سلول های خورشیدی مبتنی بر پلیمرها در سال های اخیر به شدت مورد توجه قرار گرفته است و آن هم به دلیل راحتی تهیه پلیمرها و ارزانی آنها می باشد.. . جذابیت ویژه نیمه هادی های آلی مربوط به زیر لایه پلاستیکی انعطاف پذیر آن می باشد که منجر به کاربردها و محصولات مصرفی ارزان با انعطاف بالا و وزن کم می شود. یک راه حل برای بهبود جذب نوری، بهینه کردن کوپل بین سلول خورشیدی و نور ورودی است. مخصوصاً در آن قسمتی از طیف که ماده جذب ضعیفی دارد. برای بهبود جذب در انواع سلولهای خورشیدی روشهای مختلفی پیشنهاد شده است که یکی از آنها استفاده از نانوذرات فلزی برای تحریک پلاسمونیک است. در این کار ما با افزایش جذب در مواد آلی می خواهیم بازدهی را افزایش دهیم. روش کار اضافه کردن نانوذرات فلزی به لایه جذب است که باعث ایجاد پلاسمون سطحی می شود. وقتی که فرکانس موج ورودی با فرکانس تشدید پلاسمون برابر می شود، با کوپل شدن میدان الکترومغناطیسی وارد شده و الکترونهای باند هدایت فلز، این پلاسمون سطحی یک موج ناپایدار ایجاد می کند. این اثر منجر به افزایش شدید میدان الکترومغناطیسی اطراف نانوذرات فلزی می شود، که باعث بهبود جذب در آن محیط می شود. ما در این کار با روش fdtd و با نرم افزار matlab نشان دادیم که جذب لایه فعال به ضخامت 150 نانومتری با استفاده از نانوذرات فلزی، بیشتر از جذب لایه فعال به ضخامت 330 نانومتر یدون آنها است.