هدف از انجام این تحقیق مقایسه اثر دستورالعملهای کانون توجه بیرونی ودرونی بر اجرا و یادداری و انتقال مهارت پرتاب دارت در سالمندان بود . تعداد 28 سالمند سالم مستقر در سرای سالمندان با دامنه سنی20/8± 07/69 سال در این تحقیق شرکت نمودند و پس از انجام پیش آزمون به صورت تصادفی در دو گروه توجه بیرونی و درونی قرار گرفتند .برای گروه بیرونی ،دستورالعملهای توجه بیرونی با تاکید بر تمرکز بر صفحه دارت داده شد .در گروه توجه درونی ،دستورالعملهای داده شده بر اندام ازمودنی ها تاکید داشت. شرکت کنندگان هر گروه در مرحله اکتساب 60 پرتاب را انجام دادند و دو روز بعد در آزمون یادداری وانتقال بدون دستورالعمل شرکت کردند . داده ها با استفاده از آزمون tمستقل و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که در هر سه مرحله اکتساب ، یادداری و انتقال عملکرد گروه توجه بیرونی به صورت معناداری بهتر از عملکرد گروه درونی بود(05/0>p) . نتایج این تحقیق نشان دهنده مزیت دستورالعملهای کانون توجه بیرونی نسبت به درونی در سالمندان می باشد.

چکیده: هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر خودگفتاری انگیزشی و خودگفتاری با دستورالعمل آموزشی درونی و بیرونی بر اجرا و یادداری مهارت پاس سینه بسکتبال در نوجوانان مبتدی بود. شرکت کنندگان 88 دانش آموز داوطلب مقطع راهنمایی با میانگین سنی 57/0 ± 4/13 بودند. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی و طرح تحقیق شامل چهار مرحله: پیش آزمون، اکتساب، پس آزمون و یادداری بود. دانش آموزان هر کلاس بعد از پیش آزمون به صورت تصادفی در یکی از چهار گروه: خودگفتاری انگیزشی، خودگفتاری با دستورالعمل آموزشی درونی، خودگفتاری با دستورالعمل آموزشی بیرونی و کنترل قرار گرفتند. در مرحله اکتساب همه گروه ها پنج جلسه(هر هفته یک جلسه) به تمرین مهارت پرداختند، بعد از آخرین جلسه اکتساب پس آزمون و سپس بعد از دو هفته بی تمرینی آزمون یادداری گرفته شد. جهت مقایسه چهار گروه از تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه با آزمون تعقیبی شفه و برای مقایسه تغییرات درون گروهی در مراحل مختلف از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری آلفای 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد اجرای هر سه گروه تجربی در مراحل اکتساب و یادداری به صورت معنی داری بهبود یافت و تفاوت سه گروه تجربی با گروه کنترل معنی دار بود اما تفاوت بین سه نوع خودگفتاری معنی دار نبود. نتیجه گیری می شود که خودگفتاری انگیزشی و خودگفتاری با دستورالعمل آموزشی درونی و بیرونی باعث بهبود اجرا و یادداری مهارت پاس سینه بسکتبال در نوجوانان مبتدی می شود و هر سه نوع خودگفتاری می تواند منجر به پیشرفت بهتر و سریعتر در مراحل ابتدایی یادگیری شود.

