تلویزیون بدلیل پوشش فراگیر و قدرت اثرگذاری فراوان روی مخاطبان کثیری که دارد؛ یکی از بهترین رسانه های ارتباط جمعی برای انتقال معنا و آموزه های اخلاقی، ارزشی و فرهنگی بوده؛ از طرف دیگر به شدت نیازمند خوراک می باشد تا ساعات فراوان پخش خود را با برنامه های مثبت و اثرگذار پر نماید. از طرفی اسطوره های موجود در فرهنگ ملی ما ایرانیان یکی از بهترین گنجینه های موجود فرهنگ ملی، بشری ما و مملو از غنی ترین مفاهیم اخلاقی، ارزشی بوده؛ یکی از بهترین منابعی است که می تواند مورد بهره برداری طراحان و نویسندگان رسانه، این تولیدکنندگان خوراک فکری و محتوایی جامعه قرار گیرد. اهمیت این مسئله وقتی به درستی درک می گردد که متوجه باشیم؛ در این هیاهوی فراگیر جهان مدرن و بی معنا زدگی فراگیر، ارتباط با چنین سرچشمه های ناب ملی، فرهنگی در کشورمان، از موثرترین راه ها برای حفظ هویت و فرهنگ ملی، میهنی ؛ همچنین مقابله با تهاجم فرهنگی می باشد. در نتیجه، لزوم و اهمیت تهیه خوراک برای رسانه و از طرف دیگر لزوم اشاعه و گسترش فرهنگ ملی، میهنی و از جمله اساطیر ایرانی، ما را حداقل به این نتیجه می رساند که، از این منابع فرهنگی ملی ارزشمند در جهت تهیه خوراک هایی به زبان رسانه بهره برداری نماییم. در این میان یکی از بهترین و موثرترین خوراک های رسانه ای، برنامه های نمایشی و از جمله فیلم تلویزیونی می باشد که، مبتنی بر فیلمنامه شکل می گیرد. اما فیلمنامه به عنوان یکی از ارکان هنرهای نمایشی، مبتنی بر عناصری چون ایده، طرح، داستان، کشمکش، شخصیت و شخصیت پردازی، گره، تعلیق، بحران و ... می باشد.حضور وافر این عناصر در اساطیر ملی، میهنی ما، بخصوص در اسطوره "فریدون و کاوه آهنگر و قیامشان علیه ضحاک ستمگر" بهترین امکانات و شرایط را برای اقتباس و الهام از آن ها برای خلق فیلمنامه فیلم تلویزیونی فراهم می آورد. درک درست عناصر یاد شده و کارکردشان در هنرهای نمایشی، گام موثری برای درک و استخراج چنین عناصری در اسطوره های فرهنگی ایران زمین بوده؛ به الهام و اقتباس موثرتر و عمیق تری از این منابع فرهنگی ناب و ارزشمند خواهد انجامید.

چکیده ندارد.

رساله حاضر با بررسی منظومه داستانی جمشید و خورشید، اثر ادبی سلمان ساوجی شاعر ایرانی علاوه بر بیان شرح حال شاعر و ابعاد شعری او، درباره ی جزئیات ماجرای قهرمـانـان داستانِ جمشید و خـورشید شرح و تـوضیح می دهـد تـا این امر ثابت شود که این قصه ی کهن پارسی در حدی است که میتوان آنرا در رسانه های دیداری عصر ما همچون تلویزیون و سینما به اجرا درآورد.