تحقیق حاضر به بررسی ترجمه طنز در چهار کارتون دوبله شده در ایران پرداخته است تا کارایی راهکارهای متفاوت مترجمان در ترجمه طنز موجود در این آثار را بررسی کند. افزون بر این، محقق بر آن است که مشخّص کند کدام یک از راهکارها بیشترین استفاده را داشته اند و آیا مترجمان با به کاربردن راهکارهای مورد نظر در انتقال طنز موفق بوده اند. 2004 )، کمپانی هیولاها ( 2001 )، و رئیس ) کارتون های مورد مطالعه در این تحقیق عبارتند از: شرک ( 2001 )، شرک 2 .( مزرعه ( 2006 به منظور تحلیل داده های گرداوری شده، محقق ابتدا به استخراج موارد طنز در کارتونها و معادل های برگزیده از سوی مترجمان پرداخته و سپس بر اساس الگوی وینی و داربلنه ( 1995 )، راهکارهای مترجمان در ترجمه ی این موارد تعیین شده است. در پایان نتایج تحقیق در جدول ها و نمودارهایی ارائه گردیده است. با در نظر گرفتن وفاداری به متن مبدأ، انتقال طنز به منظور ایجاد تاثیر متقابل بر مخاطب، و حفظ فضای طنز آمیز اثر در دوبله، راهکارهای "مترادف سازی" و "معادل سازی" پرکاربردترین راهکارهای مورد استفاده مترجمان در ترجمه ی عبارات طنز آمیز بوده اند. بهره گیری از این دو راهکار همراه با راهکارهای دیگر مانع سردرگمی مخاطبانی می شود که با متن اصلی و نیز فرهنگ مقصد آشنایی ندارند. راهکار دیگری که مترجمان فیلم در مواجهه با اصطلاحات فرهنگی و زبانی غیر قابل انتقال به کار گرفته اند و در دسته بندی وینی و داربلنه لحاظ نشده است راهکار "حذف" می باشد. در برخی موارد نیز مترجمان از "اصل جبران" استفاده کرده اند و عبارات طنز آمیزی به متن افزوده اند که در متن اصلی وجود نداشته است. به نظر می رسد این راهکار به منظور جبران موارد طنزآمیز حذف شده در دیگر بخش های متن صورت گرفته تا اثر ترجمه شده جدابیت خود را در نظر مخاطب از دست ندهد.

چکیده به استثنای بکت، برایان فریل بارزترین نمایشنامه نویس ایرلندی در زمینه ی نمایش و فرهنگ می باشد. نمایشنامه های فریل بر جوامع کوچک، مناطق محلی و مناطق محروم در مقایسه با مراکز شهری تاکید دارد. . به همین دلیل او اغلب به عنوان یک نویسنده ی پسااستعماری محسوب می شود که شرایط یک جامعه ی ایرلندی را به تصویر می کشد. . فریل به ارتباط نزدیک بین زبان، گفتمان، خیال، اسطوره، سیاست و تاریخ آگاه است.به دلیل اینکه نمایشنامه های فریل اغلب راجع به محیط استعماری و پسا استعماری است که عواملی همچون زبان و تضاد فرهنگی در آن محیط غالب است، تئوریهای پیر بوردیو در مورد طبقه ی اجتماعی، فرهنگ و زبان در این زمینه کارآمد است. هدف این تحقیق بررسی گروهی از نمایشنامه های فریل می باشد که با استفاده از نظریات جامعه شناختی بوردیو در ارتباط با مطالعات فرهنگی صورت می گیرد. . طبق نظر بوردیو، انواع مختلفی سرمایه وجود دارد که تعیین کننده ی موقعیت هر فرد در جامعه و در ارتباط با افراد دیگر است. این سرمایه ها شامل سرمایه های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و نمادین می باشند. ، در نمایشنامه ترجمه ها شخصیت های ایرلندی، که به زبان مادری خود (گالیک ) صحبت می کنند سعی در یادگیری زبان انگلیسی دارند تا توسط آن به سرمایه زبانی دست پیدا کنند و برای خود نوعی منزلت و مقام اجتماعی بدست آورند. یه در تاریخ سازی، سرمایه ی نمادین شخصیت اصلی را به دستیابی به مقامی وامی دارد که توسط آن قادر به انتقام جویی از شخصیت های دیگر می باشد. خدمتگزاری از سطح پایین جامعه در پدرها و پسرهاتوسط ارتباط برقرار کردن با مالکی از سطح بالاتر، می تواند به سرمایه ی اجتماعی دست یابد و به بانوی خانه تبدیل شود. به من جواب بده، زود!نوعی انتخاب پیچیده است بین سرمایه های اقتصادی و فرهنگی. . طبق نظریات بوردیو، سرمایه ی فرهنگی، تلاش برای دستیابی به چیزی است که از نظر فرهنگی ارزشمند است. سرمایه ی اجتماعی، به شبکه ای از روابط در میان اعضای یک گروه یا یک موسسه اشاره دارد که به اعضای گروه اعتبار می بخشد. سرمایه ی اقتصادی به پول، زمین، خانه و دیگر دلرلیی ها اشاره دارد که در نظر بوردیو یک ارزش محسوب می شود. سرمایه ی نمادین، موقعیت یا مقامی است که به خودی خود بی معناست، اما برای مردم ارزش به دست آوردن دارد. این مطاله سعی دارد گروهی از نمایشنامه های برایان فریل را بر اساس نظریات بوردیو بررسی کند. کلید واژه ها: برایان فریل، فرهنگ، پیر بوردیو، ارزش، میدان، هبیتس

جیمس جویس همواره یکی از چهره های برجسته ی ادبیات قرن بیستم بوده و تا کنون مقالات و کتاب های بی شماری در رابطه با نقد آثارش چاپ شده است. رمان خارق العاده ی وی به نام " چهره هنرمند در جوانی" که در سال 1916 چاپ شد، نمایانگر تکنیک های مدرنیستی جویس است که در آن شکل گیری یک هنرمند و باورهایش را از کودکی تا جوانی به ما نشان می دهد. استیون قهرمان داستان با اتفاقاتی که در طول رمان برایش رخ می دهد در آخر تصمیم می گیرد تا تمام مرزهای پشت سرش را کنار زده و هنرمندی نو از درون خود متولد می کند. از طرفی دیگر در سال 1994 نویسنده ای نه چندان مشهور به نام جویس کری در اولین گروه داستانی خود که متشکل از سه رمان مرتبط به هم می باشد در داستان آخر این گروه رمانی در خور تحسین به نام"دهان اسب" خلق میکند تا بار دیگرذهن علاقمندان ادبیات را به رمان مشابهش یعنی "چهره هنرمند در جوانی" پیوند زند. در رمان کری نیز با فرد به ظاهر هنرمندی مواجه هستیم که جیمی نام دارد. درواقع جیمی نوعی ضد هنرمند به ما عرضه میشود که گاه ما را به خنده وامیدارد وی نباید فراموش کرد که کری با استفاده از این تکنیک سعی بر این دارد تا دیدگاه خود را نسبت به هنرمند مفرن بیستمی ارائه دهد. در این تحقیق هدف آن است تا با بکارگیری نظریات والترپیتر به عنوان پیشکسوتی که دیدگاهش در عصر مدرنیسم بسیار موثر و نافذ می باشد مقایسه ای بین این دو اثر صورت گیرد تا چهره ی هنرمند در قرن بیستم بهتر درک شود.