هدف از اجرای این پژوهش مقایسه شایستگی حرکتی درک شده و شایستگی حرکتی واقعی در دختران و پسران پایه های دوم تا چهارم ابتدایی و تعیین رابطه بین شایستگی حرکتی درک شده و شایستگی حرکتی واقعی در دختران و پسران. پژوهش حاضر از نوع علی ـ مقایسه ای و همبستگی می باشد. نمونه این پژوهش 159 دانش آموز شامل 78 دختر با میانگین سنی 6/8 و 81 پسر با میانگین سنی 7/8 بودند. برای ارزیابی شایستگی حرکتی درک شده از خرده مقیاس ورزشی نیمرخ خود ادراکی برای کودکان(هارتر، 1985) و برای ارزیابی شایستگی حرکتی واقعی از آزمون حرکات درشت اولریخ نسخه 2 (اولریخ، 2000) استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش های آماری در دو سطح توصیفی و استنباطی استفاده شد به طوری که از میانگین، انحراف استاندارد، جداول و نمودارها برای ارائه گزارش اطلاعات توصیفی و همچنین از آزمون t مستقل برای مقایسه میانگین دختران و پسران استفاده شد. علاوه بر این از همبستگی پیرسون برای تعیین رابطه بین شایستگی حرکتی درک شده و واقعی در دختران و پسران استفاده شد. یافته های این تحقیق نشان داد شایستگی حرکتی درک شده و شایستگی حرکتی واقعی بین دختران و پسران تفاوت معنی داری وجود دارد، به طوری که پسران بالاتر از دختران بودند. علاوه بر این نتایج آزمون همبستگی پیرسون هم نشان می دهد که بین شایستگی حرکتی درک شده و شایستگی حرکتی واقعی هم در دختران و هم در پسران رابطه معنی داری وجود دارد. بنا به نتایج تمامی تحقیقاتی که در این زمینه ذکر شد، اکثر قریب به اتفاق تحقیقات همانند تحقیق حاضر، وجود تفاوت بین دختران و پسران در شایستگی حرکتی درک شده را گزارش داده اند. به طوری که تمامی این تحقیقات نشان داده اند که پسران شایستگی بالاتر و دریافت های مثبت بیشتری نسبت به دختران دارند. همچنین موافق با نتایج تحقیق ما، مطالعات نشان داده اند که بین دختران و پسران در شایستگی حرکتی واقعی نیز تفاوت وجود دارد که این تفاوت نیز به نفع پسران است. لازم به ذکر است که در تحقیق حاضر بر خلاف بعضی از تحقیقات گذشته پسران در هر دو خرده آزمون رشد حرکتی درشت، نسبت به دختران بالا تر بودند که این نشان از اهمیت ندادن به رشد مهارت های بنیادی در برنامه های آموزشی مدارس ابتدایی جامعه مورد مطالعه ما به خصوص در مدارس دخترانه و همچنین تفاوت آشکار در انتظارات فرهنگی و اجتماعی در رفتارهای کلیشه ای جنسیتی در جامعه ایرانی می باشد. به علاوه در حمایت از مبانی نظری در زمینه وجود ارتباط بین شایستگی حرکتی درک شده و شایستگی حرکتی واقعی، نتایج این تحقیق نیز نشان داد که بین این دو مولفه در کودکان مورد مطالعه ارتباط وجود دارد. با توجه به اینکه رشد حرکتی درشت از واسطه های مداخله گر جهت داشتن سبک زندگی فعال معرفی می شود، وجود یک برنامه آموزشی مناسب جهت افزایش و ارتقاء مهارت های حرکتی بنیادی که پایه و اساس حرکات آنان در بزرگ سالی است، ضروری می باشد.

