شکستگی استرسی درشت نی یکی از شایع ترین آسیب ها در دوندگان است. هدف این پژوهش بررسی اثر کفش ناپایدار بر متغیرهای سینتیک مرتبط با شکستگی استرسی درشت نی طی مرحله ی اتکای دویدن در زنان فعال بود. 17 آزمودنی سالم از دانشجویان دختر رشته ی تربیت بدنی انتخاب شدند. داده های سه بعدی نیروهای عکس العمل زمین (grf) طی مرحله ی اتکای دویدن با یک کفش معمولی با کفی صاف (knup) به عنوان کفش کنترل و یک کفش با کفی گهواره ای شکل (perfect steps) به عنوان کفش ناپایدار توسط یک تخته ی نیروسنج (1000 هرتز) جمع آوری شدند. متغیرهای وابسته، اوج نیروی برخورد عمودی و نیروی عمودی فعال، اوج نیروی ترمزی و پیشراننده، اوج نیروی داخلی و خارجی، و سرعت های بارگیری عمودی لحظه ای و متوسط بودند. برای مقایسه ی متغیرها در دو شرایط کفش ناپایدار و کفش کنترل از آزمون t زوجی استفاده شد (05/0p?). نتایج پژوهش کاهش معنی داری را برای اوج برخورد عمودی طی مرحله ی اتکا ی دویدن با کفش ناپایدار در مقایسه با کفش کنترل نشان داد (05/0p?). با وجود این، مقدار اوج نیروی خارجی grf و سرعت های بارگیری لحظه ای و متوسط grf در شرایط کفش ناپایدار نسبت به شرایط کفش کنترل افزایش معنی داری یافتند (05/0p?). برای متغیرهای اوج نیروی عمودی، اوج نیروی ترمزی، اوج نیروی پیشراننده و اوج نیروی داخلی بین دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0p>). نتایج پژوهش نشان داد که کفش ناپایدار می تواند اوج نیروی برخورد عمودی را کاهش و سرعت های بارگیری نیروی عمودی را افزایش دهد. بنابراین، دویدن با کفش ناپایدار به دلیل ایجاد شوک بیشتر که مرتبط با آسیب شکستگی استرسی است، مزیتی برای دوندگان در پیشگیری یا درمان این آسیب به همراه ندارد.