در ازدیاد درون شیشه ای آنتوریوم آندارنوم، برای تولید کالوس، از ریز نمونه های برگ و دمبرگ رقم-های antadraو casino استفاده شد. نمونه ها روی محیط های موراشیگی و اسکوگ که با تنظیم-کننده های رشد مختلف تقویت شده بودند، قرار داده شدند. رقم، مرحله رشد گیاه، نواحی مختلف برگ و نوع تنظیم کننده های رشد به طور معنی داری، تولید کالوس را تحت تأثیر قرار دادند. بیشترین مقدار کالوس در محیط حاوی 3 میلی گرم بر لیتر بنزیل آدنین و 5/0میلی گرم بر لیتر نفتالین استیک اسید و در شرایط تاریکی تولید شد. بیشترین تعداد گیاهچه از کالوس، در محیط موراشیگ و اسکوگ با غلظت 1 میلی گرم بر لیتر بنزیل آدنین و 01/0 میلی گرم بر لیتر نفتالین استیک اسید و در شرایط روشنایی بدست آمد. 8 هفته پس از کشت در حدود 83/22 گیاهچه در هر سانتیمتر مربع از بافت کالوس مشاهده شد. بهترین محیط ریشه زایی، حاوی 1 میلی گرم بر لیتر ایندول بوتیریک اسید و 2/0 میلی گرم بر لیتر کینتین بود، که تعداد 5/11 عدد ریشه برای هر گیاهچه تولید کرد. رقم antadra در تولید کالوس و شاخساره نسبت به رقم casino برتر بود، اما در فرآیند ریشه زایی رقم casino واکنش بهتری نشان داد. ریزنمونه های حاصل از برگ های جوان در مقایسه با برگ های بالغ در تولید کالوس برتری داشتند. بعلاوه تولید کالوس در شرایط تاریکی نسبت به روشنایی نتیجه بهتری داشت. سپس گیاهچه های درون شیشه ای تحت شرایط گلخانه سازگار شدند.

استفاده از گیاهان غیر بومی در فضای سبز شهری متداول بوده و یکی از راه های توسعه فضای سبز، افزایش تنوع گونه ای این فضاها می باشد.astragalus memoriosus nasseh & maassoumi pakravanگیاهی است بومی مناطق غرب خراسان شمالی که در معرض خطر انقراض می باشد وeupattoriumcannabinum l.نیزجزو گیاهان کمیابی محسوب می گردد که در نواحی خاصی رشد می کند و این دو گیاه به دلیل داشتن گل های زیبا قابلیت زینتی شدن دارند. تکثیر این گیاهان به روش سنتی با مشکلاتی از قبیل کمبود منابع گیاهی مواجه می شود که استفاده از آن ها را، در فضای سبز شهری محدود می نماید. در این تحقیق امکان ریزازدیادی این گیاهان با استفاده از قطعات تک گره در محیظ کشت ms حاوی 20 گرم در لیتر ساکارز و 7 گرم در لیتر آگار، در 7/5ph= مورد بررسی قرار گرفت. جهت باززایی شاخساره ها، تیمارهای هورمونی شامل غلظت های مختلف هورمونbaو یا kin(0، 75/0، 5/1 و 3 میلی گرم در لیتر) در ترکیب با 2/0 میلی گرم در لیتر هورمونibaمورد استفاده قرار گرفت. جهت ریشه زایی شاخساره های باززایی شده، تیمارهای ریشه زایی شامل غلظت های مختلف هورمون iba و یا naa (0، 5/0، 1 و 5/1 میلی گرم در لیتر) اعمال گردید. بر اساس نتایج این پژوهش تیمارهورمونی ba با غلظت 3 میلی گرم در لیتر در ترکیب با 2/0 میلی گرم در لیتر naa، بهترین محیط کشت جهت پرآوری شاخساره های هر دو گیاه بود و در این محیط کشت، گیاهان a memoriosus وe cannabinum l. ، به ترتیب تولید 7/3 و 2/5 تولید شاخه از هر ریز نمونه در این محیط داشتند و بهترین تیمار ریشه زایی هر دو گیاه مورد آزمایش نیز هورمون iba با غلظت 5/1 میلی گرم در لیتر گزارش شد.. گیاهان باززایی شده پس از سازگاری، به گلخانه منتقل شدند. سازش گیاهa memoriosus با شکست مواجه شد. ولی گیاهچه هایمنتقل شده e cannabinum l.رشد مطلوبی نمودند و به مرحله گل دهی رسیدند.

از آنجایی که کشت چمن فرآیندی است پر زحمت، استفاده از روشهای جدید و سریع کشت نظیر قطعه کاری، جهت احیاء و ترمیم فضای سبز ضروری به نظرمی رسد. نوع بسترکاشت و همچنین انواع شبکه هاکه به منظور استحکام بخشیدن به قطعات چمن به کار می روند می توانند روی ویژگی های کیفی تولید چمن قطعه ای تاثیر بگذارند. این تحقیق به منظور بررسی اثر چهار ترکیب خاکی شامل خاک رس، (30% کمپوست+70% رس)، (30% کمپوست+ 30% رس+40% ماسه) و (10% پیت ماس+90% رس) و چهار نوع شبکه شامل توری پلاستیکی، توری فلزی، گونی پلاستیکی و بدون شبکه (شاهد) در تولید چمن قطعه ای بصورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملا تصادفی با 16 تیمار و در سه تکرار طی دو سال (1388و1389) به اجرا درآمد. چمن مورد استفاده از نوع چمنهای ورزشی و مخلوطی از پنج نوع بذرشامل: فستوکا (festuca rubra) رقمmaxima20% ، پوآ (poa pratensis) رقمbaline10%، رقمconni 17%، رقمplatini 13% و لولیوم (lolium perenne) رقم taya 40% بود. نتایج نشان داد میانگین صفات رنگ، کلروفیلa، مجموع کلروفیل، میزان کلروفیل پس از اولین یخبندان زمستان و سرعت رشد در بستر (30%کمپوست+70% رس) به طورمعنی داری بیشتر از بقیه بستر ها بود. از طرفی بستر های دارای درصد رس بالاترحائز یکنواختی و تراکم علفهای هرز بیشتری بودند. از نظر رنگ، کلروفیلb، میزان کلروفیل پس از اولین یخبندان زمستان و سرعت رشد بسترهای دارای کمپوست نسبت به بقیه بسترها برتری داشتند. اگر چه استفاده از شبکه گونی پلاستیکی باعث ارتقاء استحکام، کاهش علفهای هرز و وزن قطعات گردید، اما برای استقرار مناسب باید در زمان انتقال از چمن جدا شود.

افغانستان یکی از مراکز پیدایش و تنوع ژنتیکی پیاز خوراکی (allium cepa l.) محسوب می شود. این پایان نامه در قالب سه آزمایش جداگانه به مطالعه خصوصیات مختلف 8 رقم بومی پیاز افغانستان شامل «حنایی هرات»، «زرد هرات»، «قرمز هرات»، «مزار شریف»، «کابل»، «سرپل»، «قندوز» و «بلخاب» پرداخت. در آزمایش اول خصوصیات مختلف کمی و کیفی ارقام بومی افغانستان به همراه رقم ایرانی «قرمز آذر شهر» و رقم تجاری «سوییت گرانو» در 3 فاصله کاشت روی ردیف 8، 11 و 15 سانتی متر، در شرایط مشهد بررسی شد. نتایج نشان داد تفاوت معنی داری بین ارقام مورد مطالعه در صفات میزان مواد جامد محلول، تندی، قطر، طول، قطر گردن و شاخص شکل سوخ، تعداد لایه خوراکی، تعداد مرکز، درصد سوخ های گردن قطور و دوقلو، سفتی بافت، درصد ماده خشک، وزن سوخ و عملکرد کل وجود دارد. این مطلب نشان دهنده ی وجود تنوع ژنتیکی زیاد بین این ارقام است. رقم بومی «زرد هرات» بیشترین عملکرد را تولید کرد (75/39 تن در هکتار). فاصله کاشت کمتر موجب تولید سوخ هایی کوچک تر، اما عملکرد بیشتر شد. در آزمایش دوم انبارمانی ارقام مذکور در دمای 5 درجه سانتی گراد و دمای انبار معمولی از 15 آبان تا 15 اسفند بررسی شد. نتایج نشان داد بین ارقام از نظر درصد کاهش وزن، درصد سبز شدن، طول جوانه سبز شده و وزن جوانه سبز شده به وزن سوخ، تفاوت معنی داری وجود دارد. رقم بومی «قندوز» بیشترین انبارمانی را داشت. به طور کلی انبارمانی پیازها در دمای 5 درجه سانتی گراد نسبت به دمای انبار معمولی بیشتر بود. در آزمایش سوم خصوصیات مرتبط با تولید بذر در ارقام مذکور ارزیابی شد. نتایج نشان داد ارقام مختلف در صفات تعداد روز تا ظهور گل آذین، شکوفایی چتر و رسیدگی بذور، طول ساقه گل دهنده، تعداد و قطر چتر، تعداد بذر در چتر، تعداد برگ، وزن هزار دانه و عملکرد بذر در بوته تفاوت معنی دار دارند. رقم بومی «حنایی هرات» بیشترین عملکرد بذر در بوته را داشت (81/8 گرم در بوته). بین صفات بسیاری از صفات مورد مطالعه همبستگی وجود داشت. به طور کلی، از تنوع موجود در ارقام بومی افغانستان می توان در برنامه های اصلاحی استفاده کرد.

به منظور بررسی اثر غلظت های مختلف بنزیل آدنین و تراکم بوته روی خصوصیات کمی و کیفی گل مریم و بررسی امکان کاشت این گیاه در سیستم هوا کشت، آزمایشی در قالب طرح اسپلیت پلات بر پایه کاملا تصادفی با 3 تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی مشهد انجام گرفت. در این آزمایش پیازهای یکنواخت مریم در سه سطح تراکم کاشت معمولی با 27 گیاه، تراکم 6/1 برابر با 45 گیاه و تراکم 2برابر با 54 گیاه(در سطح 4/1 مترمربع) در سیستم ایروپونیک قرار گرفتند. برای محلول پاشی بنزیل آدنین، این ماده در سه غلظت (0 ، 100 و 150 پی پی ام) و در دو نوبت با فاصله زمانی 30 و 60 روز پس از کاشت به روی برگ ها اسپری شد. ارتفاع گیاه، تعداد برگ تا ظهور علائم گل آذین، تعداد پاگیاه تحت تاثیر تراکم کاشت، غلظت هورمون و اثر متقابل این دو قرار نگرفت. تعداد گلچه ها با افزایش غلظت هورمون افزایش یافت و در اثر متقابل غلظت و تراکم در هر سه سطح، بیشترین تعداد گلچه در غلظت 150 پی پی ام بنزیل آدنین به دست آمد. با کاهش تراکم، تعداد روز لازم برای ظهور گل آذین کاهش یافت و به کمترین مقدار خود در تراکم معمولی رسید. طول خوشه گل آذین و قطر گلچه و قطر ساقه گل دهنده با افزایش غلظت هورمون افزایش یافت. تعداد روز برای باز شدن گلچه ها از موقع ظهور گل آذین در اثر متقابل تراکم و غلظت هورمون، تیمارهای بنزیل آدنین با غلظت های 100 و 150 پی پی ام نسبت به بقیه تیمارها بهتر بودند. درصد باز شدن گلچه در تیمار بنزیل آدنین با غلظت 150 پی پی ام نسبت به سایر تیمارها بهتر عمل کرد. وزن تر اندام هوایی و زیرزمینی در تراکم معمولی و غلظت 150 پی پی ام بنزیل آدنین به حداکثر خود رسید. شاخص کلروفیل با افزایش غلظت هورمون افزایش یافت و در غلظت 150 پی پی ام به بیشترین میزان خود رسید.