مقدمه: مکان کنترل عبارت است از ادراک شخص از خود در برخورد با حوادث که دو جایگاه درونی و بیرونی دارد. افراد با مکان کنترل درونی، خود را حاکم بر سرنوشت دانسته وکنترل زندگی را در درون می پندارند. افرادبامکان کنترل بیرونی وقایع زندگی راناشی ازشانس می دانند. اهداف این مطالعه ارزیابی رابطه بین مکان کنترل وسطح آمادگی جسمانی و مقایسه میزان آمادگی جسمانی سالمندان مرد دارای مکان کنترل درونی وبیرونی می باشد. روش شناسی: روش تحقیق همبستگی است. جامعه تحقیق، مردان سالمندبازنشسته شهرستان شهربابک استان کرمان بودندکه 73 نفربامیانگین سنی 7/61 سال به طورداوطلب شرکت کردند. درجمع آوری داده ها از پرسشنامه استاندارد مکان کنترل راتر (1966) وآزمون آمادگی جسمانی سالمندان (ریکلی وجونز،1999) استفاده شد. جهت تحلیل آماری ازآزمون خی دو،ضریب همبستگی کرامروآزمون tمستقل استفاده شد. یافته ها: رابطه معنی داروبالایی بین سطح آمادگی جسمانی ومکان کنترل بدست آمد. برطبق نتایج آزمون خی دو درصد افراد باسطح آمادگی جسمانی بالادرطبقه مکان کنترل درونی به طورمعنی داری بیشتر بود و همچنین تفاوت معنی داری بین آمادگی جسمانی سالمندان دارای مکان کنترل درونی وبیرونی بدست آمد. نتیجه گیری: بر طبق یافته ها نتیجه گرفته شدکه ورزش وافزایش سطح آمادگی جسمانی بردرونی شدن مکان کنترل وسلامت روانی اثرگذاراست. واژه های کلیدی:آمادگی جسمانی،سالمندی،فعالیت جسمانی،مکان کنترل بیرونی،مکان کنترل درونی.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی رابطه بین اعتماد به نفس ورزشی و انگیزش ورزشی در ورزشکاران راکتی بر پایه نظریه خودمختاری بوده است، بنابراین روش این پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی می باشد. بدین منظور از بین ورزشکاران راکتی(تنیس روی میز، بدمینتون و تنیس) استان کرمان دارای حداقل سابقه سه سال حضور در رشته مذکور و همچنین کسب حداقل مقام در سطح مسابقات شهرستانی، 298 نفر بصورت تصادفی طبقه ای بر اساس فرمول کوکران انتخاب شدند. درجمع آوری داده ها، از پرسشنامه های انگیزش ورزشی(پلی تیر و همکاران،1995) و اعتماد به نفس ورزشی(ویلی و نایت،2002) استفاده شد، به طوری که قبل از شروع تمرین ورزشکاران، پرسشنامه ها توزیع و پس از تکمیل جمع آوری شدند. با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون رابطه بین انواع اعتماد به نفس و انگیزش(و انواع آن) تعیین شد و همچنین از آزمون t نمونه های مستقل برای مقایسه اعتماد به نفس و انگیزش ورزشی در ورزشکاران راکتی زن و مرد استفاده گردید. نتایج نشان دادندکه بین اعتماد به نفس ورزشی و خرده مقیاس های آن با انگیزش ورزشی و خرده مقیاس های آن (به غیر از بی انگیزشی) رابطه مثبت و معناداری وجود داشت(05/0>p). همچنین اعتماد به نفس ورزشی و مولفه های آن (به غیر از اعتماد به نفس کارایی شناختی) در بین ورزشکاران زن و مرد راکتی تفاوت معنی داری وجود داشت، به طوری-که مردان از اعتماد به نفس ورزشی بالاتری نسبت به زنان برخوردار بودند(05/0>p). در نهایت بین انگیزش ورزشی و مولفه های آن در بین ورزشکاران زن و مرد راکتی تفاوت معنی داری وجود نداشت(05/0?p). این نتایج، حاکی از تأیید نظریه خودمختاری می باشد. در صورتی که نیازهای روانشناختی افراد برآورده شوند، احساس اعتماد به نفس و خود ارزشمندی در افراد شکل گرفته و این احساس به نوبه خود باعث افزایش انگیزش می شود. مطابق با نتایج حاصل از تحقیق حاضر، به نظر می رسد باورهای ورزشکاران در قصد ونیت آن ها از فعالیت تاثیر می گذارد و باعث تغییر در میزان و شدت انگیزش می شود. بنابراین، اعتماد به نفس از جمله مهمترین مولفه های تعیین کننده انگیزش می باشدکه نشان دهنده این امر است که ارتقاء عملکرد در محیط های ورزشی تابع توان افراد در داشتن اعتماد به نفس و انگیزش می باشد.

چکیده: هدف پژوهشحاضر، بررسی تاثیر تمرینات ادراکی – حرکتی بر روی توجه پایدار دانش آموزان پسر با عقب ماندگی ذهنی خفیف بود. جامعه آماری این پژوهش، کلیه دانش آموزان پسر کم توان ذهنی خفیف 10 تا 15 سالهمدارس ابتدایی استثنایی شهر کرمان، در سال تحصیلی 92-91 بودند که از بین آنها دو مدرسه استثنایی پورشیخعلی و والعصر با استفاده از نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و از بین این دو مدرسه تعداد 40 دانش آموز کم توان ذهنی خفیف (هر مدرسه 20 دانش آموز) که واجد شرایط شرکت در تحقیق بودند، انتخاب شدند سپس شرکت کنندگان به طور تصادفی به دو گروه کنترل (مدرسه والعصر) و تجربی(مدرسه پورشیخعلی) تقسیم شدند. روش پژوهش نیمه تجربی و با طرح پیش آزمون –پسآزمون با گروه کنترلبود. تمرینات ادراکی - حرکتیسه جلسه در هفته و به مدت 12هفته بر روی گروه تجربی انجام گرفت. توجه پایدار شرکت کنندگان در قبل و بعد از اعمال برنامه مداخله ای با استفاده از آزمون نرم افزاری عملکرد مداوم کانرز سنجیده شد. 72 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، آزمون یادداری از آنان گرفته شد.داده ها با استفاده از آزمون های ناپارامتریکمن ویتنی یو و ویلکاکسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج این پژوهشنشان دادتمرینات ادراکی - حرکتی باعث بهبود معنی دار مولفه های توجه پایدار دانش آموزان با عقب ماندگی ذهنی خفیفدر مراحل اکتساب و یادداری شده است.

