چکیده هدف از اجرای این تحقیق، بررسی ارتباط بین میزان شیوع و علل آسیب های چوخه کاران نخبه استان خراسان شمالی بود. پژوهش حاضر از نوع توصیفی – همبستگی می باشد. آزمودنیهای پژوهش حاضر را کلیه کشتی گیران با چوخه (106 نفر) شرکت کننده در مسابقات 22 بهمن 1387 شهرستان آشخانه و 14 فروردین 1388 شهرستان اسفراین تشکیل می دهند. آزمودنی ها، پرسشنامه محقق ساخته ای (با اعتبار 0.76) که حاوی سئوالاتی در رابطه با آسیب های استخوانی, آسیب های مفصلی و آسیب های عضلانی را پر نموده و اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار spss 13 و با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحقیق نشان می دهد که 1/80 درصد (85 نفر) از آزمودنیهای تحقیق به نوعی دچار آسیب هستند. در مجموع میزان آسیب های وارده به کل بدن، اندام فوقانی با 09/47 درصد، بیشترین و سر و صورت با 45/12 درصد، کمترین میزان آسیب را داشته است. بیشترین میزان آسیب ها نیز بترتیب در انگشتان و کف دست، انگشتان و کف پا، دنده ها و گوش ها اتفاق افتاده است. در خصوص توزیع آسیب ها، آسیب های مفصلی با 20/45 درصد، بیشترین و آسیب های استخوانی با 44/25 درصد، کمترین میزان شیوع آسیب ها را به خود اختصاص دادند. از دیگر نتایج تحقیق حاضر اینکه، بین سابقه ورزشی، کاهش وزن، خستگی مفرط، گرم نکردن بدن، اجرای فن غلط و حرکات غیر ورزشی با شیوع آسیب های ورزشی چوخه کاران خراسان شمالی ارتباط معنی?دار مثبت، ولی بین تمرینات منظم و شرایط روحی مناسب با شیوع آسیب های ورزشی چوخه کاران خراسان شمالی ارتباط معنی?دار معکوسی مشاهده گردید. در مقابل، بین حضور مربی و استفاده از وسایل غیر استاندارد با شیوع آسیب های ورزشی چوخه کاران خراسان شمالی ارتباط معنی?دار آماری مشاهده نگردید. همانطور که نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد، درصد بالایی از کشتی گیران با چوخه به نوعی دچار آسیب دیدگی هستند. به نظر می رسد که عواملی چون عدم استفاده از وسایلی مانند، کفش، محافظ زانو و مچ پا و همچنین انجام این ورزش بر روی زمین خاکی و همچنین اجرای فنون از بالا (فنون پرتابی)، می توانند دلایل احتمالی شیوع بالای آسیب ها در این رشته ورزشی باشد.

چکیـده هدف از تحقیق حاضر تعیین ارتباط بین وزن چربی، بدون چربی و شاخص توده بدن با تراکم مواد معدنی استخوان (bmd) در زنان ورزشکار و غیر ورزشکار قبل از یائسگی بود. بدین منظور، 15 زن ورزشکار و 15 زن غیر ورزشکار از نظر سنی همتا با ورزشکاران انتخاب گردیدند. میزان وزن چربی، بدون چربی،شاخص توده بدن و همچنین تراکم مواد معدنی استخوان آزمودنی ها توسط دستگاه سنجش تراکم مواد معدنی (dexa) اندازه گیری و اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار spss و با استفاده از آزمون t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل و نتایج زیر به دست آمد: 1ـ بین وزن چربی (fm) و شاخص توده بدن (bmi) با bmd مهره های کمری و ران زنان ورزشکار رابطه معنی داری مشاهده نشد. 2ـ بین وزن بدون چربی (lm) با bmd مهره های کمری و ران زنان ورزشکار رابطه معنی داری مشاهده شد . 3ـ بین وزن چربی با bmd مهره های کمری و ران زنان غیر ورزشکار رابطه معنی داری مشاهده شد. 4ـ بین وزن بدون چربی و bmi با bmd مهره های کمری زنان غیر ورزشکار رابطه معنی داری مشاهده نشد. 5 ـ بین bmi و bmd ران زنان غیر وزشکار ارتباط معنی دار مشاهده شد.. 6 ـ ارزشهای bmd ، مقادیر tscore و zscore مهره های کمری ورزشکاران بیشتر از غیر ورزشکاران بود و تفاوت بین دو گروه از لحاظ آماری معنی دار بود. 7 ـ ارزشهای bmd و مقادیر tscore ران ورزشکاران بالاتر از غیر ورزشکاران بود،ولی تفاوت بین دو گروه، از لحاظ آماری معنی دار نبود. 8 ـ مقادیر zscore ران ورزشکاران بیشتر از غیر ورزشکاران بود،ضمناً تفاوت بین دو گروه، از لحاظ آماری معنی دار بود. در مجموع یافته های این تحقیق نشان داد در زنان غیر ورزشکار،بین بافت چربی و bmd ارتباط معنی داری وجود دارد، در حالی که در زنان ورزشکار،بین بافت بدون چربی و bmd ارتباط مثبت و معنی داری وجود دارد . زنان ورزشکار تفاوت معنی داری را از لحاظ bmd با گروه غیر ورزشکار در مهر ه ای کمری دارند.