تأثیر غلظت های مختلف دی اکسیدکربن روی آماره های جدول زندگی باروری و زیست شناسی شته کلم، brevicoryne brassicae (l.) زمانی که روی دو کولتیوار از کلم های زینتی تغذیه می کرد در شرایط گلخانه مورد مطالعه قرار گرفت. توانایی های زیستی شته تحت تأثیر افزایش غلظت دی-اکسیدکربن قرار گرفت. افزایش غلظتco2به صورت معنی داری نرخ ذاتی افزایش جمعیت (rm)، نرخ رشد متناهی (?)، میانگین طول یک نسل (t)، مدت زمان دو برابر شدن جمعیت (dt) وطول دوره پیش از پوره زایی شته را تحت تأثیر قرار داد. طولانی ترین دوره پیش از پوره زایی در مورد شته های رشد یافته در غلظت 380 پی پی ام دی اکسیدکربن مشاهده گردید. بیشترین نرخ ذاتی افزایش جمعیت متعلق به شته های رشد یافته در غلظت 1050 پی پی ام دی اکسیدکربن بود، زیرا این شته ها دارای دوره رشد و نموی سریعتر، نرخ پوره زایی روزانه و همچنین نرخ بقاء بالاتری بودند. همچنین کولتیوارهای گیاهی اثر معنی داری را بر طول دوره های تولیدمثلی، پس از پوره زایی و طول عمر کل داشتند. افزایش جمعیت طغیانی شته ها در چشم انداز آینده غلظت دی اکسیدکربن جو ممکن است سبب افزایش خسارت آن ها به گیاهان میزبانشان گردد.

استفاده از طبیعت، حفظ پوشش گیاهی و در بعضی موارد احیاء آن با هزینه کم، اهمیت به سزایی دارد. برای رسیدن به این هدف، گیاهانی مطرح می شوند که به دلیل بومی بودن، با شرایط اکولوژیک منطقه سازگار بوده و نیازی به نگهداری و مراقبت ویژه نداشته و در بلند مدت سیستم پایداری را ایجاد کنند. دغدغک البرزی(colutea buhsei boiss.) یک گونه مرتعی بومی، زینتی و مقاوم به خشکی، از خانواده fabaceae می باشد؛ به منظور بررسی روش های ازدیاد و تولید نهال این درختچه زیبا جهت استفاده در فضای سبز، سه آزمایش جداگانه بر روی بذر و قلمه آن در سال های 1390- 1389 در دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد، به شرح زیر صورت گرفت: در آزمایش اول تاثیر 15 تیمار مختلف شکستن خواب، در 3 تکرار، به صورت طرح کاملا تصادفی بر جوانه زنی بذور این گیاه در شرایط آزمایشگاهی، بررسی شد. تیمارها، شامل غوطه وری در سطوح مختلف اسید جیبرلیک، اسید سولفوریک غلیظ، چینه سرمایی، غوطه وری در آب جاری، غوطه وری در آب جوش و سپس سرد کردن به مدت 24 ساعت در همان آب و تیمارهای ترکیبی، بودند. تمامی تیمارها به غیر از اسید جیبرلیک 250 و500 پی پی ام به مدت 24 ساعت، باعث افرایش درصد و سرعت جوانه زنی شدند. رکود موجود در بذور دغدغک البرزی از نوع فیزیکی (پوسته سخت) و بهترین تیمار جهت رفع آن اسید سولفوریک غلیظ 98% به مدت 15 دقیقه با (25/66%) جوانه زنی در مدت 8 روز تشخیص داده شد. در آزمایش دوم به منظور امکان سنجی ازدیاد به روش غیرجنسی، اثر برخی عوامل شامل قطر قلمه (قطرکم و قطر زیاد) و نوع بستر کاشت (کوکوپیت + پرلیت، ماسه و ماسه + خاک) در قالب یک آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی با 5 تکرار، بر روی ریشه زایی قلمه های چوب سخت، مورد مطالعه قرار گرفت. و در آزمایش سوم جهت بررسی اثر دو تنظیم کننده رشد ایندول بوتیریک اسید (iba) و نفتالین استیک اسید (naa) در غلظت های صفر )شاهد(، 500، 1000، 2000 و 4000 میلی گرم در لیتر، بر روی ریشه زایی قلمه های چوب سخت، یک آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار، طراحی شد. آزمایش های مربوط به قلمه در فضای باز و در فصل بهار به اجرا در آمد، و در نهایت، درصد زنده مانی قلمه ها، درصد ریشه زایی، وزن زیست توده (بیوماس)، تعداد ریشه، طول کل ریشه، وزن تر ریشه، وزن خشک ریشه، تعداد برگ، طول شاخساره، وزن تر شاخساره و وزن خشک شاخساره، مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که اثر تیمارهای مختلف و همچنین اثر متقابل آنها بر صفات اندازه گیری شده، در سطح احتمال 5 درصد آزمونlsd معنادار بود. در این مطالعه، بستر کاشت ماسه و قطر زیاد (mm 12 - 7) نتایج بهتری را در برداشتند. هورمون iba نتایج بهتری را نسبت به هورمون naa از خود نشان داد. تیمار ایندول بوتیریک اسید با غلظت 2000 میلی گرم در لیتر باعث افزایش معناداری در تمامی صفات اندازه گیری شده به غیر از طول شاخساره و وزن زیست توده نسبت به شاهد شد.

این پژوهش به منظور بررسی نیاز سرمائی و اثرات یخ زدگی در طول فصل رکود روی چهار رقم انگور، در سال 1389 با همکاری مجتمع کشت و صنعت جوین، در دانشگاه فردوسی مشهد اجرا گردید. آزمایش اوّل بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با دو عامل تیمار دمایی (بدون قرار گرفتن در معرض یخ زدگی (شاهد)،10-، 12-، 14-، 16-، 18-، 20- و 22- درجه سانتی گراد) و رقم (کلاهداری، کشمشی قرمز، کشمشی سفید، یاقوتی) با 3 تکرار و4 مشاهده در هر تکرار، اجرا شد. قلمه گیری در سه زمان سال 1389: اواخر پائیز (20 آذر)، اواسط زمستان (10 بهمن)، اواخر زمستان (25 اسفند)، انجام شد. نتایج نشان داد رقم کشمشی قرمز و یاقوتی با داشتن 40-62 درصد نشت الکترولیتی و 14-11 میکرو مول بر گرم وزن خشک پرولین، به ترتیب مقاوم ترین و حساس ترین ارقام بودند. همچنین ارقام مورد مطالعه در اواخر زمستان بیشترین حساسیت را به یخ زدگی از خود نشان دادند. آزمایش دوّم نیز بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با دو عامل تیمار دمایی: (بدون دریافت نیاز سرمایی (تیمار شاهد)،50، 100، 200، 300، 400، 500، 600، 700، 800، 900 و 1000 ساعت دمای زیر 1±5 درجه سانتی گراد) و رقم: (کلاهداری، کشمشی قرمز، کشمشی سفید، یاقوتی) با 3 تکرار و 5 مشاهده در هر تکرار، اجرا شد. قلمه گیری، در آبان 1389، با رسیدن میانگین دمای هوا به ?? درجه سانتی گراد صورت پذیرفت. بر اساس نتایج بدست آمده یک حداقل نیاز سرمائی، برای سطح قابل قبول درصد شکفتن جوانه ها، یکنواختی سرعت جوانه زنی و عدم اختلال در رشد بعد از شکفتن جوانه ها، در هر چهار رقم انگور لازم است. حداقل 1?0 ساعت سرمای کمتر از ? درجه سانتی گراد برای رقم یاقوتی و 200 ساعت سرمای کمتر از ? درجه سانتی گراد در ارقام دیگر تعیین گردید.

افزایش غلظت دی اکسید کربن (co2) جو طی چند دهه اخیر رشد و تولید گیاهان را تحت تاثیر قرار داده است. به منظور بررسی تاثیرات co2 ، آزمایشی به صورت کرت خرد شده بر پایه طرح کاملا تصادفی با 3 سطح co2 (380، 700 و 1050 پی پی ام) و سوسن ارقام tresor و ceb dazzle با 4 تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی، اجرا گردید. نتایج نشان داد با افزایش غلظت co2، ارتفاع گیاه، تعداد برگ، تعداد جوانه سقط شده، تراکم روزنه، طول و عرض روزنه، افزایش و در مقابل زمان ظهور جوانه گل، زمان گلدهی، میزان سبزینگی و کلروفیل برگ به طور معنی داری کاهش یافت. اثرمتقابل رقم و دی اکسید کربن در مورد ارتفاع گیاه، زمان ظهور جوانه گل، تراکم روزنه، تعداد جوانه گل سقط شده، طول و عرض روزنه، طول گلچه و قطر گلچه در سطح احتمال 5 درصد، معنی دار گردید. رقم tresor به افزایش co2 حساسیت بیشتر ی نشان داد و با افزایش co2 از 700 تا 1050 پی پی ام تقریبأ بیشتر جوانه های گل آن سقط شد. هر چند که در این رقم گیاهان باقیمانده زودتر به گلدهی رسیدند. افزایش غلظت co2 منجر به بهبود صفات مورد بررسی از نقطه نظر تولید و صرفه جویی در مصرف آب (کاهش قطر روزنه که منجر به کاهش تلفات آب و افزایش کارایی مصرف آب می شود) گردید. رقم ceb dazzleدر تیمار (1050 پی پی ام) عملکرد مطلوب تری در شاخص های اندازه گیری شده نشان داد. احتمالا افزایش رشد در اثر افزایش فتوسنتز و سقط جوانه های گل در اثر تولید اتیلن و حرارت حاصل از افزایش غلظت co2 است.