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه هوش معنوی با پرخاشگری و تاب آوری در بازیکنان فوتبال پسر رده سنی نوجوانان است. پژوهش حاضر از نظر روش، توصیفی و از نوع همبستگی و به لحاظ هدف، کاربردی است. جامعه این پژوهش بازیکنان فوتبال پسر رده سنی نوجوانان با دامنه سنی 14 تا 17 سال است که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تیم های مس کرمان، مس رفسنجان، فجر سپاسی، فولاد خوزستان و استقلال اهواز به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای اندازه گیری متغیرها از مقیاس هوش معنوی کینگ (2008)، پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (1992) و مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) استفاده شد. جهت تحلیل داده ها برای پیش بینی پرخاشگری و تاب آوری از طریق هوش معنوی و برای پیش بینی مؤلفه های پرخاشگری از طریق مؤلفه های هوش معنوی از رگرسیون چند متغیره و برای تعیین رابطه هوش معنوی با پرخاشگری و تاب آوری نیز از آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج بین نمره کلی هوش معنوی با پرخاشگری همبستگی منفی و معنادار، و بین نمره کلی هوش معنوی با تاب آوری همبستگی مثبت و معناداری نشان دادند. هوش معنوی پیش بینی کننده معنادار پرخاشگری و تاب آوری بود. این یافته ها نشان می دهد ورزشکارانی که از لحاظ هوش معنوی در سطح بالایی قرار دارند در شرایط دشوار، تاب آوری بیشتری نشان می دهند و احتمال پرخاشگری آنها در میدان های ورزشی، کمتر است. همچنین یافته ها نشان می دهد ورزشکارانی که از لحاظ تاب آوری در سطح بالایی قرار دارند در شرایط دشوار، پرخاشگری کمتری نشان می دهند.

افراد کم¬توان ذهنی به دلیل ضعف در کنترل قامت احتمال افتادن در آن¬ها بالا می¬باشد. هدف پژوهش حاضر ارزیابی اثر دوازده هفته تمرینات ادراکی- حرکتی بر روی کنترل تعادل پویا و ایستا دانش¬آموزان پسر کم-توان ذهنی می¬باشد. روش شناسی: 30 دانش آموز کم¬توانی ذهنی با بهره هوشی بین 55 تا 70 و میانگین سنی4/1±7/12 سال به صورت نمونه¬گیری دردسترس انتخاب و در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. قبل و بعد از تمرینات ادراکی- حرکتی تعادل پویا و ایستا شرکت کنندگان توسط دستگاه بایودکس مورد سنجش قرار گرفت. دوره تمرینی 12 هفته، هفته¬ای سه جلسه و هر جلسه به مدت 45 دقیقه بود. مولفه¬های ادراکی حرکتی شامل ؛تعادل ایستا و پویا ، شناسایی جهات مختلف، شناسایی بدن، ادراک فضا، حرکات هماهنگ و همزمان، ادراک بینایی، ادراک شنیداری،طرح حرکت، برتری جانبی، مهارت¬های جابجایی، دستکاری بود. برای بررسی تفاوت بین پیش آزمون و پس آزمون از تست تی وابسته و برای مقایسه میزان تغیرات شاخص¬های تعادل و مقایسه شاخص¬های تعادل در دو گروه طی پیش¬آزمون و پس آزمون از تست تی مستقل با سطح معناداری 05/0 استفاده شد. مقایسه میزان تغییرات شاخص قدامی خلفی (007/0=p)و شاخص کلی (018/0=p) بین دو گروه تجربی نتایج: نتایج بیانگر بهتر بودن شاخص تعادل قدامی- خلفی و شاخص تعادل کلی در تعادل پویا به طور معنی دار در پس¬آزمون در مقایسه با پیش¬آزمون در گروه تجربی بود در حالی که شاخص داخلی-خارجی پیشرفت معناداری را در تعادل پویا نشان نداد. اما در گروه کنترل تفاوت معنی¬داری در هیچ یک از شاخص های تعادل پویا و ایستا مشاهده نشد.و کنترل در تعادل پویا اختلاف معناداری را نشان داد حال آنکه در میزان تغییرات شاخص داخلی-خارجی (150/0=p) در دو گروه طی تعادل پویا اختلاف معناداری مشاهده نشد. گروه تجربی تنها در شاخص تعادل کلی طی آزمون تعادل ایستا در پس¬آزمون در مقایسه با پیش¬آزمون کاهش معناداری را نشان داد (001/0=p). نتیجه¬گیری: تمرینات ادراکی- حرکتی استفاده شده در این پژوهش سبب بهبود تعادل پویا (به ویژه در جهت قدامی- خلفی) و تعادل ایستا (شاخص کلی) در آزمودنی های مورد پژوهش گردید.

چکیده ندارد.