احمد شاملو که شاعری نوآور در حوزه فرم و محتوای شعر به حساب می آید، با نظرات خود مبدأ تحولاتی در شعر معاصر ایران است. این شاعر علاوه بر سرودن شعر، در مصاحبه ها و نوشته هایش به ارائه سخنانی پیرامون کیفیت و ویژگیهای شعر، شاعران و سبک شعری خود می پردازد. در این رساله، پس از بررسی و دسته بندی نظرات شاملو درباره شعر و نشان دادن میزان بهره گیری او از مکتبها و نظریه های ادبی، به تحلیل عناصر و ویژگیهای شعر این شاعر پرداخته می شود. مقایسه نظرات شاملو با شعر او، بخش پایانی رساله را تشکیل داده است. تحقیقات انجام شده در قالب این پژوهش، نشان می دهد که اگر چه شعر شاملو منطبق بر بسیاری از نظرات اوست، اما در این میان برخی نظریه های این شاعر با شعر او ناسازگار و گاه متناقض است.

ماهیت حماسه و شاهنامه چنین است که باید سرشار از خشونت باشد و اثری از تساهل و مدارا در آن وجود نداشته باشد اما با مطالعه شاهنامه پی می¬بریم که مفهوم تساهل و مدارا در لابه لای داستانهای آن به چشم می¬خورد و روش¬هایی برای رسیدن به آن در شاهنامه نمایان است. فردوسی فلسفه¬ی رفتاری خردمندانه را برای رسیدن به تساهل و مدارا در قالب گفتار و کردار شخصیت¬ها مطرح کرده است. او چشم پوشی از گناه دیگران را برای رسیدن به تساهل و مدارا معرفی می¬کند و نیکی کردن در حق دیگران و عدم آزار رساندن به همنوعان را بسیار مهم ارزیابی می¬کند. در شاهنامه همه اقشار جامعه و حکومت¬ها به پرهیز از جنگ و خونریزی فرا خوانده شده است و آنها را به شکیبایی در برابر ناملایمات دعوت می¬کند. تکثرگرایی برای از بین بردن هرج و مرج و تنش سیاسی و اجتماعی و احترام به حقوق دیگران امری بدیهی در شاهنامه است