منطقه مورد مطالعه بخشی از دشت داراب، واقع در جنوب شرق شهرستان داراب می باشد. سفره آب زیرزمینی در این منطقه متشکل از دو نوع سفره آبرفتی و سازند سخت می باشد. به منظور بررسی خصوصیات هیدروژئولوژیکی و هیدروژئوشیمیایی این سفره آب زیرزمینی، خصوصیات فیزیکی و شیمیایی آب زیرزمینی در دو دوره مورد اندازه گیری قرار گرفت. پارامترهای هدایت الکتریکی، اسیدیته و درجه حرارت آب در محل نمونه برداری اندازه گیری و نمونه های آب جهت اندازه گیری عناصر اصلی (شامل: کلسیم، منیزیم، سدیم، پتاسیم، بیکربنات، کلر، سولفات و نیترات) به آزمایشگاه ارسال گردید. علاوه بر این برای بررسی اثر دفن زباله های شهری بر کیفیت آب زیرزمینی، غلظت عناصر سنگین نیز در تعدادی از نمونه های آب زیرزمینی به روش icp در کشور کانادا اندازه گیری شد. در مطالعات صورت گرفته بر روی شیمی آب زیرزمینی مشخص گردید که کیفیت آب زیرزمینی از شمال منطقه که عمدتاً متشکل از سازندهای آهکی است به سمت جنوب که متشکل از سازند آغاجاری است تخریب می شود و همچنین کیفیت آب زیرزمینی از سمت جنوب به سمت مرکز منطقه به علت تداخل آبهای زیرزمینی این قسمت با آبهایی که از شمال منطقه خارج می شود، کمی بهبود می یابد و همچنین تیپ آب زیرزمینی در منطقه از بیکربناته تا سولفاته و کلروره متغیر است. دفن زباله های شهری در آهکهای شمال منطقه باعث آلودگی آبهای زیرزمینی پایین دست این محل شده است. بر اساس نتایج به دست آمده از اطلاعات چاههای پیزومتری منطقه مشخص شد که عمق برخورد به آب در منطقه از 30 متر در شمال به 90 متر در جنوب می رسد و همچنین جهت جریان در بخش شمالی منطقه، شمالی- جنوبی و در بخشهای جنوبی، جنوب شرقی- شمال غربی است و در نهایت در مرکز دشت جریان آب روند شرقی - غربی به خود گرفته و از منطقه خارج می شود. همچنین به دلیل عدم وقوع بارندگی کافی و برداشت بیش از حد از سفره آب زیرزمینی تراز آب زیرزمینی در یک دوره 16 ساله در منطقه 20 متر افت کرده است.

در دنیای امروزی در اثر رشد جمعیت، مصرف جهانی آب روز به روز افزایش می یابد. در این میان کشورهایی که در مناطق کم آب و خشک جهان واقع هستند، آسیب بیشتری می بینند. بخش عمده کشور ایران از لحاظ اقلیمی در ناحیه خشک و نیمه خشک قرار گرفته است. از این رو، مطالعه وضعیت آب زیرزمینی و مدیریت بهره برداری از آن می تواند گام مهمی در جهت حفاظت از آبخوان یک منطقه و برداشت مطمئن و پایدار از آب زیرزمینی آن باشد. حوضه آبریز سروستان نیز از این قاعده مستثنی نبوده و حفاظت از منابع آبی آن، اجتناب ناپذیر است. هدف از این تحقیق، مقایسه مدل عددی modflow و سیستم استنتاج فازی عصبی تطبیقی در بررسی نوسانات سطح آبخوان دشت سروستان می باشد. مدل عددی modflow توانست از طریق رابط گرافیکی gms، لایه های اطلاعاتی را به صورت فایل های gis دریافت کرده و برای مهرماه 1382، واسنجی پارامتر هدایت هیدرولیکی را در دوره ماندگار انجام دهد. سپس با ورود اطلاعات دوره های هشت گانه تنش های فصلی به نرم افزار، واسنجی ضریب ذخیره در حالت غیرماندگار انجام گرفت. از آنجایی که کالیبراسیون ضریب ذخیره رضایت بخش نبود، نتایج برآورد تراز آب چاه های مشاهده ای نیز در برخی از چاه ها مطلوب نمی باشد. از سوی دیگر، سیستم استنتاج فازی عصبی برای آبخوان با ورودی های حجم بارندگی و حجم برداشت آب از چاه، تراز آب در ماه t-1، و خروجی تراز آب در ماه t، اجرا گردید که نتایج حاکی از آن است که سیستم استنتاج فازی عصبی عملکرد بهتری دارد. از بین نتایج سیستم استنتاج فازی عصبی و مدل عددی، سیستم استنتاج فازی عصبی نتایج بهتری را نشان می دهد.