این تحقیق به منظور مطالعه خصوصیات کمی و کیفی و بررسی تنوع ژنتیکی 32 رقم انگور در محل کلکسیون مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی خراسان رضوی، در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار به اجرا درآمد. نتایج بدست آمده از این تحقیق دامنه وسیعی از تغییرات در بین ارقام مورد بررسی از نظر صفات اندازه گیری شده مشاهده گردید. در برخی صفات کلیدی طبق دستورالعمل از جمله رنگ پوست و رنگ آنتوسیانین گوشت حبه، تراکم کرک های خوابیده بین رگبرگ های اصلی در سطح زیرین پهنک و تراکم کرک های ایستاده روی رگبرگ های اصلی در سطح زیرین پهنک در برگ بالغ، رنگ آنتوسیانین رگبرگ های اصلی در سطح رویی پهنک، شکل دندانه، رنگ سطح رویی پهنک در برگ جوان و تراکم کرک های خوابیده نوک در شاخه جوان که ضرایب تغییرات بالاتری نشان دادند، دارای تنوع بیشتری در بین ارقام انگور بودند. نتایج حاصل از ضرایب همبستگی نشان داد که همبستگی مثبت و منفی معنی داری بین برخی صفات مهم وجود دارد. بالاترین همبستگی مثبت و معنی دار بین اجزای اندازه حبه (تشکیل بذر در میوه، وزن، طول، قطر و حجم میوه)، و بیشترین همبستگی منفی و معنی دار میان اندازه پهنک برگ با اجزای اندازه حبه و بین عملکرد (وزن خوشه و میوه) با مواد جامد محلول مشاهده شد. ظرفیت آنتی اکسیدانی عصاره بذر با استفاده از روش dpph مورد ارزیابی قرار گرفت. کمینه و بیشینه مقادیر بدست آمده برابر 53/12 و 2/90، به ترتیب در ارقام سفید انگور قوچان و شغالی نیشابور بود. تجزیه خوشه ای بر اساس کلیه صفات اندازه گیری شده به روش وارد صورت گرفت، که در نهایت در فاصله 5، ارقام را به پنج گروه تقسیم بندی نمود. بالاترین درصد تشابه (بیش از 95 درصد) بین ارقام کشمشی و سبزه درگزی در گروه اول مشاهده شد. ارقام امیرگیله رضائیه و فخری کاشمر در دو گروه جداگانه قرار گرفتند، و در بین برخی ارقام در سایر گروه ها نیز تشابه نسبتا بالایی وجود داشت. نتایج مطالعه صفات ثبت شده نشان داد که ارقام لعل قرمز محولات، شغالی نیشابور، دیزماری رضائیه و سمرقندی لطف آباد دارای گلهایی ماده با پرچم های برگشته و بقیه ارقام دارای گلهای هرمافرودیت بودند. در بررسی های انجام شده 2 رقم انگور بیدانه، 3 رقم با رشد ناقص دانه و بقیه ارقام با رشد کامل دانه ها در حبه شناخته شدند. در زمان شکفتن جوانه بین ارقام 5 روز اختلاف وجود داشت و زمان شروع رسیدن حبه از اواسط تیر تا اواخر مرداد ماه متغیر بود. همچنین ارقام انگور مورد مطالعه را می توان به دلیل داشتن خصوصیاتی همچون طعم و مزه مناسب (شاخص طعم بالا) و شکل ظاهری حبه و خوشه برای مصرف تازه خوری، به دلیل عملکرد نسبتا بالا، آبدار بودن میوه و رنگ آب میوه قرمز در تهیه آب میوه، به دلیل درصد قند بالا، بیدانه بودن یا رشد ناقص دانه در حبه و عملکرد نسبتا بالا در تهیه کشمش و به دلیل سفتی گوشت حبه و استحکام اتصال حبه به خوشه برای قابلیت انبارمانی خوب توصیه نمود.

به منظور ارزیابی اثر تنش شوری بر برخی صفات مورفولوژیک، فیزیولوژیک و بیوشیمیایی دو گیاه چهار کربنه گل تکمه ایl.) gomphrena globosa)، و آمارانتوس زینتی (amaranthus tricolor l.) تحت غلظت های مختلف دی اکسید کربن یک آزمایش اسپلیت پلات بر پایه طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد در سال 1389انجام شد. کرت اصلی شامل سه غلظت دی اکسید کربن (380 (شاهد)، 700 و 1050 ppm) و کرت فرعی شامل سه سطح شوری (0 (شاهد)،150 و 300 میلی مولار کلرید سدیم) بود. نتایج نشان داد در آمارانتوس زینتی بر همکنش شوری و دی اکسید کربن در صفاتی مثل وزن خشک بخش هوایی، سطح برگ، ارتفاع گیاه، نشت الکترولیت، محتوای رطوبت نسبی و میزان جذب یون سدیم در سطح احتمال خطای 1% و در ارتفاع بوته، در سطح احتمال خطای 5% معنی دار شد. براین اساس در شرایط بدون شوری (0 میلی مولار) و در غلظت ppm 1050 دی اکسید کربن، وزن خشک اندام هوایی و ارتفاع ساقه برابر 46 و 38 درصد نسبت به تیمارppm 380 افزایش یافت. در غلظت ppm 700 دی اکسید کربن در همین سطح از تنش (0 میلی مولار)، سطح برگ 17 درصد نسبت به شاهد دی اکسید کربن افزایش نشان داد، ولی افزایش دی اکسید کربن تا ppm 1050 منجر به کاهش مقادیر این صفت شد. بر همکنش شوری و دی اکسید کربن در گل تکمه ای نیز در صفاتی نظیر سطح برگ، ارتفاع گیاه، تعداد گل و محتوای رطوبت نسبی در سطح احتمال خطای 1% و در صفاتی مثل وزن خشک بخش هوایی و درصد جذب یون پتاسیم در برگ ها در سطح احتمال خطای 5% معنی دار شد. بدین ترتیب در تیمار شاهد (0 میلی مولار کلرید سدیم)، با افزایش دی اکسید کربن تا ppm 700 ، وزن خشک اندام هوایی، تعداد گل و تعداد برگ به ترتیب برابر 19، 19 و 13 % نسبت به تیمارppm 380 افزایش یافت و ارتفاع گیاه در غلظت ppm 1050 دی اکسید کربن نسبت به شاهد دی اکسید کربن 26% افزایش یافت. این در حالی است که در هر دو گیاه مورد مطالعه بر همکنش دی اکسید کربن و تنش شوری در صفاتی مثل میزان پرولین، کربوهیدرات کل و هدایت روزنه ای در هیچ یک از سطوح مورد بررسی اختلاف معنی داری نشان ندادند. به طور کلی نتایج نشان داد افزایش غلظت دی اکسید کربن باعث کاهش اثرات سوء شوری شده است، به طوری که در هر دو گیاه زینتی در غلظتppm 700 دی اکسید کربن عکس العمل بهتری را نسبت به شوری نشان داد.

این آزمایش بمنظور تعیین بهترین غلظت ایندول بوتیریک اسید و نفتالین استیک اسید و مناسب ترین زمان قلمه گیری بر ریشه زایی قلمه های خشبی و نیمه خشبی (برگدار) چهار رقم هلو و یک رقم شلیل طی سال های 1390-1389 در دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. قلمه های مورد نیاز از باغ شرکت شهدیران تهیه شدند. این تحقیق به صورت 2 آزمایش جداگانه : آزمایش اول شامل قلمه های خشبی برداشت شده در ماه بهمن و کشت در بستر دارای پاگرما، آزمایش دوم شامل قلمه های نیمه خشبی برگدار در سه زمان خرداد، اوایل مرداد و اواخر شهریور تحت شرایط مه افشان انجام شد.آزمایش اول به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در 3 تیمار و3 تکرار که هر تکرار شامل 10 قلمه بود انجام شد تیمارها عبارت بودند از نوع هورمون (ایندول بوتیریک اسید و نفتالین استیک اسید)، غلظت هر 2 نوع هورمون در 4 سطح (صفر ، 1000 ، 2000 و 3000 میلی گرم در لیتر) و رقم در 5 سطح (4 رقم هلوی قرمز مشهد، ردهون، آلبرتا، جی اچ هیل و یک رقم شلیل کیوتا) اجرا شد.آزمایش دوم به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در 4 تیمار و 3 تکرار، مشابه آزمایش اول فقط تیمار زمان قلمه گیری در 3 سطح (خرداد، مرداد و شهریور) افزوده گردید صفات اندازه گیری شده در هر 2 آزمایش شامل درصد ریشه زایی، تعداد ریشه در هر قلمه، میانگین طول ریشه، وزن تر ریشه و وزن خشک ریشه می باشد در آزمایش اول اثر نوع هورمون و غلظت هورمون بر میانگین درصدریشه زایی در سطح احتمال 5% معنی دار شد در آزمایش دوم اثر غلظت هورمون و زمان قلمه گیری بر میانگین درصد ریشه زایی در سطح احتمال 5% معنی دار شد موثرترین هورمون در هر 2 آزمایش ایندول بوتیریک اسید و مناسب ترین غلظت 2000 میلی گرم در لیتر معرفی شد.بهترین زمان قلمه گیری در آزمایش دوم خردادماه و بین ارقام در هر 2 آزمایش از نظر ریشه زایی اختلاف معنی داری مشاهده نشد اما در برخی خصوصیات از قبیل طول ریشه، رقم قرمز مشهد و وزن تر ریشه و وزن خشک ریشه رقم آلبرتا بهتر جوابدادند در کل قلمه های خشبی میانگین درصد ریشه زایی بیشتری (%42/16) از قلمه های نیمه خشبی (%22/15) دارا بودند.

با توجه به تغییر اقلیم جهانی ناشی از افزایش میزان گازهای گلخانه ای بخصوص گاز دی اکسید کربن در محیط زیست و همچنین اهمیت این ترکیب در سیستم فتوسنتز گیاهان، آزمایشی با هدف بررسی تأثیر غلظت های مختلف دی اکسید کربن در محفظه های روباز بر صفات کمی و کیفی دو رقم گلایول مورد مطالعه قرار گرفت. آزمایش در بهار و تابستان سال 1389 در دانشکده کشاورزی شیروان به صورت طرح اسپلیت پلات بر پایه طرح کاملاً تصادفی با دو فاکتور شامل غلظت دی اکسید کربن در سه سطح (350 پی پی ام به عنوان شاهد، 600 پی پی ام و 900 پی پی ام) به عنوان فاکتور a و 2 رقم گلایول به رنگ های سفید و قرمز به عنوان فاکتور b انجام گرفت. نتایج آنالیز اثرات ساده حاکی از آن بود که در بسیاری از صفات از جمله طول ساقه و خوشه گل دهنده، تعداد گلچه، قطر گل، مساحت روزنه، وزن تر و خشک بخش هوایی و وزن تر و خشک بخش زمینی گلایول قرمز مقدار بیشتری از گلایول سفید دارا بود. همچنین مقایسه میانگین غلظت های مختلف دی اکسید کربن نشان داد غلظت های 600 و 900 پی پی ام دی اکسید کربن باعث کاهش تعداد روز تا ظهور ساقه گل دهنده و تعداد روز تا مرحله چیدن گل شد. تعداد گلچه، طول خوشه گل دهنده و وزن تر بخش زمینی در تیمار 600 پی پی ام بیشتر از تیمار 350 و 900پی پی ام بود و عمر انباری گل ها به ترتیب در تیمارهای 350 و 600 پی پی ام بیشترین (8 روز) و کمترین (6 روز) مقدار بود. با بررسی اثرات متقابل دی اکسید کربن و رقم نشان داد که گلایول قرمز در غلظت های 600 و 900 پی پی ام دی اکسید کربن تعداد روز تا ظهور ساقه گل دهنده و تعداد روز تا چیدن گل کمتر و همچنین وزن تر و خشک بخش هوایی بیشتری نسبت به دیگر تیمارها داشت. همچنین گلایول قرمز در غلظت 600 پی پی ام دی اکسید کربن طول ساقه گل دهنده، طول خوشه گل دهنده، تعداد گلچه، مساحت روزنه، وزن تر اندام هوایی و وزن تر اندام زمینی بیشتری نسبت به دیگر تیمارها داشت. عمر انباری گل در گلایول سفید و قرمز در سطح 350 پی پی ام دی اکسید کربن (شاهد) بیشتر بود.

