تحقیق حاضر معرفی فلور و تحلیل پوشش گیاهی منطقه شمال بادرود است که ساختار گونه ای و انواع جوامع گیاهی این منطقه را مورد بررسی قرار می دهد. در این تحقیق همچنین برخی از ویژگی های خاک همچون اسیدیته (ph)، هدایت الکتریکی (ec)، شوری و درصد رطوبت، همچنین ارتباط برخی متغیر های محیطی و گونه ای شامل درصد پوشش سنگریزه ای، درصد برهنگی خاک، ارتفاع، درصد پوشش گونه ای، غنای گونه ای، یکنواختی، چیرگی نسبی و تنوع مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت. در مجموع 63 گونه متعلق به 49 جنس و 15 خانواده در منطقه ثبت گردید که اغلب متعلق به خانواده های asteraceae (2/22%)، chenopodiaceae (0/19%)، poaceae (9/15%)، brassicaceae (3/14%) و boraginaceae (5/9%) بودند. تروفیت ها با 67/66% فرم رویشی غالب منطقه را تشکیل می دهند و همی کریپتوفیت ها با 87/15% در رده ی بعدی قرار دارند. تحلیل کرونولوژیکی گیاهان منطقه نشان داد که 51/63 % از رویش های منطقه عناصر تک منطقه ای هستند که14/57% آن را رویش های ایرانو- تورانی تشکیل می دهند. به منظور تحلیل پوشش گیاهی منطقه از داده های پوشش نسبی حاصل از 60 قاب با ابعاد 5/1 × 2 متر مربع استفاده گردید که بر اساس روش سیستماتیک تصادفی در طول سه خط ترانسکت در بخش های مختلف منطقه قرار گرفتند. در تعیین اندازه ی قاب ها از روش تعیین سطح حداقل استفاده گردید. برای طبقه بندی پوشش گیاهی منطقه و مقایسه نتایج از دو روش twinspan و آنالیز خوشه ای به روش ward استفاده شد و سه جامعه گیاهی مشخص گردید که بر اساس گونه ی غالب هر کدام نام گذاری شدند. روش twinspan در سطوح اولیه نتایج قابل تفسیرتری نسبت به خوشه های نهایی در روش ward ایجاد نمود؛ در حالی که خوشه های اولیه حاصل از روش ward گروه های قابل تفسیر تری نسبت به گروه های نهایی حاصل از طبقه بندی به روش twinspan بودند. تأیید نتایج طبقه بندی با استفاده از روش های مختلف رج بندی شامل ra،dca ، nmds و آزمون mrpp صورت گرفت که همه ی این روش ها در تأیید نتایج طبقه بندی بسیار موثر نشان دادند. نتایج آنالیز خاک تفاوت قابل توجه در میزان ec و شوری بین جامعه artemisia sieberi با دو جامعه دیگر نشان داد در حالی که تحلیل ارتباط میان جوامع گیاهی با متغیرهای گونه ای- محیطی با استفاده از تکنیک های pca و cca تأثیر قاطعی از سایر عوامل اندازه گیری شده در جدایی گروه های گیاهی نشان نداد. میزان رو به افزایش ec در مقابل میزان رو به کاهش اسیدیته (ph) در لایه های بالایی خاک همراه با جایگزینی تدریجی برخی از گونه های علفی در بعضی از جوامع گیاهی منطقه با بوته های گزروفیت و گیاهان یک ساله شن دوست در نتیجه فشار طولانی مدت چرای دام و فرسایش بادی ممکن است نشانه ای از مراحل نهایی توالی به سمت پیشرفت بیابان در این منطقه باشد.