مقدمه: سندروم درد کشککی-رانی یک وضعیت چند عاملی و یکی از شایعترین اختلالات در زانو است، و حدود 25 تا 30 درصد از کل صدمات زانو را شامل می شود. هدف: بررسی تاثیر خستگی موضعی بر تعادل ایستا و پویا در افراد ورزشکار با و بدون درد کشککی-رانی. روش: 30 آزمودنی، شامل 15 فرد سالم با میانگین سن 1.17 ± 16.66، وزن 6.093 ± 66.780، قد 5.46 ± 176.80، و 15 فرد با درد کشککی-رانی با میانگین سن 0.83 ± 17.13، وزن 9.048 ± 66.500، قد 4.02 ± 174.93، در این مطالعه شرکت داشتند. برای اندازه گیری تعادل پویا از آزمون تعادلی ستاره (فاصله دستیابی در چهار جهت، قدامی، داخلی، خارجی، خلفی ) و برای ارزیابی تعادل ایستا از آزمون ایستادن روی یک پا استفاده شد. برای ایجاد خستگی در عضلات چهار سر رانی به صورت انقباض ایزومتریک از میز چهار سر استفاده شد. برای ثبت شدت درد آزمودنی ها در سه دوره، قبل از پروتکل خستگی، هنگام اجرای پروتکل خستگی و بعد از پروتکل خستگی از مقیاس عددی سنجش درد (vas)، و برای ثبت امتیاز ارزیابی عملکردی آنها از فرم ارزیابی عملکردی کایالا برای افراد با درد کشککی-رانی استفاده شد. نتایج: بین افراد با درد کشککی-رانی و گروه کنترل در حفظ تعادل ایستا (3.11±14.98 ،کنترل)، (3.08 ± 13.19 ،آزمایش) و پویا( 13.64 ± 364.96 ،آزمایش )، ( 21.68 ± 374.70 ،کنترل ) تفاوت معنی داری مشاهده نشد(05/0 p? ). در حالی که تفاوت معنی داری در حفظ تعادل ایستا (3.56± 13.67،کنترل)، (10.41±3.90 ،آزمایش) و پویا (17.79± 359.46 ،کنترل)، (13.41 ± 339 ،آزمایش) (جهت های، قدامی، داخلی، خلفی) در بعد از پروتکل خستگی بین دو گروه کنترل و آزمایش مشاهده شد (05/0 p? ). همچنین در گروه آزمایش در قبل و بعد از پروتکل خستگی نیز این تفاوت در تعادل ایستا و پویا (جهت های، قدامی و خارجی) معنی دار بود (05/0 p? ). میانگین شدت درد افراد گروه آزمایش نیز در زمان اجرای پروتکل خستگی و بعد از اجرای پروتکل خستگی افزایش پیدا کرده بود. نتیجه گیری: با توجه به تاثیر مستقیم عضلات چهار سر رانی و اهمیت حفظ تعادل نیروی این گروه عضلانی در ثبات پویای کشکک و حرکت مناسب کشکک در درون شیار ران، به افراد مبتلا به این سندروم توصیه می شود به تقویت این عضلات بپردازند و از خسته کردن بیش از حد این عضلات دوری کنند. همچنین برای بهبود عملکرد های تعادلی خود در دوران درمانی این سندروم از تمرینات تعادلی نیز بهره گیری نمایند.