به منظور بررسی اثر دی اکسید کربن و نور بر خصوصیات کمی و کیفی گیاه برگ زینتی کروتون (codiaeum variegatum l.)، آزمایشی در قالب کرت های خرد شده بر پایه طرح کاملا تصادفی در سال 91- 1390 به اجرا درآمد. دی اکسیدکربن به عنوان کرت اصلی در سه سطح (380 پی پی ام به عنوان تیمار شاهد، 750 و 1050 پی پی ام)، و شدت نور به عنوان کرت فرعی (10000 لوکس به عنوان تیمار شاهد، 12000 و 14000 لوکس)، تیمارهای این آزمایش را تشکیل دادند. هر یک از تیمارها با سه تکرار انجام شد. نتایج بدست آمده نشان داد که با اعمال تیمارهای دی اکسیدکربن و نور میزان ریشه زایی قلمه ها افزایش یافت. همچنین صفات دیگری همچون حجم ریشه، مجموع طول ریشه افزایش معنی داری پیدا کرد. اما میانگین قطر ریشه نسبت به شاهد افزایش معنی داری نداشت. صفات دیگر مورفولوژیکی همچون طول برگ، سطح برگ، تعداد برگ، تعداد میانگره، طول میانگره، ارتفاع بوته و قطر ساقه و غیره افزایش معنی داری نسبت به شاهد داشت و صفات بیوشیمیایی مثل رنگدانه های کاروتنوئید و آنتوسیانین افزایش معنی داری پیدا کرد ولی میزان کلروفیل a و b و هدایت روزنه ای کاهش پیدا کرد. در این آزمایش تغییرات روزنه ها و سلول-های اپیدرمی نیز بررسی شد که نشان داد تعداد سلول های اپیدرمی و تعداد روزنه ها افزایش معنی داری پیدا کرد (استفاده بهتر از شرایط) و قطر روزنه ها کاهش یافت و درصد شاخص روزنه افزایش معنی داری نداشت.

چکیده یکی از راه های مناسب جهت بومی سازی طراحی فضای سبز، استفاده از گراس های بومی است که ظاهری مشابه چمن های زینتی داشته باشند. از طرف دیگر کمبود آب در عصر کنونی موضوعی بحرانی و حیاتی برای اکثر کشورهای واقع در مناطق خشک است. از این جهت، استفاده از روش کم آبیاری تنظیم شونده، یک استراتژی در جهت حفظ آب و تعدیل این مشکل می باشد. این پژوهش در قالب سه آزمایش، با هدف بررسی پاسخ های رشدی، فیزیولوژیکی و همچنین ارزیابی کیفی گراس های بومی در مقایسه با مخلوط تجاری در فصول مختلف سال و در مواجه با تنش خشکی اجرا گردید. آزمایش اول در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار و تیمار گراس های بومی شامل لولیوم پرنه بومی یارند و چادگان‘yarand’) و(lolium perenne l. ‘chadegan’ ، دو مخلوط بومی با تنوع گونه ای کم(nm1) ، با تنوع گونه ای زیاد(nm2) در مقایسه با یک مخلوط بذر تجاری (cm)، اجرا شد. آزمایش دوم به منظور بررسی سازگاری اقلیمی در شرایط مشهد، در قالب آزمایش اسپلیت پلات با 3 تکرار (فصل به عنوان پلات اصلی و گراس های مذکور به عنوان پلات فرعی) و آزمایش سوم جهت بررسی پاسخ های فیزیولوژیک و ارزیابی کیفی گراس های بومی در مقایسه با مخلوط تجاری به سطوح مختلف کم آّبیاری تنظیم شونده، به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار اجرا گردید. که پلات اصلی شامل سطوح آبیاری 25، 50، 75 و 100 درصد نیاز آبی چمن، و پلات فرعی شامل توده ی بومی چادگان، دو مخلوط بومیnm1،nm2 و مخلوط تجاری cm در نظر گرفته شد. نتایج آزمایش اول، بیانگر برتری توده بومی لولیوم پرنه چادگان، از نظر ارزیابی کیفی (رنگ ژنتیکی، استقرار، نرمی، یکنواختی، مقاومت به سرما و علف هرز) در مقابل سایر گراس ها بود. همچنین لولیوم پرنه یارند (lpy)، پائین ترین ارزش کیفی را به خود اختصاص داد. مطابق نتایج آزمایش دوم، از نظر کیفیت کلی چمن، بهترین کیفیت از لحاظ رنگ فصلی، بافت، تراکم، کیفیت پس از سرزنی و شادابی چمن، متعلق به توده بومی لولیوم پرنه چادگان (lps) و مخلوط تجاری (cm) بود. نتایج مطالعه حاضر، بیان کننده این واقعیت است که تمامی چمن های مورد مطالعه به ترتیب بیشترین و کمترین کیفیت را در فصول تابستان و زمستان دارا بودند. نتایج آزمایش سوم، نشان داد که لولیوم پرنه چادگان بهترین پاسخ های رشدی و ارزیابی کیفی را در سطوح مختلف کم آبیاری به خود اختصاص داد. کم آبیاری باعث کاهش صفات رشدی در تمامی گراس های مورد مطالعه گردید به طوریکه با افزایش شدت تنش، این کاهش تشدید شد. همچنین تحت شرایط تنش خشکی، توده چادگان در مقایسه با سایر گراس ها، محتوی نسبی آب خود را در سطح بالاتری حفظ نمود که دلیلی بر مقاومت بیشتر این گیاه بومی به تنش خشکی است. در نتیجه در شرایط کمبود آب، استفاده از توده بومی لولیوم پرنه چادگان، با توجه به نتایج هر سه آزمایش چه از نظر ارزیابی کیفی برای استفاده به عنوان چمن زینتی و چه از لحاظ مقاومت در برابر تنش آب در فضای سبز شهری مناطق خشک و نیمه خشک از جمله مشهد قابل توصیه است.

کائولین ماده ای است طبیعی که اخیرا استفاده از آن گسترش یافته است. به همین منظور، دو آزمایش جداگانه، در گروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد، ایران، در سال 1392 انجام گرفت. آزمایش اول روی دانهال های پسته بادامی زرند به صورت کرت های خرد شده در زمان بر پایه طرح کاملا تصادفی با پنج تکرار انجام شد. غلظت کائولین در چهار سطح (0، 5، 10 و 15 درصد) و نوبت پاشش در سه سطح (یک نوبت، دو نوبت و سه نوبت) به صورت فاکتوریل 4×3 به عنوان فاکتور اصلی و پنج زمان نمونه برداری به عنوان فاکتور فرعی در نظر گرفته شد. آزمایش دوم نیز به صورت کرت های خرد شده در زمان بر پایه طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار انجام شد. غلظت کائولین در دو سطح (0 و 5 درصد) روی ارقام 15 ساله پسته (اکبری، اوحدی و سفید) به صورت فاکتوریل به عنوان فاکتور اصلی و پنج زمان نمونه برداری به عنوان فاکتور فرعی در نظر گرفته شد. نتایج آزمایش اول نشان داد که اثر ساده غلظت کائولین بر تمامی صفات فیزیولوژیک بجز شاخص سبزینگی پسته معنی-دار (01/0p?) بود؛ بطوریکه بیشترین مقدار فتوسنتز، تعرق، هدایت روزنه ای و co 2 درون سلولی از غلظت 5% کائولین بدست آمد، اما با افزایش غلظت کائولین به دلیل اختلال در فعالیت روزنه ها این صفات کاهش نشان دادند. اثر ساده نوبت پاشش بر فتوسنتز، هدایت روزنه ای و تعرق معنی دار (05/0p?) بود؛ بطوریکه افزایش پاشش بیش از دو نوبت باعث کاهش معنی دار این صفات شد. همچنین اثر متقابل غلظت کائولین و نوبت پاشش نشان داد که تیمار 5% کائولین و دو نوبت پاشش با 4/79 میلی مول co 2 در متر مربع بر ثانیه بیشترین مقدار هدایت روزنه ای را دارا بود، اما در غلظت های بالا (15 و 10 درصد) افزایش بیش از یک نوبت پاشش به دلیل بسته شدن روزنه ها هدایت روزنه ای را کاهش داد. دما طی آزمایش اول با افزایش غلظت کائولین کاهش پیدا کرد؛ بطوریکه بالاترین دما با 17/33 درجه سانتی گراد برای شاهد و کمترین دما با 95/31 درجه سانتی گراد به تیمار 15% کائولین اختصاص داشتند. اثر ساده غلظت کائولین از نظر عملکرد کوانتومی اختلاف معنی داری را نشان داد (01/0p?). بیشترین و کمترین عملکرد کوانتومی به ترتیب با 89/0 و 87/0 برای شاهد و غلظت 15% کائولین حاصل شد که این امر بیان کننده کاهش جذب نور در غلظت های بالای کائولین است. اثر ساده و متقابل فاکتور های آزمایش بر میزان کربوهیدارت کل و صفات مورفولوژیک پسته بادامی زرند معنی دار نبود. نتایج آزمایش دوم نشان داد که تنها هدایت روزنه ای در ارقام پسته اکبری، اوحدی و سفید تحت تاثیر غلظت 5% کائولین قرار گرفت؛ به گونه ای که این تیمار باعث افزایش 7 درصدی هدایت روزنه ای در مقایسه با شاهد شد. بین ارقام و کلیه اثر متقابل تیمارها اختلاف معنی داری مشاهده نشد. بطور کلی، با توجه به نتایج بدست آمده غلظت 5% کائولین با یک نوبت پاشش بهترین تیمار جهت دستیابی به عملکرد مطلوب درختان پسته در مناطق گرمسیری در راستای کاهش مصرف سموم شیمیایی و کشاورزی ارگانیک می باشد.

. به منظور بررسی روابط فیلوژنتیکی و تنوع ژنتیکی 24 ژنوتیپ زنبق جمع آوری شده از مناطق مختلف استان خراسان، از نشانگرهای issr استفاده گردید. تمام 8 آغازگر مورد بررسی، باندهای چندشکل تکرارپذیری را تولید کردند. در مجموع 167 مکان قابل امتیازدهی ایجاد کرد که اندازه آنها در محدوده 3550-210 جفت باز بود و تمامی جایگاه ها (100 درصد) چندشکلی نشان دادند. نتایج حاصل از تمام آغازگرها و بر مبنای ضریب شباهت ژنتیکی نی و به روش upgma حاکی از وجود هشت گروه در ضریب تشابه 64/0 است. نتایج حاکی از دسته بندی نمونه های یک گونه در دسته های مشابه هستند. بر طبق نتایج بدست آمده گونه iris fosterianaو iris kopetdaghensisبیشترین و iris fosteriana و iris acutiloba کمترین تشابه را دارند.

