز آنها می توانند بدون نگرانی از این مکمل مجاز در مسابقه استفاده کنند. حتی اگر اثرات کافئین در مقایسه با دیگر مکمل ها و داروهای غیر مجاز مثل استروئیدها ، هورمونها و غیره کم و جزئی باشد ، بدلیل مجاز بودن ، مکمل با ارزشی است و میتواند مورد استفاده ورزشکاران قرار گیرد. بنابراین در این تحقیق سعی می شود اثرات مصرف کافئین بر شاخص های مهارتی بازیکنان زبده تنیس روی میز بررسی شود. 1-3 اهداف تحقیق 1-3-1 هدف اصلی بررسی اثر مصرف کافئین بر برخی شاخص های مهارتی و عملکرد جسمانی در بازیکنان زبده تنیس روی میز 1-3-2 اهداف جزئی 1. بررسی اثر مصرف کافئین بر ضربه فورهند بازیکنان زبده تنیس روی میز 2. بررسی اثر مصرف کافئین بر ضربه بک هند بازیکنان زبده تنیس روی میز 3. بررسی اثر مصرف کافئین بر ضربه سرویس بازیکنان زبده تنیس روی میز 4. بررسی اثر مصرف کافئین بر چابکی بازیکنان زبده تنیس روی میز 5. بررسی اثر مصرف کافئین بر زمان عکس العمل بازیکنان زبده تنیس روی میز 1-4 فرضیه ها 1. مصرف کافئین باعث بهبود معنادار دقت ضربه فورهند در بازیکنان زبده تنیس روی میز می شود. 2. مصرف کافئین باعث بهبود معنادار دقت ضربه بک هند در بازیکنان زبده تنیس روی میز می شود. 3. مصرف کافئین باعث بهبود معنادار دقت زدن سرویس در بازیکنان زبده تنیس روی میز می شود. 4. مصرف کافئین باعث بهبود معنادار چابکی در بازیکنان زبده تنیس روی میز می شود. 5. مصرف کافئین باعث بهبود معنادار زمان عکس العمل در بازیکنان زبده تنیس روی میز می شود. 1-5 تعریف عملیاتی مفاهیم و واژه های کلیدی شاخص های مهارتی: ضربه های فورهند، بک هند و سرویس در تنیس روی میز است که دقت این ضربات توسط آزمونهای مخصوصی(the forehand topspin strok test)،( alternatepush test)، (target service test) اندازه گیری می شود. شاخص های جسمانی: منظور شاخص چابکی و زمان عکس العمل بازیکنان تنیس روی میز است که توسط آزمونهای ویژه(illinois agility run test)،(reaction timer test) اندازه گیری می شود. بازیکنان زبده تنیس روی میز: بازیکنانی که در دامنه سنی 17 تا 47 سال قرار داشته و حداقل یکبار سابقه قهرمانی(اول، دوم و سوم) در استان خراسان رضوی را داشته باشند. 1-6 محدودیتهای تحقیق 1. عدم کنترل دقیق رژیم غذایی آزمودنیها 2. کمبود آزمون های مهارتی استاندارد در مورد مهارتهای تنیس روی میز

چکیده مقدمه: اثر تمرینات قدرتی همراه با انسداد عروق بر شاخصهای آسیب عضلانی در دختران مشخص نیست. لذا، هدف تحقیق حاضر، مقایسه اثر تمرینات قدرتی با انسداد عروق (lro)و بدون انسداد عروق(hr) بر شاخص های آسیب عضلانی دختران بود. روش تحقیق: در یک طرح تجربی متقاطع، 14 داوطلب دختر (سن: ، وزن، شاخص توده بدنی: ) در سه حالت کنترل (con)، lro و hr قرار گرفتند. در گروه lro تمرینات قدرتی پایین تنه (شامل حرکات هاگ پا، اکستنشن و پرس پا) همراه با بستن تورنیکت لاستیکی به دور قسمت پروگزیمال ران با 1rm 30-20% و 3 ست تا حد خستگی و در گروه hr همین تمرینات با 1rm80-70% بدون محدودیت جریان انجام شد. نمونه های خونی قبل، بلافاصله و نیم ساعت بعد از ورزش برای تعیین غلظت کراتین کیناز (ck) ، لاکتات دهیدروژناز ldh)) گرفته شد. برای تحلیل داده ها از آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی .... در سطح معنی داری 05/0> p استفاده شد. یافته ها: تفاوتی در مقادیر کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز دو گروه ورزش مقاومتی با و بدون انسداد عروق، در هیچ یک از زمان ها مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تفاوتی از لحاظ شاخص های آسیب عضلانی ldh و ck بین یک جلسه تمرین مقاومتی با و بدون انسداد عروق در دختران جوان وجود ندارد. بنابراین از منظر آسیب عضلانی می توان این دو روش تمرینی را جایگزین یکدیگر نمود. واژه های کلیدی: تمرین قدرتی، انسداد عروق، آسیب عضلانی، لاکتات دهیدروژناز، کراتین کیناز

هدف: مقایسه فعالیت های مختلف ورزشی وامانده ساز بر اشتها، کالری دریافتی، کالری مصرفی و علاقه مندی به غذا در دختران دانشجو بود. مواد و روش ها: روش تحقیق به صورت نیمه تجربی بود. 10 داوطلب دختر (میانگین سن 054/1±11/22 سال، وزن 57/7±30/59 کیلوگرم، شاخص توده بدن 81/2±08/22 کیلوگرم بر متر مربع) از دانشجویان دانشگاه حکیم سبزواری به صورت غیر تصادفی و داوطلبانه انتخاب شدند. آزمودنی ها سه پروتکل ورزشی شامل شنا و دویدن را با شدت 80 درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه تا واماندگی و تمرین مقاومتی را با شدت 80 درصد یک تکرار بیشینه تا واماندگی در سه جلسه اجرا نمودند. میزان اشتها و علاقه مندی به غذا از طریق پرسشنامه مربوطه توسط خود آزمودنی ها ثبت گردید. همچنین کالری دریافتی و انرژی مصرفی در روزهای اجرای پروتکل، قبل و بعد از اجرای پروتکل توسط خود آزمودنی ها ثبت شد. یافته ها: تمایل به غذا خوردن فقط بلافاصله بعد از ورزش مقاومتی نسبت به ورزش دویدن افزایش معنی داری داشت. احساس گرسنگی آزمودنی ها نیز فقط بلافاصله بعد از ورزش شنا نسب به ورزش دویدن افزایش معنی داری داشت. ولی احساس سیری و توانایی خوردن آزمودنی ها در چهار زمان (قبل از فعالیت، بلافاصله بعد از فعالیت، 3 ساعت بعد و 9 ساعت بعد) بین سه نوع ورزش تفاوت معنی داری نداشت. بین یک جلسه تمرین شنا، دویدن و تمرین مقاومتی دایره ای وامانده ساز از لحاظ اثر گذاری بر علاقه مندی به غذا تفاوت معنی داری وجود نداشت. فقط علاقه به غذاهای کم چرب و غیر شیرین 3 ساعت بعد از ورزش مقاومتی نسبت به ورزش دویدن به طور معنی داری افزایش یافت. بین یک جلسه تمرین شنا، دویدن و تمرین مقاومتی دایره ای وامانده ساز از لحاظ اثر گذاری بر کالری دریافتی و کالری مصرفی تفاوت معنی داری وجود نداشت. بحث و نتیجه گیری: در مجموع نتایج حاصل از این پژوهش در ارتباط با مقایسه فعالیت های ورزشی مختلف وامانده ساز (دویدن، شنا و تمرین مقاومتی) نشان داد بین فعالیت های مختلف ورزشی از لحاظ اثر گذاری بر کالری دریافتی، کالری مصرفی و اشتها تفاوت معنی داری وجود ندارد. کلمات کلیدی: اشتها، کالری دریافتی، علاقه مندی به غذا، شنا ، دویدن و تمرین مقاومتی وامانده ساز

مقدمه و هدف: کاهش سریع وزن ممکن است سبب افت آمادگی جسمانی و قابلیت¬های فیزیولوژیک هنگام اجرای تمرین یا مسابقات شود. هدف از این مطالعه بررسی اثر مصرف مکمل عسل پس از یک دوره¬ی کاهش وزن شدید بر عملکرد، قدرت عضلانی و ضربان قلب بازیافت درکشتی¬گیران بود. روش¬ها: برای این منظور 12 کشتی¬گیر (سن 85/0±14/20 سال، شاخص توده¬بدنی2/1±29/22 کیلوگرم بر متر مربع)، به صورت تصادفی در سه حالت کنترل، کاهش وزن همراه با مصرف مکمل عسل و کاهش وزن همراه با مصرف دارونما به فاصله 10 روز قرار گرفتند. کاهش وزن با