چکیده هدف کلی از انجام این تحقیق بررسی رابطه بین شیوع برخی از آسیب های ورزشی و عوامل آمادگی جسمانی در بازیکنان فوتسال زن شهرستان کرج و اهداف اختصاصی شامل تعیین میزان آسیب های ورزشی ، تعیین میزان ارتباط استقامت قلبی – عروقی فوتسالیست های زن با میزان شیوع آسیب در اندام فوقانی ، تعیین میزان ارتباط قدرت عضلات کمربند شانه ای فوتسالیست های زن با شیوع آسیب در اندام فوقانی، تعیین میزان ارتباط قدرت عضلات پای فوتسالیست های زن با شیوع آسیب در اندام تحتانی، تعیین میزان ارتباط بین انعطاف پذیری کمربند شانه ای فوتسالیست های زن با شیوع آسیب در اندام فوقانی و تعیین میزان ارتباط انعطاف پذیری اندام تحتانی فوتسالیست های زن با شیوع آسیب در اندام تحتانی می باشد. آزمودنی ها شامل 93 نفر از ورزشکاران که سن آنها بین 24-18 سال بودند. روش تحقیق از نوع توصیفی همبستگی می باشد. متغیرهای مستقل این تحقیق عبارتند از عوامل آمادگی جسمانی (قدرت، استقامت، انعطاف پذیری) و متغیرهای وابسته این تحقیق آسیب های ورزشی شامل ضرب دیدگی، زخم، دررفتگی، کشیدگی و... می باشد. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه می باشد. روش آماری مورد اسـتفاده شامل آزمون کولموگروف اسمیرنف و آزمون های آماری اسپیرمن بوده که در سطح آماری 5% توسط نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شده است. یافته های حاصل از تجزیه و تحلیل فرضیات نشان داد که بین قدرت عضلات کمربند شانه ای فوتسالیست های زن و میزان شیوع آسیب در اندام فوقانی، بین انعطاف پذیری اندام تحتانی فوتسالیست های زن و میزان شیوع آسیب در اندام تحتانی رابطه معنی داری وجود ندارد. در مقابل، بین قدرت عضلات پای فوتسالیست های زن و میزان شیوع آسیب در اندام تحتانی، بین استقامت قلبی - عروقی فوتسالیسـت های زن و میزان شیـوع آسیـب در اندام فوقـانی و اندام تحتانی، و بین انعطاف پذیری کمربند شانه ای فوتسالیست های زن و میزان شیوع آسیب در اندام فوقانی رابطه معنی داری وجود دارد

سازمانها برای اینکه اثر بخش باشند، نیازمند تغییر و تحول و وفق دادن خود با شرایط متغیر هستند، همانگونه که تغییر در سازمانها اجتناب ناپذیر است وجود مقاومت نیز در برابر تغییر حتمی بوده و کارکنان در مقابل تغییر ایستادگی کرده و به آسانی پذیرای آن نخواهند بود. موضوع غلبه بر مقاومت در برابر تغییر از چالشهای مهم و مورد بحث صاحبنظران علم مدیریت بوده و فرهنگ سازمانی مطلوب به عنوان یکی از روشهای کاهش مقاومت مطرح می باشد.