چکیده کنگر وحشی با نام علمی gundelia tournefortii l. از گیاهان بومی و وحشی بوده که از دیرباز در ایران مورد استفاده مردم بوده است. با توجه به سازگاری این گیاه با شرایط اقلیمی ایران و از طرفی افزایش میل مصرف به این محصول، بررسی امکان کشت و اهلی سازی آن می تواند در جهت دستیابی به تولید پایدار این گیاه در سیستم های کم نهاده راهگشا باشد. برای این منظور تحقیقی در دو بخش آزمایشگاهی و مزرعه ای انجام گرفت. در بخش آزمایشگاهی جوانه زنی بذور چهار توده و تعیین میزان خواب این توده ها در قالب آزمایش و طرح کاملا تصادفی انجام شد. پس از تیمار نمودن بذور و تعیین خواب، پوسته برداری توده ای که دارای بالاترین میزان خواب درونی بود همراه با 200 پی پی ام جیبرلین و چینه سرمایی جهت ارزیابی بهترین تیمار برای رفع خواب درونی، صورت گرفت. واکنش جوانه زنی در هفت تیمار دمایی بررسی و دمای کاردینال چهار توده نیز مشخص گردید. مطالعات سیتولوژیک نشان داد، این گیاه دارای 10 جفت کروموزوم از نوع تقریبا متاسانتریک است. آزمایشات مزرعه نشان داد، آبیاری تکمیلی در بهبود صفات مورد اندازه گیری از قبیل سطح برگ، وزن تر و خشک برگ، قطر طوقه و عدد اسپد، هدایت روزنه ای و درصد محتوای آب نسبی اثر معنی داری داشته و همچنین فصل کشت پاییزه نسبت به بهاره اثری مطلوب تری در بهبود صفات اندازه گیری شده داشته است. مطالعه فنولوژی گیاه در عرصه طبیعی و در مزرعه نشان داد گلدهی کنگر حداقل پس از سال سوم رویش خواهد بود. رشد این گیاه از نیمه اسفند آغاز و اواخر تیرماه به پایان می رسد. کلید واژه: اهلی سازی، گیاهان بومی، گیاهان دارویی، کشاورزی پایدار

در این تحقیق برای اولین بار پروتوکل ازدیاد رویشی 4 گونه از گونه های رز بومی ایران ( rosa beggeriana، rosa canina، rosa foetida persiana و rosa foetida bicolor) از طریق کشت بافت گزارش شده است. در کلیه مراحل انجام آزمایش ها از ریزنمونه جوانه جانبی که در فصول مختلف تهیه شده بود، استفاده شد. میزان تولید شاخساره های جانبی حاصل از کشت جوانه جانبی در محیط کشت های vs، ms، wpm، b5، sh و ½ sh در حضور تنظیم کننده های بنزیل آمینو پورین (bap)، کینتین (kin)، تیدیازورون (tdz) و جیبرلیک اسید (ga3) در ترکیب با نفتالین استیک اسید (naa) مورد ارزیابی قرار گرفت. غلظت های مختلفی از تنظیم کننده ها در مراحل استقرار، پرآوری و ریشه زایی در این گونه ها مورد آزمایش قرار گرفتند و نتایج متفاوتی با توجه به نوع گونه بدست آمد. کلیه طرح های آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با تعداد تیمار و تکرار مشخص برای هر آزمایش بوده است. همچنین نوع درپوش نیز در آزمایشی مورد بررسی قرار گرفت. در آزمایش مربوط به گونه r. beggeriana در مرحله پرآوری از تنظیم کننده های رشد bap (0، 1،0/5، 2 و 0/1 میلی گرم در لیتر)، tdz (0، 0/05، 0/5 و 0/1 میلی گرم در لیتر) و kin (0، 0/5، 1 و 2 میلی گرم در لیتر) در ترکیب با 0/1 میلی گرم در لیتر naa و در مرحله ریشه زایی از محیط کشت ½ vs در ترکیب با غلظت های 0، 0/3، 0/6 و 0/9 میلی گرم در لیتر iba و naa استفاده شد. در گونه r. canina نیز در مرحله پرآوری از دو محیط کشت vs و ms در ترکیب با غلظت های (0، 1/5، 1، 0/5، 2 میلی گرم در لیتر) bap، (0 و 0/5 میلی گرم در لیتر) ga3 و (0 و 0/1 میکرومولار) naa و در مرحله ریشه زایی از دو محیط کشت vs و ½ vs در ترکیب با تنظیم کننده های رشد iba و naa (0، 0/3، 0/6 و 0/9 میلی گرم در لیتر) استفاده شد. با توجه به نتایج، بهترین محیط کشت برای هر چهار گونه، محیط کشت vs و بهترین نوع درپوش، درپوش پلاستیکی بود و در نهایت غلظت 2 - 0/5 میلی گرم در لیتر bap در ترکیب با 0/1 میلی گرم در لیتر naa به عنوان تیمار مناسب برای مرحله پرآوری و غلظت 0/3 میلی گرم در لیتر iba برای مرحله ریشه زایی در دو گونه r. canina و r. beggeriana معرفی شده است. همچنین 95 درصد از گیاهچه های ریشه دار شده این دو گونه پس از یک ماه قرار گرفتن در محیط گلخانه بطور موفقیت آمیزی سازگار گردیدند. در مورد دو گونه r. foetida bicolor و r. foetida persiana بسیار کند رشد بوده و در کشت بافت پاسخ مناسبی جهت ریزازدیادی نشان ندادند.

به منظور ارزیابی اثر تنش شوری بر برخی صفات مورفولوژیک، فیزیولوژیک و بیوشیمیایی گیاه ریحان در غلظت های مختلف دی‏ اکسید‏ کربن آزمایش اسپلیت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار و دو توده ریحان مشهدی و شیرازی در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد در سال های1391- 1392 به اجرا درآمد. در این آزمایش کرت اصلی شامل دی‏ اکسید‏ کربن در سه سطح (380 (شاهد)، 700 و 1050 پی پی ام) و کرت فرعی شامل شوری در چهار سطح (صفر، 50، 100 و 150 میلی مولار سدیم کلرید) بعنوان تیمارهای آزمایشی انتخاب شدند. نتایج حاصل نشان داد اثر متقابل شوری و دی‏ اکسید‏ کربن در صفات وزن تر و خشک اندام هوایی و ریشه، طول ریشه و ساقه، محتوای رطوبت نسبی، شاخص سبزینگی، کلروفیل کل، سدیم برگ و ریشه و پتاسیم برگ در سطح احتمال 1 درصد و بر صفات تعداد و سطح برگ و نشت الکترولیت در سطح احتمال 5 درصد معنی دار ولی برای صفت پتاسیم ریشه معنی دار نبود. بر اساس نتایج آزمایش، وزن تر و خشک اندام هوایی در شوری صفر و غلظت 1050 پی پی ام دی‏ اکسید‏ کربن بیشترین مقدار و در شوری 150 میلی مولار و تیمار شاهد دی‏ اکسید‏ کربن کمترین مقدار شاهد 35 درصد ارتفاع بیشتری داشتند. طول ریشه با افزایش دی‏ اکسید‏ کربن و شوری کاهش یافت و کمترین مقدار آن در شوری 150 میلی مولار و 1050 پی پی ام دی‏ اکسید‏ کربن مشاهده شد. بیشترین تعداد و سطح برگ در شوری صفر میلی مولار در غلظت 700 پی پی ام دی‏ اکسید‏ کربن دیده شد. در بالاترین سطح شوری کمترین آسیب به غشاء سلولی در تیمار 700 پی پی ام دی‏ اکسید‏ کربن بدست آمد.کلرفیل کل با افزایش شوری کاهش یافت. افزایش دی‏ اکسید‏ کربن به غلظت 1050 پی پی ام سبب کاهش 21 درصدی سدیم برگ در شوری 150 میلی مولار نسبت به تیمار شاهد دی‏ اکسید‏ کربن شد. پتاسیم برگ نیز با افزایش دی‏ اکسید‏ کربن از 380 به 1050 پی پی ام در شوری 150 میلی مولار 12 درصد افزایش نشان داد. می توان گفت با افزایش غلظت دی‏ اکسید‏ کربن اثرات زیانبار شوری در گیاه ریحان کاهش می یابد.

لیندا (beaucarnea recurvata lem. syn. nolina recurvata) از گیاهان مهم گلدانی برگ زینتی در ایران و جهان محسوب می‎شود. با توجه به اهمیت این گیاه در بازارهای جهانی و داخلی، ریز ازدیادی این گیاه از طریق کشت بافت به‎عنوان راهکاری برای غلبه بر‎شرایط محیطی و‎ تکثیر سریع، می‎تواند موضوعی با اهمیت باشد. در این پژوهش به‎منظور بررسی عوامل موثر بر ‎ریزازدیادی گیاه لیندا، فاکتورهای مختلف بصورت آزمایش‎های جداگانه مورد ارزیابی قرار گرفتند. در مرحله اول به منظور ریزازدیادی، ریزنمونه‎های قسمت مریستمی ساقه در محیط کشت جامد ms حاوی ترکیب‎های هورمونی ba، kin و tdz (با غلظت 5/0 ، 1، 5/1 و 2 میلی‎گرم در لیتر) همراه با naa (با غلظت 5/0 میلی‎گرم در لیتر)، یک گرم در لیتر زغال فعال، 3 درصد ساکارز و 8 گرم در لیتر آگار کشت شدند. در این آزمایش کمترین درصد قهوه‎ای شدن و بیشترین درصد باززایی، تعداد، طول، وزن تر و خشک شاخه در محیط کشت جامد ms حاوی 5/0 میلی‎گرم در لیتر naa بهمراه 5/0 میلی‎گرم در لیتر tdz مشاهده شد. در آزمایش دیگر، ریزنمونه‎های بخش مریستمی ساقه‎ی گیاه لیندا در محیط کشت پایه ms حاوی ترکیب هورمونی 5/0 میلی‎گرم در لیتر naa بهمراه 5/0 میلی‎گرم در لیتر tdz و تیمارهای متفاوت شامل غلظت‎های مختلف آگار (فاقد آگار و یا حاوی 8 گرم در لیتر)، ساکارز (15 و 30 گرم در لیتر) و زغال فعال (فاقد زغال فعال و یا 1 گرم در لیتر) کشت شدند. در این آزمایش بیشترین تعداد شاخه و وزن تر آن و تعداد برگ در محیط کشت مایع بهمراه 30 گرم در لیتر ساکارز و 1 گرم در لیتر زغال فعال مشاهده شد. در آزمایش سوم، پرآوری تعدادی از شاخساره‎های رشد یافته حاصل از ریزنمونه‎های قسمت مریستمی ساقه بررسی شد. بالاترین درصد باززایی در ریزنمونه‎هایی که از تقسیم قسمت مریستمی به دو بخش تهیه شده و از سطح برش بر روی محیط کشت حاوی 5/0 میلی‎گرم در لیتر naa و 5/0 میلی‎گرم در لیتر tdz کشت شدند، بدست آمد. به منظور ریشه‎زایی شاخساره‎های تولید شده، محیط کشت جامد ms حاوی ترکیب‎های هورمونی naa و iba (با غلظت 1 میلی‎گرم در لیتر) در ترکیب با tdz (با غلظت 0 ، 5/0 و 1 میلی‎گرم در لیتر)، یک گرم در لیتر زغال فعال،3 درصد ساکارز و 8 گرم در لیتر آگار مورد بررسی قرار گرفت. در این آزمایش بیشترین تعداد و طول ریشه در تیمار حاوی هورمون naa بهمراه 5/0 میلی‎گرمدر لیتر tdz مشاهده شد. در آزمایشی دیگر، اثر سن گیاه، نوع محیط کشت و شرایط نوری بر باززایی ریزنمونه‎های برگ لیندا مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج هیچگونه علائم باززایی را در ریزنمونه‎های برگ قرار گرفته در تیمارهای مختلف نشان نداد.

