هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر مصرف محلول ساکارز 5 درصد بر قابلیت های بی هوازی و میزان گلوکز خون فوتبالیست های تیم منتخب دانشگاه محقق اردبیلی در حین یک مسابقه فوتبال بود. روش تحقیق: بدین منظور از میان فوتبالیست های پسر دانشگاه محقق اردبیلی، تعداد 20 نفر با میانگین و انحراف استاندارد( سن: 1/46±22/4 سال، وزن: 8/47±69/82 کیلوگرم، قد: 7/67±175/75 سانتی متر و vo2max: 2/07±53/27 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) با روش نمونه گیری انتخابی هدفمند، انتخاب و در دو گروه تجربی( محلول ساکاروز 5 درصد) و کنترل(آب) به نسبت مساوی و تصادفی جایگزین شدند. سطح گلوکز خون، رکورد دوی سرعت 40 متر، رکورد چابکی 5- 0- 5 و رکورد پرش سارجنت آزمودنی ها در مرحله پیش آزمون مورد اندازه گیری قرار گرفت و آزمودنی ها به بازی فوتبال پرداختند. دوباره پس آزمون تست ها انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از آزمون t مستقل استفاده شد(0/05>p). یافته ها: نتایج نشان داد که در متغیر های سطح گلوکز خون( 15/5±1- در مقابل 9/8±19- میلی گرم/ دسی لیتر)، دوی سرعت(0/38±0/1 در مقابل 0/31±0/48 ثانیه)، چابکی(0/13±0/08 در مقابل 0/08±0/25 ثانیه) و پرش سارجنت(2/46±2/5- در مقابل 2/58±6/4- سانتی متر) رکوردهای گروه تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری افت کمتری داشت(0/05>p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده چنین می توان گفت که: مصرف محلول ساکارز 5 درصد در طول یک مسابقه فوتبال از افت گلوکز خون و نیز تا حدودی از افت قابلیت های بی هوازی بازیکنان فوتبال جلوگیری کرده و موجب حفظ عملکرد آنها می شود.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر مصرف دوز متوسط کافئین در یک جلسه بر عملکرد استقامتی و قدرتی مردان ورزشکار می باشد. روش تحقیق: بدین منظور 60 مرد ورزشکار (سن: 39/1±63/19 سال؛ وزن: 63/7±90/68 کیلوگرم؛ قد: 81/5±45/175 سانتی متر؛ درصد چربی: 42/2±01/8 درصد) بصورت تصادفی انتخاب و بر اساس رشته ورزشی خود به دو گروه 30 نفری استقامتی یا قدرتی تقسیم شدند. آزمودنی ها دو تلاش جداگانه بصورت پیش آزمون و پس آزمون اجرا کردند. در تلاش اول آزمودنی ها، آزمون دویدن تا واماندگی را با 80 درصد ضربان قلب ذخیره (گروه استقامتی)، یک تکرار بیشینه (1rm) و همچنین استقامت عضلانی (تعداد تکرار تا خستگی با 60 درصد 1rm) برای دو حرکت پرس سینه و پرس پا (گروه قدرتی) اجرا کردند. بدنبال یک هفته استراحت آزمودنی ها برای دومین مرحله آزمون به آزمایشگاه بازگشتند و بصورت جور شده از نظر vo2max (گروه استقامتی) و قدرت بیشینه (گروه قدرتی) در دوگروه کافئین یا دارونما قرار گرفتند. در یک طرح یک سویه کور و یک ساعت پس از مصرف کپسول های حاوی 6 میلی گرم کافئین یا دارونما (نشاسته) به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، مدت زمان دویدن تا واماندگی، قدرت عضلانی و استقامت عضلانی آزمودنی ها برای دو حرکت پرس سینه و پرس پا ثبت شد. نتایج تجزیه و تحلیل آماری داده ها با آزمون t مستقل و وابسته و در سطح معنی داری (05/0p?) انجام گرفت. نتایج: در گروه کافئین مدت زمان دویدن و همچنین تعداد تکرار با 60 درصد 1rm برای دو حرکت پرس سینه و پرس پا نسبت به مرحله پیش آزمون افزایش معنی داری (05/0p?) یافت، در حالی که در گروه دارونما تغییرات معنی داری مشاهده نشد (05/0p>). تغییرات مدت زمان دویدن، تعداد تکرار پرس سینه و پرس پا آزمودنی ها در گروه کافئین در مقایسه با گروه دارونما از لحاظ آماری معنی دار بود (05/0p?) اما تغییر معنی داری برای قدرت عضلانی آنها مشاهده نشد (05/0p>). نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق چنین می توان گفت که دوز متوسط کافئین می تواند تأثیرات مثبتی بر عملکرد استقامتی بخصوص در شدت های بیشینه و همچنین بر برخی از پارامترهای قدرتی در شدت های متوسط داشته باشد.