این تحقیق به بررسی رابطه فرهنگ سازمانی و مقاومت در برابر تغییر کارکنان ادارات تربیت بدنی خراسان شمالی پرداخته و رابطه مولفه های مختلف فرهنگ سازمانی با مقاومت در برابر تغییر را در بین کارکنان ادارات تربیت بدنی مورد بررسی قرار داده است. ابزار گرد آوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه بوده و برای اطمینان از روائی پرسشنامه از نظرات تعدادی از صاحب نظران و اساتید تربیت بدنی استفاده شده و پایائی آن بوسیله ضریب آلفای کرونباخ به مقدار 88/0 برای پرسشنامه فرهنگ سازمانی و 78/0 برای پرسشنامه مقاومت در برابر تغییر بدست آمد. در این تحقیق از آمار توصیفی و استنباطی نظیر جداول فراوانی، نمودارهای ستونی، میانگین، انحراف معیار و آزمونهای همبستگی پیرسون وt مستقل استفاده شده و سطح احتمال خطا پذیری در این تحقیق 05/0=a در نظر گرفته شده است. جامعه آماری پژوهش کارکنان رسمی ادارات تربیت بدنی استان خراسان شمالی درسال 89 بوده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که بین فرهنگ سازمانی حاکم در ادارات تربیت بدنی و مقاومت کارکنان آنها در برابر تغییر همبستگی منفی و معنی دار وجود دارد(35/0 - r = و p < 0/05 ). با بررسی رابطه بین مولفه های فرهنگ سازمانی و مقاومت در برابر تغییر وجود رابطه معنی دار معکوس بین کلیه مولفه های فرهنگ سازمانی و مقاومت در برابر تغییر تایید شد. نتایج تحقیق بیانگر آن است که هر اندازه فرهنگ سازمانی مناسب باشد مقاومت و ایستادگی کارمندان در اجرای تغییرات سازمانی کاهش می یابد.

هدف از تحقیق حاضر مقایسه شدت و شیوع برخی ناهنجاری های اندام فوقانی و تحتانی دانش آموزان پسر و دختر مقطع اول متوسطه شهرستان اسلام آباد غرب بود. آزمودنی های تحقیق حاضر 100نفر دانش آموزان (پسر 50 و دختر 50) سال اول مقطع متوسطه که در سال تحصیلی 87-88مشغول به تحصیل بوده و به روش نمونه گیری خوشه ای و تصادفی انتخاب گردید. سپس محقق به ارزیابی و مقایسه چندین متغیر شامل لوردوز کمری، کیفوزپشتی و زانوی ضربدری و پرانتزی پرداخت. برای ارزیابی این ناهنجاری ها، آزمون نیویورک و ابزارهای شامل:خط کش منعطف، صفحه شطرنجی، خط شاقولی ، کولیس مورد استفاده قرار گرفته است. اطلاعات جمع آوری شده توسط آزمون مربع کای و t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت، نتایج حاصل نشان داد که: بین میزان شیوع ناهنجاری کیفوز، لوردوز، زانوی پرانتزی و زانوی ضربدری در آزمودنی های پسر و دختر سال اول متوسطه تفاوت معناداری وجود دارد (05/0p ?). از طرف دیگر بین میزان شدت ناهنجاری کیفوز و لوردوز در پسرو دختر سال اول متوسطه تفاوت معناداری وجود دارد(05/0p ?) در حالی که بین میزان شدت ناهنجاری پای پرانتزی و ضربدری در پسرو دختر سال اول متوسطه تفاوت معناداری وجود ندارد (05/?0p). در مجموع می توان نتیجه گیری نمود که بین میزان شیوع و شدت ناهنجاری ها در دختران و پسران سال اول متوسطه تفاوت آشکاری وجود دارد.

