آسیب دیدگان شنوایی به دلیل ضایعاتی که در یکی از اصلی ترین بخشهای دستگاه ارتباطی شان وارد شده است دچار پریشانی و اختلالات قابل توجهی در برقراری ارتباط هستند. به همین دلیل آنها از آموزش به موقع زبان محروم می شوند و بسیاری از مفاهیم و ساختارهای بنیادی زبانی با تاخیر در ذهن آنها شکل می گیرد یا هرگز به وجود نمی آید. پژوهش حاضر به بررسی برخی تفاوتهای پردازشی بین دو گروه دانش آموزان شنوا و ناشنوا می پردازد.