دو روز محدودیت غذایی شروع شد و در روز آخر با محدودیت مایعات و سونا (تناوب-های 10 دقیقه سونا و 7 دقیقه استراحت) همراه بود تا زمانی که هر آزمودنی به کاهش وزن مورد نظر (چهار درصد از کل وزن بدن) دست می¬یافت. 17 ساعت بعد آزمودنی¬ها مکمل یا دارونما مصرف کردند و یک ساعت پس از آن شروع به اجرای مسابقه شبیه¬سازی شده نمودند. نمرات عملکرد مسابقه سوم و ضربان قلب بازیافت، قدرت عضلانی و قند خون پس از مسابقه سوم اندازه¬گیری و ثبت شد. جهت تجزیه و تحلیل داده¬ها از آزمون آنالیز واریانس (اندازه¬گیری مکرر) استفاده شد (05/0p). یافته¬ها: نتایج نشان داد که کاهش وزن شدید منجر به کاهش معنی¬دار عملکرد ورزشی، قدرت عضلانی بالاتنه و پایین¬تنه، قندخون و افزایش معنی¬دار ضربان قلب بازیافت شد. از سویی مصرف مکمل عسل به طور معنی¬داری این افت در عملکرد و قدرت عضلانی را کاهش داد و به طور معنی¬داری باعث حفظ سطوح قند خون شدو به طور معنی¬داری باعث افزایش کمتر ضربان قلب بازیافت نسبت به حالت مصرف دارونما شد. نتیجه¬گیری: مصرف مکمل کربوهیدراتی (عسل) پس از کاهش وزن شدید در کشتی¬گیران می¬تواند احتمالاً از طریق حفظ سطوح قندخون و جلوگیری از تخلیه بیشتر ذخایر گلیکوژنی سبب بهبود در عملکرد شود.

هدف تحقیق حاضر بررسی پاسخ حاد وتاخیری لپتین، انسولین، کورتیزول، تستوسترون و انرژی مصرفی پس از ورزش به ورزش مقاومتی متوسط و سنگین در مردان سالم بود. طرح تحقیق به صورت متقاطع بود که با همکاری 13 نفر(میانگین سن 1/6±37/4 سال، میانگین شاخص توده بدنی 88/0±26/44 کیلوگرم بر مترمربع، میانگین درصد چربی بدنی 1/39±46/ 22) از کارمندان مرد دانشگاه تربیت معلم سبزوار (300=n ) در سه حالت کنترل، ورزش مقاومتی متوسط (با شدت 70 درصد یک تکرار بیشینه،13 =n) و ورزش مقاومتی سنگین (با شدت 80 درصد یک تکرار بیشینه، 13=n ) به مدت 90 دقیقه و در 8 حرکت با 3 ست 10 تکراری و فاصله استراحت 2 دقیقه بین ایستگاه ها و 1 دقیقه بین ست ها انجام شد. تغذیه افراد در روز تمرین و روز قبل از آن مشابه بود. نمونه های خونی قبل، تقریباً بلافاصله پس از اجرای فعالیت ورزشی،3 و 9 ساعت پس از اجرای آزمون جمع آوری شد. انرژی مصرفی 24 ساعت پس از ورزش افراد، بوسیله پرسشنامه ای که توسط محقق تهیه شده بود، اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها ازآزمون های تحلیل واریانس یک طرفه (anova) استفاده شد. پس از اصلاح نتایج نسبت به تغییرات حجم پلاسما، تغییر معناداری در غلظت لپتین، انسولین، کورتیزول و تستوسترون سرم در اثر ورزش مقاومتی با شدت متوسط و سنگین مشاهده نشد. انرژی مصرفی 24 ساعت پس از ورزش افراد نسبت به روز قبل از ورزش تفاوت معناداری نداشت. همچنین ارتباط معناداری بین تغییرات غلظت لپتین، انسولین، کورتیزول و تستوسترون سرم و انرژی مصرفی 24 ساعت پس از ورزش مردان سالم مشاهده نشد، در حالیکه بین مقادیر اولیه لپتین و انسولین ارتباط معناداری وجود داشت (p< 0/05). غلظت لپتین، کورتیزول و تستوسترون سرم تمام آزمودنی ها بلافاصله پس از جلسات کنترل و ورزش مقاومتی متوسط و سنگین به طور معناداری کاهش و غلظت انسولین سرم افزایش یافت(p< 0/05). می توان گفت ورزش مقاومتی با شدت متوسط و سنگین بر پاسخ حاد و تاخیری لپتین، انسولین، کورتیزول و تستوسترون سرم و انرژی مصرفی 24 ساعت پس از ورزش مردان سالم تاثیر معناداری ندارد.