چکیده هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر15 روز بی تمرینی بر شاخص های فیزیولوژیکی وعملکردی وزنه برداران نخبه جوان بود. به همین منظور تعداد10 وزنه بردار نخبه با میانگین سنی(73/16±26/19) سال، به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. متغیـرهای عملکردی، آمادگی جسمانی و فیزیولوژیکی آزمودنی ها مـورد سنجش همـانند سن، قد، وزن، درصد چربی بدن، توده بدون چربی بدن، پرش طول، پرتاب وزنه از بالای سر، انعطاف شانه، انعطاف تنه به جلو، یکضرب تکنیک، دوضرب تکنیک، یکضرب سرپا، دوضرب سرپا، پا از پشت، پا از جلو بلا فاصله پیش و پس از 15 روز بی تمرینی اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از روش آماری t مستقل استفاده شد. نتایج بدست آمده بیانگر آن بود که بعد از 15 روز بی تمرینی رکورد وزنه برداران به طور معنی داری کاهش داشته است(05/0?p). رکورد آزمون های انعطاف پذیری شانه، انعطاف پذیری تنه به جلو پرش طول ایستاده بعد از 15 روز بی تمرینی تغییر معناداری نداشتند. در حالی که رکورد آزمون پرتاب وزنه از بالای سر افزایش معنا داری پیدا کرد(05/0?p). همچنین بعد از 15 روز بی تمرینی توده بدون چربی کاهش معنادار و درصد چربی افزایش معناداری نشان داد(05/0?p ). با توجه به نتایج حاصله می توان گفت 15 روز بی تمرینی کامل منجر به تغییرات منفی در عوامل عملکردی، ترکیب بدنی و آمادگی جسمانی وزنه بردارن نخبه جوان می شود.

هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر نوشابه ورزشی زمزم ایزوتونیک برقابلیت های زیست- حرکتی و ظرفیت بی هوازی دانشجویان پسر تربیت بدنی دانشگاه محقق اردبیلی بود. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی بود که به صورت میدانی انجام شد. به همین منظور از میان دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه محقق اردبیلی، تعداد 30 نفر با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل به نسبت مساوی و تصادفی جایگزین شدند. عملکرد آزمودنی ها در زمینه قابلیت های زیست- حرکتی شامل سرعت، قدرت و استقامت قلبی تنفسی؛ همچنین ظرفیت بی هوازی در مرحله پیش آزمون و پس آزمون مورد اندازه گیری قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از آزمون t همبسته استفاده شد(05/0 ). نتایج نشان داد که مصرف نوشابه ورزشی زمزم ایزوتونیک بر عملکرد سرعت، قدرت بیشینه بالاتنه، استقامت قلبی– تنفسی و توان بی هوازی میانگین دانشجویان پسر تربیت بدنی دانشگاه محقق اردبیلی اثر مثبت و معنی داری دارد؛ اما اثر آن بر قدرت بیشینه پایین تنه، توان بی هوازی اوج و حداقل و شاخص خستگی معنی داری نمی باشد. با توجه به نتایج به دست آمده چنین می توان نتیجه گیری نمود که از نوشابه ورزشی زمزم ایزوتونیک می توان در راستای بهبود عملکرد ورزشی استفاده