به منظور بررسی اثر سالیسیلیک اسید و تیامین با هدف بهبود کیفیت، کمیت و عمر گلجای ژربرا رقم پینک الگانس، آزمایشی در سال 1391 در دانشگاه فردوسی مشهد طرح ریزی و درگلخانه تجاری شرکت مقصود در آبان ماه اجرا گردید. در ابتدا گیاهان کاملا یکنواخت و مشابه (6 ماهه) انتخاب و سپس عملیات جوانه برداری انجام شد. نحوه کاربرد سالیسیلیک اسید و تیامین به صورت محلول پاشی، در دو مرحله به فاصله دو هفته صورت پذیرفت. تیمارها شامل شاهد (آب شهر)، سالیسیلیک اسید 75 و 150 میکرومولار، تیامین 250 و 500 میکرومولار در قالب طرح کاملا تصادفی اجرا شد. بعد از اینکه گل ها برداشت شدند، گل ها سریعا به آزمایشگاه گروه باغبانی منتقل شدند و عملیات بعد از برداشت به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی انجام پذیرفت و تیمارهای بعد از برداشت شامل شاهد (آب مقطر) و سالیسیلیک اسید 200 میکرومولار بودند همچنین 2% سوکروز به تمامی ظروف گلجای اضافه شد و در دو دمای 1± 25 و دمای 1± 7 قرار داده شدند. نتایج صفات قبل از برداشت نشان -داد که اثر تیمار بر صفات محتوی کلروفیل، شاخص اسپد، تعداد گل، قطر گل، طول دوره رشد، قطر ساقه، طول ساقه، میزان قندهای قابل احیا، میزان فعالیت آنزیم کاتالاز و پراکسیداز معنی دار بود. نتایج دوره بعد از برداشت در گلهای نگه داری شده در دمای 25 درجه نشان می دهد که تیمار sa150-sa200 سبب بیشترین میزان قطر گل، جذب محلول گلجای، عمر گلجای، آنتوسیانین گلبرگ، مواد جامد محلول و کمترین میزان درصد نشت الکترولیت شد اگر چه اثر سایر تیمارها نیز نسبت به شاهد محسوس تر بوده است. همچنین در مورد گلهای نگه داری شده در دمای 7 درجه اگرچه بیشترین میزان جذب محلول مربوط به تیمار sa150-sa200 میکرومولار بود، اما تیمار sa75-sa200 سبب بیشترین عمرگلجای، بازارپسندی و کمترین نشت الکترولیت شد همچنین تیمار thi 500-sa200 سبب کمترین میزان خمش ساقه شد. با توجه به اثرات مطلوب سالیسیلیک اسید و تیامین در افزایش کیفیت و ماندگاری گل، می توان آنها را به عنوان مواد ارزان قیمت پیشنهاد کرد.

رشد و عملکرد سبزی¬ها در بسیاری از مناطق دنیا توسط تنش های محیطی زیستی و غیر زیستی متعدد محدود می گردد. شوری یکی از عوامل محدودکننده رشد اکثر سبزی ها و مانع گسترش کشت آن ها می¬باشد. سبزی ها نسبت به گونه¬های چوبی، حساسیت بیشتری نسبت به تنش شوری دارند. هدف اصلی این مطالعه شناسایی پاسخ های رشد (فیزیولوژیکی، مورفولوژیکی و بیوشیمیایی) 4 توده بومی ریحان (شندآباد تبریز، اصفهان، سبزوار و شیراز) با اسپری و بدون اسپری سالیسیلیک اسید تحت تنش شوری در شرایط رشدی مشهد است. در این مطالعه چهار توده بومی ریحان در چهار سطح شوری (0، 50، 100 و 150 میلی مولار) و دو سطح اسید سالیسیلیک اسید (0 و 50 میلی مولار) در قالب طرح آماری فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در گلدان انجام گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد در سطوح مختلف شوری در هر چهار توده بومی ریحان مورد مطالعه تفاوت های قابل ملاحظه ای وجود دارد. بهترین پاسخ ها برای توده شندآباد تبریز در صفات درصد جوانه زنی، سرعت جوانه زنی، وزن تر ساقه چه، وزن خشک ساقه چه، ارتفاع گیاه، وزن تر ساقه، وزن خشک ساقه، وزن خشک برگ، طول میانگره، قطر ساقه، طول ریشه، وزن تر ریشه، وزن خشک ریشه، عدد اسپد کلروفیل، محتوای پرولین، کلروفیل a، کلروفیل b، کلروفیل کل، محتوای پتاسیم ساقه مشاهده شد. همچنین در صفات نشت الکترولیت و محتوای سدیم ریشه و ساقه، ریحان شندآباد تبریز کمترین مقدار را به خود اختصاص داد. بیشترین مقادیر در توده سبز اصفهان نیز در صفات طول ریشه چه، سطح برگ، تعداد برگ، تعداد شاخه فرعی، وزن تر برگ و محتوای نسبی آب برگ مشاهده گردید. افزایش سطوح شوری همه صفات مورد بررسی را به طور قابل توجهی تحت تأثیر قرار داد. سالیسیلیک اسید در اغلب صفات تأثیر مثبتی در جهت کاهش عوارض ناشی از تنش شوری داشت. به طور کلی توده های ریحان شندآباد تبریز و ریحان سبز اصفهان نسبت به دو توده دیگر به شوری مقاوم تر بودند. در نتیجه در سطوح شوری متوسط، کشت توده های ریحان شندآباد تبریز و ریحان سبز اصفهان نسبت به توده ای ریحان سبز شیراز و سبزوار تحت شرایط آب و هوایی مشهد و متشابه به آن مناسب تر بود.

شوری ازجمله تنش های محیطی مهم است که بطور غیرمستقیم بر منظر تاثیر می گذارد. از اینرو، با تقویت مکانیسم تحمل شوری در چمن ها، می توان در شرایط کمبود آب شیرین از آنها استفاده کرد. بدین منظور اثرات سیلیکون و سالیسیلیک اسید بر برخی صفات مورفولوژیکی، فیزیولوژیکی، بیوشیمیایی و کیفی چمن لولیوم پرنه (lolium perenne l.var. fancy)، در آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در شرایط گلخانه ای انجام شد. تیمارها شامل سه سطح شوری (کلرید سدیم وکلرید کلسیم به نسبت10 به 1)، صفر، 75 و 150 میلی مولار، دو سطح سالیسیلیک اسید صفر و 1 میلی مولار و دو سطح سیلیکات سدیم صفر و 2 میلی مول بر کیلوگرم وزن خاک گلدان با 4 تکرار اعمال شد. دادند. نتایج پژوهش نشان داد برهمکنش سیلیکون و سالیسیلیک اسید با تاثیری مثبت بر مکانیسم های درون سلولی می تواند بقای گیاه تحت تنش شوری را تضمین کند.

به منظور ارزیابی اثرات غلظت های مختلف ایندول بوتیریک اسید و دی اکسید کربن بر ریشه دار شدن قلمه های نیمه چوبی برگدار دو رگه هلو * بادام، پایه جی.اف. 677 آزمایشی در مرداد سال 1392 در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی مشهد در قالب کرت های خرد شده بر پایه طرح کاملا تصادفی با دوازده تیمار و چهار تکرار اجرا گردید. اکسین ایندول بوتیریک اسید در چهار سطح 0، 1000، 1500 و 2000 میلی گرم در لیتر و دی اکسید کربن در سه غلظت 350 (شاهد)، 700 و 1050 میلی گرم در لیتر، مورد ارزیابی قرار گرفت. قلمه ها به طول 20 سانتی متر پس از ضدعفونی با محلول قارچکش بنومیل و تیمار باغلظت های مختلف ایندول بوتیریک اسید در بستر های کشت پرلیت و کوکوپیت با نسبت حجمی مساوی قرار گرفتند. نتایج آزمایش نشان داد که ایندول بوتیریک اسید با غلظت های 2000 و 1500 میلی گرم در لیتر بطور معنی داری موجب افزایش درصد کالوس زایی، ریشه زائی، تعداد ریشه، وزن تر ریشه و طول قسمت ریشه دار شده گردید؛ با افزایش غلظت اکسین، از صفر تا 2000 سیر صعودی در همه صفات، مشاهده شد. فقط درصد ریشه زایی از 1500 به 2000 مقداری کاهش یافت. بیشترین درصد ریشه زایی، با غلظت های 1500 و 2000 بود. بیشترین درصد کالوس زایی ، تعداد ریشه، وزن تر ریشه و طول قسمت ریشه دار شده در غلظت 2000 بدست آمد که با غلظت 1500 معنی دار نبود؛ اما این تفاوت ها با شاهد معنی دار بود. غلظت 700 میلی گرم در لیتر دی اکسید کربن، در تمام صفات اندازه گیری شده بالاترین مقدارها را به دست آورد و در صفات درصد کالوس زایی، طول ریشه، وزن تر و خشک ریشه با شاهد اختلاف معنی دار داشت؛ اما با غلظت 1050 فقط برای طول ریشه تفاوت معنی دار بود و برای سایر صفات تفاوت معنی دار مشاهده نشد.کمترین مقادیر با غلظت شاهد دی اکسید کربن حاصل شد. اثرات متقابل غلظت های مختلف اکسین و دی اکسید کربن فقط برای درصد کالوس زایی در سطح احتمال 5% معنی دار شد. بیشترین درصد کالوس زایی مربوط به غلظت های 700 و 1050 دی اکسید کربن و غلظت های1500 و 2000 اکسین بود.