فرض بر این است که الگوهای وضعیتی، الگوهای حرکتی و تمرینات ویژه ورزشکاران در طولانی مدت می تواند در شکل گیری وضعیت بدنی و ساختار عضلانی-اسکلتی آنها موثر باشد. در این میان اطلاعات کمی در مورد ورزش هایی که از دست به صورت بالای سر و پایین سر استفاده می کنند وجود دارد. بنابراین هدف از اجرای پژوهش حاضر بررسی وضعیت قوس ستون فقرات پشتی، وضعیت گردن و سر، و وضعیت شانه ها در ورزشکاران بالای سر، پایین سر و غیرورزشکاران است. شرکت کنندگان در این پژوهش شامل 144 مرد و 106 زن در محدوده سنی 18 تا 30 سال می باشد که هر کدام در سه گروه ورزشکاران بالای سر، ورزشکاران پایین سر و غیرورزشکاران جای گرفتند. آزمودنی ها شامل 60 نفر ورزشکار مرد در رشته های بالای سر (30 نفر والیبالیست، 30 نفر بسکتبالیست)، 57 نفر ورزشکار مرد در رشته های پائین سر (30 نفر فوتبالیست و 27نفر دو و میدانی) و 27 نفر غیرورزشکار مرد در سه گروه مردان؛ و 46 نفر ورزشکار زن در رشته های بالای سر (20 نفر والیبالیست، 26 نفر بسکتبالیست)، 32 نفر ورزشکار زن در رشته های پائین سر (17 نفر فوتبالیست و 15نفر دو و میدانی) و 28 نفر غیرورزشکار زن در سه گروه زنان می باشد. در این پژوهش از خط کش منعطف برای ارزیابی میزان قوس پشتی ستون مهره به درجه، از خط کش مخصوص double-square برای ارزیابی میزان شانه به جلو به سانتیمتر، و از گونیامتر مخصوص ارزیابی زاویه سر به جلو برای اندازه گیری میزان لوردوز گردنی به درجه استفاده شد. برای مقایسه میانگین ها از آزمون آماری آنووای یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در نرم افزار spss استفاده شد. میانگین زاویه قوس پشتی، میزان شانه به جلو به سانتیمتر و زاویه سر به جلو برای مردان ورزشکار بالای سر به ترتیب 9.9±36.8، 2.4±12.6 و 6±36.7؛ برای مردان ورزشکار پایین سر به ترتیب 9±35.4، 2.5±13.1 و 6.2±34.5؛ برای مردان غیرورزشکار به ترتیب 8.5±37.4، 2.9±11.9 و 4.7±31.7؛ برای زنان ورزشکار بالای سر به ترتیب 9.1±27.6، 3.2±9.6 و 7.1±36.9؛ برای زنان ورزشکار پایین سر به ترتیب 9.88±29.97، 2.2±10.9 و 5.3±34.1؛ و برای زنان غیرورزشکار نیزبه ترتیب 10.3±24.5، 2.3±9.7 و 4.6±32.8 بدست آمد. اجرای آزمون آماری آنووا نشان داد بین سه گروه مردان و همچنین بین سه گروه زنان از نظر میزان قوس پشتی و میزان شانه به جلو اختلاف معنی داری وجود ندارد (0.05<p)؛ اما بین سه گروه مردان (0.002=p) و همچنین بین سه گروه زنان (0.022=p) از نظر میزان سر به جلو اختلاف معنی دار وجود دارد. نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد که این اختلاف در مردان، تنها مربوط به گروه ورزشکاران بالای سر و گروه غیرورزشکار می باشد و در زنان نیز تنها مربوط به گروه ورزشکاران بالای سر و گروه غیرورزشکار است. نتایج نشان داد که میزان قوس پشتی و وضعیت شانه ها در بین ورزشکاران بالای سر منتخب (والیبالیست ها و بسکتبالیست ها)، ورزشکاران پایین سر منتخب (فوتبالیست ها و دو میدانی کاران)، و غیرورزشکاران متفاوت نیست اما میزان سر به جلو در ورزشکاران بالای سر منتخب مرد و زن، نسبت به غیرورزشکاران بیشتر است. نتیجه اینکه ورزش های دو و میدانی و فوتبال که از دست ها در پایین سر استفاده می کنند ممکن است تأثیری در میزان کایفوز پشتی، وضعیت شانه ها و وضعیت سر نداشته باشند و ورزش های والیبال و بسکتبال که از دست ها در بالای سر استفاده می کنند نیز ممکن است تأثیری در میزان قوس پشتی و وضعیت شانه ها نداشته باشند اما وضعیت سر را تحت تأثیر قرار داده و موجب افزایش سر به جلو گردند. بطور کلی می توان گفت که نتیجه پژوهش حاضر از فرضیه تأثیر ورزش های مختلف بر پوسچر ورزشکاران چه به صورت مثبت یعنی کاهش ناهنجاری ها و چه به صورت منفی یعنی بروز برخی ناهنجاری ها حمایت می کند.