نمود؛ با این حال طراحی نوشابه های ورزشی جدید بر اساس سیستم انرژی مورد استفاده در ورزش مورد نظر می تواند به توسعه و گسترش استفاده درست از نوشابه های ورزشی کمک کند. همچنین مصرف طولانی مدت این نوشابه نیاز به تحقیق دارد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته برنامه تمرینات اصلاحی بر ناهنجاری های اسکلتی بالاتنه دانش آموزان تکوا ندو کار پسر است. آزمودنی های این تحقیق را 34 نفر از دانش آموزان پسر تکواندو کار 11 تا 16 سال شهرستان خوی تشکیل می دهند که بطورتصادفی به دو گروه گواه و تجربی تقسیم شدند. ازآزمودنی های این دو گروه برای ارزیابی ناهنجاری های اسکلتی بالاتنه از سه جهت "قدام، پهلو و خلف" تصویر برداری دیجیتالی بعمل آمده و همچنین از آنها خواسته شد تا تست داینامومتر را در پنج حالت اجرا نمایند. گروه گواه تحت نظر مربی خود به تمرینات روتین پرداختند، اما گروه تجربی، 8 هفته برنامه تمرینات اصلاحی (تمرینات کششی و انعطاف پذیری، و تمرینات تقویتی) 3 جلسه در هفته و هر جلسه 2 ساعت، زیر نظر محقق طرح انجام دادند. مجددا پس از اتمام برنامه تمرینات اصلاحی تست های پس آزمون برای هر دو گروه انجام شد و ضمن بررسی تصاویر وتست های داینامومتر، و مقایسه نتایج بدست آمده با پیش آزمون به تجزیه و تحلیل داده ها اقدام گردید. برای تجزیه و تحلیل و مقایسه داده های نیروسنجی از آزمون مقایسه آنالیز واریانس با اندازه-گیری مکرر برای دو مرحله انجام شد. آزمونهای ناهنجارهای اسکلتی توسط آزمونهای غیرپارامتریک کالموگروف– اسمیرنف (مقایسه دو گروه در هر مرحله)، من ویتنی، مک نمار و ویلکاکسون (مقایسه نتایج هر گروه در دو مرحله) استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان دادند که هشت هفته تمرینات اصلاحی موجب کاهش معنی داری در فراوانی و درصد ناهنجاری های اسکلتی بالاتنه شده است. بنظر می رسد انجام تمرینات اصلاحی و جبرانی در رشته تکواندو بتواند در پیشگیری از بروز ناهنجاری های جسمانی موثر واقع شود.

تعداد 21 نفر از دانشجویان غیر فعال دانشگاه محقق اردبیل، به صورت غیرتصادفی انتخاب شدند. در این پژوهش آزمونی‏ها مدت هشت هفته تمرین قدرتی با دو فرکانس 3 جلسه و 6 جلسه در هفته، با بار و شدت مشابه انجام دادند. تمرینات بکار گرفته شده در این دوره برای دو گروه تجربی تمرینات قدرتی با برنامه تمرینی منظم از پیش تعیین شده با الگوی تمرینی پلکانی که معمولا برای ورزشکاران جوان کاربرد دارد استفاده شد. نخست آزمودنیها به سه گروه 45 دقیقه با 6 جلسه تمرین در هفته با محدوده سنی21/57±0/83 و90 دقیقه با سه جلسه تمرین با محدوده سنی21/42±0/73 در هفته و گروه کنترل با محدوده سنی 21/35±1/18بدون تمرین تقسیم شدند و 24 ساعت پیش از اجرای تمرینات و 24 ساعت پس از اجرای تمرینات خونگیری انجام شد.

چکیده ندارد.