یکی از راه های مناسب جهت بومی سازی فضای سبز استفاده از گونه‎های بومی چمن است. این گونه‎ها عموماً کم نهاده‎تر از گونه‎های معادل تجاری‎اند و در دستیابی به فضاهای سبز پایدار موثرترند. همچنین نظر به اهمیت فوق‎العاده چمن در طراحی و احداث فضای سبز، دستیابی به اطلاعات علمی در مورد یک بستر پوشاننده بذر مناسب به نظر ضروری است. این پژوهش با هدف بررسی پاسخ رشدی و ارزیابی کیفی سه رقم بومی چمن شامل فتان بلند فریدون شهر، لولیوم پرنه چادگان و پوآ پرتنسیس اردستان در مقایسه با رقم های تجاری معمول و معادل آنها و نیز بررسی تأثیر دو نوع بستر پوشاننده بذر (ورمی‎کمپوست و تفاله قهوه) در مقایسه با ماسه به عنوان شاهد انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی در سه تکرار انجام گرفت. صفاتی چون تراکم چمن، استقرار، یکنواختی، رنگ ژنتیکی، ارتفاع، وزن تر و وزن خشک، ظرافت، میزان علف هرز، بافت برگ، شاخص کلروفیل، کیفیت پس از سرزنی و کیفیت کلی اندازه گیری شد. نتایج آزمایش بیانگر قدرت رقابتی ویژه چمن فتان بلند فریدون شهر و لولیوم پرنه چادگان در ارزیابی های کیفی در مقایسه با دو رقم تجاری معادل خود بودند. همچنین پوآ پرتنسیس اردستان گر چه از قدرت رقابتی پائین‎تری در مقایسه با رقم تجاری خود بود، پاسخ های رشدی و ارزیابی کیفی آن در حد قابل قبول بود. سه چمن بومی از سرعت رشد کندتر و ارتفاع کمتری نسبت به ارقام تجاری مورد مطالعه داشتند. بر اساس نتایج، کیفیت کلی و رنگ فصلی در تمامی چمن های موردمطالعه در فصل بهار بهتر از فصل تابستان بود. نتایج بیانگر برتری ورمی‎کمپوست از نظر رشدی و ارزیابی کیفی در تمام چمن ها بود. تفاله قهوه کندترین سرعت رشدی را در چمن ها سبب شد اما تأثیر کیفی چشمگیری بر چمن ها داشت. همچنین استفاده از ماسه به عنوان بستر پوشاننده بذر پایین ترین ارزش کیفی چمن را به همراه داشت. در نتیجه، استفاده از چمن های بومی مورد مطالعه، چه بر اساس ارزیابی های کیفی برای استفاده به عنوان چمن زینتی و چه از لحاظ ویژگی های رشدی و مقاومت به شرایط محیطی برای استفاده در فضای سبز شهری مناطق خشک و نیمه خشک از جمله مشهد قابل توصیه است. استفاده از ورمی‎کمپوست و تفاله قهوه در کشت چمن می تواند رشد و کیفیت ظاهری مناسبی برای چمن فراهم آورد.

خشکی شایع ترین تنش محیطی در عصر حاضر است که موجب بروز تغییرات مرفوفیزیولوژیک، بیوشیمیایی و ملکولی در گیاه می گردد. شناخت مکانیسم های مقابله گیاه می تواند در حل این معضل روزافزون نقش بسزایی داشته باشد. با این هدف ابتدا آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با دو رقم اطلسی petunia hybrida ایرانی و خارجی و با سه سطح آبیاری (100،70،40)درصد ظرفیت زراعی و با چهار تکرار در شرایط گلخانه ای انجام پذیرفت. نتایج نشان داد که بین ارقام ، سطوح خشکی و اثر متقابل آنها در اکثر صفات مرفولوژیک و فیزیولوژیک در هر دو مرحله رشد، تفاوت معنی دار وجود داشته است. رقم خارجی در مرحله رویشی و رقم ایرانی در مرحله زایشی حداکثر پرولین را به خود اختصاص دادند. مقدار آنزیم کاتالاز در هر دو مرحله رشد با شدت خشکی افزایش یافت و بیشترین مقدار آن در رقم ایرانی و فاز زایشی بود. در مرحله رویشی آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز رقم خارجی با افزایش خشکی صعود پیدا کرد و این روند در رقم ایرانی معکوس بود ودر مرحله زایشی رقم ایرانی حداکثر آنزیم را نشان داد.. افزایش بیان ژن کاتالاز رقم خارجی در فاز رویشی و کاهش شدت باند آن در فاز زایشی مشاهده گردید. همچنین کاهش شدت بیان ژن سوپراکسید دیسموتاز در فاز رویشی رقم ایرانی و افزایش آن در فاز زایشی به خوبی مشاهده شد. با توجه به نتایج بدست آمده می توان صفات ارتفاع، وزن خشک ، سطح برگ، نسبت ریشه به ساقه، رنگیزه ها را در هر دو فاز رشد، و صفات ریشه ، نشت و محتوی آب نسبی وصفات گل را در فاز زایشی بعنوان پارامترهای تشخیص سازگاری به خشکی معرفی کرد. ضمنا میزان پرولین و آنتی اکسیدانها نیز نقش مهمی در ایجاد بردباری گیاه نسبت به خشکی ایفا کردند. ارزیابی شدت بیان ژن های کاندید نیز بعنوان سازگاری های ملکولی مهم می تواند لحاظ شود. در نهایت با مقایسه کلیه صفات فوق ، رقم ایرانی از پارامترهای سازگاری بیشتری برخورداربود. در آزمایش تکمیلی انجام شده با دو رقم فوق و دو سطح تنش (70 و 40 ) درصد ظرفیت زراعی ، تاثیر بهبود غلظت های مختلف اسید سالسیلیک بر پارامترهای سازگاری مشخص شده در آزمایش اول بررسی گردید و با توجه به مهمترین شاخص های بدست آمده ، غلظت 2میلی مولار آن در کاهش اثرات مخرب خشکی و افزایش تحمل گیاه بسیار موثر بود.

آلیوم (allium spp) جنس بزرگی از گیاهان خانواده آماریلیداسه را تشکیل می دهد و در این جنس گیاهان زینتی بسیاری وجود دارند که از نظر اقتصادی با ارزش محسوب می شوند. این پژوهش به منظور بررسی سازگاری گونه های آلیوم (allium spp) بومی خراسان به شرایط کشت شده و ارزیابی قابلیت زینتی آن، به منظور استفاده در فضای سبز شهری انجام گردید. پیاز گونه¬های آلیوم طی دو سال متوالی از مناطق مختلف استان های خراسان جمع آوری گردید و سپس در 23 آبان سال 1391 در زمین اصلی در پژوهشکده علوم گیاهی دانشگاه فردوسی مشهد به صورت طرح بلوک¬های کامل تصادفی کاشته شد. پس از استقرار گونه ها، کلیه مراحل فنولوژیکی و مورفولوژیکی در طی مراحل مختلف رشدی و روند جوانه زنی دو گونه ( a. stipitatum و a. kuhsorkhaense) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از بررسی صفات مورفولوژیکی نشان داد که تنوع قابل ملاحظه¬ای میان صفت مطالعه شده شامل طول ساقه¬گل، تعداد برگ، رنگ¬گل و قطر گل¬آذین در بین گونه های بررسی شده وجود داشت که امکان گزینش گیاهانی با صفات مطلوب را فراهم می¬کند. از سوی دیگر، نتایج مربوط به همبستگی ساده بین صفات، ارتباط معنی¬داری بین برخی صفات نشان می¬دهد و نتایج تجزیه عاملی نیز نشان داد که پنج عامل اصلی توانستند91/62 درصد واریانس کل را توجیه نمایند، برخی صفات مانند قطر ساقه گلدهنده، قطر گل آذین، طول دمگل، شکل گل، طول میله پرچم، قطر و طول تخمدان و طول خامه در عامل اول قرار گرفتند. نتایج نهایی بررسی فنولوژی نشان داد، زمان شروع و خاتمه مراحل فنولوژیکی برای گونه های آلیوم مورد بررسی متفاوت می باشد، لذا طول دوره رویشی و زایشی گونه ها از 207 تا 240 روز و میزان گرمای تجمعی بین 1714/49 تا 2326/2درجه روز رشد متغیر بود. شروع رشد و توقف رشد نهایی (بعد از تشکیل بذر) در گونه¬ی a. rubellum نسبت به سایر گونه های مورد مطالعه سریع تر انجام گرفت که نشان دهنده این است که این گونه نسبت به گرما و سرما حساسیت بیشتری دارد و زودتر از بقیه گونه ها نسبت به محیط واکنش نشان می دهد. در مجموع، نتایج آزمایش جوانه¬زنی حاکی از این است که بذر دو گونه مورد بررسی، برای جوانه¬زنی بهینه نیاز به یک دوره طولانی سرما (90 روز) دارد، و با توجه به طبقه¬بندی خواب بذر، دارای خواب فیزیولوژیکی می باشند. همچنین به نظر می رسد تیمار خراش دهی شیمیایی همراه با دمای پایین، تیمار مناسبی برای شکست خواب بذر در گونه a.stipitatum در مدت زمان کوتاه تر باشد. به طور کلی به نظر می¬رسد که گونه¬های آلیوم مورد مطالعه در این تحقیق پتانسیل استفاده در فضای سبز مشهد به عنوان گیاهان زینتی داشته باشند.

بنفشه آفریقایی یکی از محبوب ترین گیاهان گلدار آپارتمانی است که برای رشد رویشی و زایشی مطلوب نیاز به بسترهای کشت سبک و تغذیه تکمیلی همراه با آب آبیاری دارد. ثابت شده است که کاربرد کلسیم تعداد گل های با کیفیت خوب را افزایش می دهد و باعث رشد بهتر گیاهان زینتی می شود. دو آزمایش به منظور ارزیابی اثرات بستر کشت و کاربرد کربنات کلسیم و نیترات کلسیم روی بنفشه آفریقایی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در سال 1392 انجام شد. در آزمایش اول از پنج بستر کشت (خاک لوم ماسه ای، کوکوپیت، کوکوپیت+پرلیت (1:1)، ورمی کمپوست+ماسه+پرلیت (3: 2/0: 1) و ورمی کمپوست+پوست درخت کاج (1:3)) و چهار سطح کربنات کلسیم (0، 125، 5/187 و 250 میلی گرم بر لیتر) و در آزمایش دوم از همان بسترهای کشت و چهار سطح نیترات کلسیم (0، 1، 5/1 و 2 میلی مول بر لیتر) استفاده شد. تمام صفات کمی و کیفی اندازه گیری شده به طور معنی دار تحت تاثیر بستر کشت، کلسیم و اثر متقابل بستر کشت و کلسیم قرار گرفتند. بستر کشت کوکوپیت+پرلیت (1:1) به همراه 5/187 میلی گرم بر لیتر کربنات کلسیم و نیز 1 میلی مول بر لیتر نیترات کلسیم بهترین نتایج را نشان داد. به طوری که توانست موجب افزایش معنی داری در وزن تر و خشک شاخساره و ریشه، تعداد برگ، سطح برگ، قطر گیاه، تعداد گل، تعداد غنچه، تعداد شاخه گلدهنده، قطر گل، ماندگاری گل ها، عدد اسپد، محتوای نسبی آب برگ،کلروفیل a، b و کل، کارتنویید، میزان کلسیم برگ، ریشه و گل و کاهش معنی دار نشت الکترولیت برگ و گلبرگ و زمان گلدهی نسبت به تیمارهای دیگر شود. بنابراین به منظور دستیابی به بهترین کیفیت در بنفشه آفریقایی استفاده از این تیمارها توصیه می گردد.