هدف: پوکی استخوان به عنوان یک ناهنجاری اسکلتی، یک معضل مهم پزشکی و بهداشتی در کشورهای پیشرفته و در جوامع در حال توسعه می باشد. از آنجایی که در سازمان آموزش و پروش تعداد زیادی از مردم و بویژه زنان مشغول به کار و تدریس می باشند، آگاهی از سلامت جسمانی این قشر زحمت کش جامعه تاثیر بسزایی در وظیفه حرفه ای و همچنین زندگی آینده آنها دارد. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تراکم و محتوای مواد معدنی مهره های کمری و استخوان ران دبیران زن یائسه نشده تربیت بدنی و غیر تربیت بدنی استان خراسان شمالی بود. روش شناسی: مطالعه حاضر مقطعی تحلیلی بود و نمونه های این مطالعه را 19 دبیر زن تربیت بدنی و 19 دبیر زن غیرتربیت یائسه نشده مدارس ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان 5 شهرستان استان خراسان شمالی (بجنورد، مانه و سملقان، شیروان، اسفراین و گرمه و جاجرم) تشکیل داده که در سال تحصیلی 1391-1390 در مدارس مشغول به تدریس بوده که به روش طبقه ای تصادفی انتخاب و به صورت داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت نمودند. تراکم و محتوای مواد معدنی مهره های کمری و استخوان ران آزمودنی ها توسط دستگاه dexa (دگزا) اندازه گیری و نتایج بدست آمده توسط نرم افزار spss-16 و با استفاده از آزمون تی تست مستقل انجام شد. سطح معنی داری 05/0=? در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین سن و شاخص توده بدنی دبیران تربیت بدنی 58/6± 68/33 سال و 78 /3 ± 20/24 کیلوگرم بر متر مربع و در دبیران غیر تربیت بدنی 45/6± 53/36 سال و 12/5 ± 77/26 کیلوگرم بر متر مربع بود. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که مقادیر تراکم و محتوای مواد معدنی و همچنین مقادیرt score و z score تمامی قسمتهای مهره های کمری دبیران زن یائسه نشده تربیت بدنی بیشتر از غیرتربیت بدنی بوده ولی تفاوت بین دو گروه از لحاظ آماری معنی دار نبود. در رابطه با ناحیه ران نیز، نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تراکم و محتوای مواد معدنی و همچنین مقادیر t score و z score ناحیه گردن ران دبیران تربیت بدنی بیشتر از غیرتربیت بدنی بوده و تفاوت بین دو گروه از لحاظ آماری معنی دار بود. در حالی که در ناحیه تروکانتر و کل ران، هر چند که مقادیر تراکم و محتوای مواد و همچنین مقادیر t score و z score دبیران زن یائسه نشده تربیت بدنی دبیران بیشتر از غیر تربیت بدنی بود، ولی اختلاف بین دو گروه از لحاظ آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: از آنجایی که دبیران غیر تربیت بدنی همانند دبیران تربیت بدنی، بطور متوسط روزانه 4 الی 6 ساعت در حالت ایستاده تدریس می نمایند، به نظر می رسد که فشارهای ناشی از ایستادن طولانی مدت بر روی تراکم و محتوای مواد معدنی مهره های کمری هر دو گروه تاثیرات تقریبا یکسانی داشته و بنابراین، تفاوت معنی دار آماری بین دو گروه مشاهده نگردید. در حالی که در رابطه با ناحیه ران، بویژه در بخش گردن ران، تراکم و محتوای مواد معدنی دبیران زن یائسه نشده خراسان شمالی بیشتر از دبیران غیر تربیت بوده و تفاوت بین دو گروه از لحاظ آماری معنی دار بود. شاید انجام فعالیتهای ورزشی و استفاده بیشتر از پاها برای انجام فعالیتهای مختلف ورزشی توسط دبیران تربیت بدنی در مقایسه با دبیران غیر تربیت بدنی، توجیه کننده تفاوت مذکور باشد

نتایج پژوهشهای کلینیکی نشان داده اند که برخی فعالیت‏های بدنی نه تنها باعث افزایش تراکم مواد معدنی استخوانها نشده بلکه ممکن است باعث کاهش بافت استخوانی نیز گردد. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر، مطالعه وضعیت بافت استخوانی مهره های کمر ورزشکاران نخبه رشته اسب سواری و مقایسه آن با همتایان غیر ورزشکار آنها می‏باشد. 17ورزشکار نخبه اسب سوار و 23 مرد غیر ورزشکار همتا با آنها از نظر سنی بطور تصادفی انتخاب شده و بطور داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت نمودند.

