ضرورت طرح یک راه حل مناسب، جهت مقابله با پدیده گسترش بیرویه شهرها از یک طرف، و تغییر نگرش نحوه مداخله در بافت های درونی قدیمی و ناکارآمد از طرف دیگر، سبب تکامل یافتن چارچوب های نظری این نحوه مداخله در بافت های شهری، با هدف استفاده هر چه بهتر از زمین های زیر توسعه شهری و حفظ هرچه بیشتر زمین های واجد ارزش غیر شهری گردیده است. از دهه هفتاد به بعد همزمان با مطرح شدن و قوت گرفتن مفاهیمی تازه ای چون توانمندسازی، باززنده سازی، تکامل مفهموم نوسازی بافت های ناکارآمد، ظهور رویکرد توسعه مجدد(بازتوسعه) نواحی شهری فرسوده و ناکارآمد مطرح شده است. شهرسازی نوین، توسعه پایدار، مدیریت رشد، رشد هوشمند و توسعه میان افزا، همگی مفاهیم و رویکردهای یک فلسفه فکری و نظری است که در تقابل با گسترش بی رویه شهری، در پی یافتن اصولی جهت بازتوسعه نواحی شهری، پا به عرصه گذاشته، به طوری که هریک تکمیل کننده رویکرد پیشنین و وام دار از تجربیات و دستاوردهای آن می باشد. در واقع باید اذعان نمود که در این روند، توسعه میان افزا، یک جمع بندی کامل از اصول در نظرگرفته شده رویکردهای اشاره شده در جهت بازتوسعه نواحی شهری با هدف ارتقای هر چه بیشتر توسعه درونی، می باشد. توسعه میان افزا، نوعی از بازتوسعه درون شهری است که توجه ویژه به شرایط و پتانسیل های درونی محدوده هدف دارد. ظرفیت های تعریف شده بازتوسعه، از دیدگاه میان افزا، در درون محدوده تعریف می گردد. این ظرفیت ها می تواند در قالب ساده و سطحی خود، به استفاده از زمین های خالی و رهاشده موجود در محدوده، و در قالبی پیچیده تر به در نظرگرفتن پتانسیل ها و ظرفیت های بازتوسعه، به صورت موشکافانه تر، ختم گردد. به طور کلی، سیر این پژوهش، بر استفاده از ظرفیت ها و مبانی توسعه میان افزا در جهت بازتوسعه محدوده های شهری، بنا گردیده است. در این ارتباط، جهت شناخت پتانسیل های شناخته شده، به شناخت پتانسیل های محدوده، با تحلیل ظرفیت توسعه، پرداخته شده است. تحلیل ظرفیت یک توانایی است برای توسعه بهتر و بیشتر استفاده از زمین و فلسفه وجودی آن بر استفاده از زمین های خالی و زمین های دارای ظرفیت بازتوسعه می باشد که امکان و دسترسی به خدمات شهری را دارا هستند. استفاده از اولویت های بازتوسعه، محصول تحلیل فوق و طرح ریزی کلی برای محدوده باتوجه به شاخص های طراحی توسعه میان افزا، کوشش نهایی پژوهش می باشد.