به منظور بررسی رشد و تکثیر کرم ایزینیا فتیدا در بسترهای حاوی ضایعات مختلف کشاورزی و مقایسه کیفیت تولید دو رقم گل زینتی شب بو در انواع کود ورمی کمپوست تحقیقی در قالب دو آزمایش مجزا صورت گرفت که آزمایش اول چگونگی رشد و تکثیر کرم خاکی (eisenia foetida) بر روی ضایعات و بقایای مختلف کشاورزی در مخلوط با کود دامی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 15 تیمار در سه تکرار و آزمایش دوم اثرات بسترهای مختلف ورمی کمپوست بر روی برخی صفات مورفولوژیکی دو رقم شب بو بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با 6 بستر ورمی کمپوست و2 تیمار رقم گل شب بو( پن و سیندرلا ) در سه تکرار در سال 1392 به اجرا درآمد. نتایج حاصل از بررسی رشد و تکثیر کرم خاکی در آزمایش اول نشان داد که بین تیمارها اختلاف معنی دار در سطح 1% وجود دارد. بالاترین میزان تکثیر در بسترهای کود شترمرغ خالص و کود گاوی+ کود شترمرغ (به ترتیب 467 و 450 عدد)، تعداد کرم بالغ در بستر کود گاوی با خاک اره (85 عدد) و تعداد کوکون در بسترهای کود شترمرغ خالص و کود گاوی با خاک اره (به ترتیب 145 و 150 عدد) مشاهده شدند و نتایج حاصل از کیفیت گل شب بو (آزمایش دوم)دربسترهای مختلف نشان داد که تیمار ورمی کمپوست تفاله چای اثرات مثبتی روی ارتفاع، طول ساقه اصلی، طول گل آذین، قطر ساقه، تعدادگلچه، شاخص سبزینگی برگ و وزن ترو خشک برگ، ساقه، ریشه و گلچه گیاه شب بو رقم سیندرلا داشته است. در مجموع نتایج این مطالعات نشان داد که بسترهای حاوی خاک اره و کود شترمرغ با کود گاوی بهترین شرایط را برای رشد و تکثیر کرم خاکی فراهم کرده اند. همچنین تیمارهای ورمی کمپوست تفاله چای، کودشترمرغ و کمپوست قارچ اثرات مثبتی بر روی ارتفاع گیاه، تعدادبرگ،تعداد گلچه در گل آذین،افزایش وزن خشک و ترگیاه و طول ریشه دو رقم شب بوداشته است .

ایده بازگشت به طبیعت و استفاده کمتر از کودها و سموم شیمیایی و تمایل فزاینده مردم به استفاده از محصولات ارگانیک سبب توجه بیش از پیش به استفاده از کودهای زیستی شده است. استفاده از میکروارگانیسم هایی چون تریکودرما به جای کودهای شیمیایی، علاوه بر حفظ سلامت محیط زیست در تقویت همه جانبه گیاهان نیز تاثیر به سزایی دارد. بسیاری از رده های قارچ تریکودرما به عنوان عامل بیوکنترل بیماری های گیاهی شناخته شده اند و توانایی آنها در افزایش رشد گیاهان و هم چنین کلنیزه کردن ریشه گیاهان و تولید آنزیم های خارج سلولی و بسیاری آنزیم های مفید دیگر به اثبات رسیده است. آهن نیز یکی از عناصر مهم در تغذیه گیاهان است که به دلایل متعددی قابلیت جذب آن بسیار کم و محدود می باشد. محلول پاشی آهن می تواند تا حد زیادی کمبود این عنصر را مرتفع سازد. در این تحقیق اثرات تیمار قارچ تریکودرما و محلولپاشی آهن بر شاخص های رشد دو گیاه زینتی برگ بیدی( teradescantia sp. ) و اسپاتی فیلوم (spathiphyllum sp. ) در آزمایشی به صورت فاکتوریل درقالب طرح کاملا تصادفی در شرایط گلخانه ای انجام شد. تیمارها شامل چهار سطح آهن(0، 75/0، 5/1و 3 گرم برلیتر)، سه سطح قارچ (جدایه 65، جدایه bi و بدون قارچ) و برهمکنش آنها در سه تکرار اعمال شد. نتایج نشان داد در گیاه زینتی برگ بیدی هر دو جدایه 65 و bi قارچ تریکودرما توانستند بر اکثر خصوصیات کمی و کیفی مورد آزمایش ( تعداد برگ، سطح برگ، تعداد شاخه های جانبی، محتوی کلروفیل، کارتنوئید، آنتوسیانین و آهن برگ) افزایش معنی داری ایجاد نمایند. آهن و برهمکنش قارچ و سطوح مختلف آهن نیز توانست بعضی صفات مربوط به برگ بیدی ( تعداد برگ، سطح برگ، وزن تر برگ، محتوی کارتنویید، آهن و پتاسیم برگ) را به طور معنی داری افزایش دهد. همچنین در گیاه زینتی اسپاتی فیلوم هر دو جدایه 65 وbi قارچ تریکودرما بر اکثر خصوصیات کمی و کیفی مورد آزمایش ( تعداد برگ، سطح برگ، تعداد پاجوش، تعداد روز تاگلدهی، محتوی ، کارتنوئید، آنتوسیانین، سدیم، پتاسیم، فسفر و آهن برگ) افزایش معنی داری ایجاد نمودند. آهن و برهمکنش قارچ و سطوح مختلف آهن نیز توانست موجب افزایش معنی دار اکثر صفات ( تعداد برگ، سطح برگ، تعداد پاجوش، وزن تر و خشک پاجوش، ریشه، گل و برگ، محتوی سدیم، پتاسیم، فسفر و آهن برگ) گردد.

هدف از این پژوهش امکان بررسی گیاهان زینتی جعفری tagets erecta، گل آهار zininas elegans و گل همیشه بهار calendula officinalis جهت گیاه پالایی خاک های آلوده به مس بود. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی و در چهار تکرار در شرایط گلخانه اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل چهار سطح مس(0، 100، 200، 400 میلی گرم بر کیلوگرم خاک) و پنج سطح اسیدسالسیلیک(0، 1 میلی مولار محلول پاشی برگی، 2 میلی مولار محلول پاشی برگی، 1 میلی مولار اضافه شدن به خاک و 2 میلی مولار اضافه شدن به خاک) بودند. با افزایش سطح مس، شاخص های رشدی وزن تر و خشک ریشه، اندام هوایی، تعداد برگ، ارتفاع گیاه و سطح برگ به شدت کاهش یافت و در سطح احتمال 1% معنی دار بود. اندازه گیری برخی از شاخص های بیوشیمیایی(میزان کلروفیل و فتوسنتز) و برخی از شاخص های اکوفیزیولوژیکی (میزان کلروفیل فلورسنس اولیه(fo)، میزان نسبت کلروفیل متغیر به ماکزیمم(fv/fm)، دمای سطح برگ، تعرق، هدایت روزنه و مقاومت روزنه) نشان داد که همه اجزاء کلروفیل، فتوسنتز، میزان تعرق و هدایت روزنه با افزایش غلظت مس کاهش یافت و اختلافات معنی داری در سطح احتمال 1% مشاهده شد. در اندازه گیری نتایج حاصل از اندازه گیری غلظت مس مشخص شد در گل همیشه بهار، فاکتور انتقال و زیست انباشتگی بیشتر از 1 بود بنابراین این گیاه به عنوان سوپرجاذب مس شناخته می شود. در گل جعفری علارغم اینکه فاکتور انتقال کمتر از یک بود اما زیست انباشتگی آن دو بود که این نشان دهنده توانایی تجمع و مقاومت بالا به فلز سنگین مس است و می تواند به عنوان یک گیاه پالاینده فلز سنگین مس بکار رود. همچنین بیشترین شاخص مقاومت و راندمان حذف مس، به ترتیب مربوط به گل جعفری، همیشه بهار و آهار بود. تیمار اسیدسالسیلیک بصورت اضافه شدن به خاک در غلظت 2 میلی مولار بیشترین تاثیر را بر شاخص های مورد بررسی داشت.

به منظور مطالعه امکان اهلی نمودن گیاه نوروزک (salvia leriiifolia) با رویکرد استفاده در فضای سبز، مطالعاتی در طی دو سال زراعی 86-87 انجام شد. در بخش مطالعات رویشگاهی ویژگیهای اکولوژیکی و بیولوژیکی گیاه در رویشگاه کوهسنگی مشهد (پارک کوهسنگی) در استان خراسان، مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که این گونه در شیب جنوبی و شیب 57 درجه و ارتفاع از سطح دریا 990 متر، با متوسط بارندگی سالانه 254 میلیمتر و متوسط درجه حرارت سالیانه 14/2 درجه سانتیگراد رشد می کند و بستر رشد نوروزک در این رویشگاه بستر سنگی می باشد و نتیجه آزمایش خاک این گونه در منطقه هلالی بجستان، بافت خاک سبک سندی لوم با پی اچ 7/9 (گرایش به قلیایی) را نشان داد. مطالعه مراحل فنولوژیکی گیاه در رویشگاه طبیعی کوهسنگی نیز حاکی از آن بود که چرخه زندگی این گونه حدود 159 روز معادل 1866 درجه روز- رشد بطول می انجامد. شروع رشد از اواخر بهمن تا اوایل اسفند آغاز و پایان چرخه رشد، بسته به شرایط آب و هوایی و بستر (سنگی و سبک) از مرداد تا نیمه پاییز متغیر است. در بخش بررسی جوانه زنی نیز مطالعه خصوصیات جوانه زنی بذر در شرایط هوای آزاد در بستر پارچه مرطوب و در آزمایشگاه همراه با کاربرد نیترات پتاسیم و اسید جیبرلیک ، مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاکی از آن بود که بهترین تاریخ جوانه زنی در شرایط هوای آزاد در ماههای اسفند و فروردین ماه بود بطوریکه بیشترین درصد و سرعت جوانه زنی به ترتیب در ماههای اسفند و خرداد حاصل شد ولی در تیمارهای اسید جیبرلیک و نیترات پتاسیم جوانه زنی مشاهده نشد. در بخش زراعی، آرایش کاشت (کرتی-ردیفی، کنار پشته ای، وسط پشته ای) و عمق کاشت (1، 1/5 و 2/5) سانتیمتر بررسی شد. نتایج نشان داد بیشترین درصد سبز شدن مربوط به کشت کرتی و عمق 1 سانتمتر می باشد. عمق 1 سانتیمتر در سه آرایش کاشت تفاوت معنی دار، و عمقهای 1/5 و 2/5 ساتیمتر در کشت های کرتی و کنار پشته ای نسبت به کشت وسط پشته تفاوت معنی دار داشتند. بیشترین سرعت سبز شدن در کشت کرتی بود و با افزایش عمق سرعت سبز شدن کاهش نشان داد. در بخش تکثیر بذری، روش کاشت ( نشائی و مستقیم)، بستر کاشت ( حاوی کوکوپیت و حاوی کود گاوی پوسیده) و فواصل آبیاری(3، 5، 10 و 15 روز) مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایح حاکی از آن است که گیاهان حاصل از کشت نشائی رشد بهتری داشته، همچنین در بستر حاوی کوکوپیت نسبت به کودگاوی پوسیده، گیاهان رشد بهتری داشتند. تیمار فواصل آبیاری نشان داد که کاهش دفعات آبیاری در تمامی صفات به جز طول برگ(p>0/05) تاثیر داشته است.