چکیده هدف : مچ پا ازجمله مفاصلی است که در فعالیتهای ورزشی و زندگی روزمره به طور مکرر دچار آسیب دیدگی میشود. . از آنجا که میزان برگشت و بهبود ناپایداری عملکردی مچ پا خیلی بالا است ، به نظر میرسد که شناسایی عوامل مغشوش کننده در تکرار دوباره آسیب از اهمیت زیادی برخوردار باشند. هدف از تحقیق حاضر بررسی ارتباط قدرت ران وحفظ تعادل ورزشکاران با سابقه ناپایداری عملکردی مچ پا می باشد . مواد و روش ها : در این تحقیق 20 آزمودنی مرد با سابقه حداقل یک بار اسپرین در مچ پا که بین 20 تا 27 سال سن داشتند و در رشته های ورزشی فوتبال ،والیبال ،بسکتبال وهندبال فعالیت می کردند به طور هدف دار و غیر تصادفی انتخاب شدند . پس از تکمیل فرم رضایت نامه ، پرسش نامه ای جهت جمع آوری اطلاعات فردی نظیر نام، نام خانوادگی، سن، سوابق پزشکی و ورزشی در اختیار داوطلبان قرار گرفت و سپس قد، وزن، طول پای آزمودنیها به کمک قد سنج ،ترازوی دیجیتال و متر نواری و متغیر قدرت ران به کمک دینامومتر دستی مدل نیکلاس و تعادل ایستا و پویا به کمک آزمون عملکردی تعادلی ایستا و آزمون تعادلی ستاره اندازه گیری شدند . برای بررسی و تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از روش آماری توصیفی (در قالب جداول و نمودارها) و استنباطی استفاده شد. برای تعیین میانگین و انحراف استاندارد از آمار توصیفی و برای تجزیه و تحلیل متغیرهای تحقیق از ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید. عملیات آماری به کمک نرم افزار spss نسخه 18 انجام شد. یافته های تحقیق : نتایج ازمون نشان داد که همبستگی معنی داری بین حفظ تعادل پویا و قدرت عضلات اکستنسور و ابداکتور ران در پای سالم ورزشکاران دیده شد . همبستگی معنی داری بین حفظ تعادل پویا و قدرت عضلات اکستنسور و ابداکتور ران در پای اسیب دیده ورزشکاران دیده شد . همبستگی معنی داری بین حفظ تعادل ایستا و قدرت عضلات اکستنسور و ابداکتور ران در پای سالم ورزشکاران دیده شد . همبستگی معنی درای بین حفظ تعادل ایستا و قدرت عضلات اکستنسور و ابداکتور ران در پای آسیب دیده ورزشکاران دیده شد . نتیجه گیری : نتایج پژوهش حاضر نشان داد که احتمالا سابقه ناپایداری عملکردی مچ پا بر قدرت عضلات اطراف لگن و تعادل ایستا وپویا اثر می گذارد .

چکیده ندارد.

نتایج تحقیق حاضر چنین است : 1 - بین بهره هوشی و تعادل ایستای دانش آموزان ارتباط معنی داری وجود ندارد. 2 - بین بهره هوشی و تعادل پویای دانش آموزان ارتباط معنی داری وجود دارد. 3 - بین بهره هوشی و سرعت حرکت انگشتان و مچ دست دانش آموزان ارتباط معنی داری وجود ندارد. 4 - بین بهره هوشی و هماهنگی دانش آموزان ارتباط معنی داری وجود ندارد. 5 - بین بهره هوشی و دقت دانش آموزان ارتباط معنی داری وجود ندارد. 6 - بین بهره هوشی و مهارتهای حرکتی دانش آموزان ارتباط معنی داری وجود ندارد.