هدف: تغییرپذیری در اجزای تشکیل دهنده حرکت لازمه حفظ پرفورمنس ایده آل است. تغییرپذیری استراتژی های کنترل وضعیت در بیماران مبتلا به کمردرد، به عنوان شاخصی در ارزیابی قابلیت تطابق این سیستم به نیازهای محیطی مطرح شده است. بررسی تغییرپذیری استراتژی های کنترل وضعیت در بیماران مبتلا به کمردرد غیر اختصاصی تکرار شونده و تاثیر انجام تمرینات کنترل حرکت بر آن از اهداف این تحقیق می باشد. روش: اولین مرحله این تحقیق به صورت موردی- شاهدی و مقطعی بر روی 21 بیمار ( 15 مرد و 6 زن) مبتلا به کمردرد غیر اختصاصی تکرار شونده و 21 فرد سالم انجام شد. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات دلتوئید، مایل خارجی و مایل داخلی/ عرضی شکم و ارکتور اسپاین در طی حرکت پرتابی فلکشن بازو با حداکثر شتاب به تعداد 75 مرتبه در هر فرد ثبت گردید. انحراف معیار زمان تاخیر پاسخ عضلات تنه نسبت به عضله دلتویید در دو گروه با استفاده از آنالیز واریانس چندگانه مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. دومین مرحله این تحقیق به صورت تجربی بر روی 24 بیمار ( 14 مرد و 10 زن) مبتلا به کمردرد غیر اختصاصی تکرار شونده انجام شد. افراد گروه آزمایش, تمرینات abdominal hollowing و abdominal bracing را در وضعیتهای مختلف، در طی 20 جلسه تمرین کردند. انحراف معیار زمان تاخیر پاسخ عضلات تنه نسبت به عضله دلتویید در دو گروه با استفاده از آزمون آماری t مستقل مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: بررسی نتایج نشان داد که افراد مبتلا به کمر درد مزمن تغییرپذیری کمتری را در زمانبندی تنظیمات وضعیتی پیش بینانه عضله عرضی شکم / مایل داخلی نسبت به افراد سالم گروه کنترل نشان می دهند. (047/0=p) در حالی که کاهش تغییرپذیری در عضلات مایل خارجی (45/0=p) و ارکتور اسپاین (6/0=p) این بیماران مشاهده نگردید. از طرفی بررسی نتایج نشان داد که انجام تمرینات ثباتی تغییرپذیری زمانبندی تنظیمات وضعیتی پیش بینانه عضله عرضی شکم / مایل داخلی را افزایش می دهد. (037/0=p) در حالی که تغییرپذیری در عضلات مایل خارجی (34/0=p) و ارکتور اسپاین (67/0=p) تغییر قابل ملاحظه ای را نشان نداد. این شاخص در عضلات عرضی شکم / مایل داخلی (19/0=p)، مایل خارجی (7/0=p) و ارکتور اسپاین (46/0=p) بیماران گروه کنترل نیز تغییر معنی داری را نشان نداد. نتیجه گیری: کاهش تغییر پذیری در سیستم کنترل وضعیت بیماران مبتلا به کمر درد غیر اختصاصی تکرار شونده وجود دارد که می تواند ناشی از واکنش های تطابقی در این بیماران بوده و به تداوم کمردرد و مزمن شدن آن بیانجامد. این کاهش تغییرپذیری با انجام تمرینات ثباتی هدفمند بهبود می یابد.

درمان ضایعات عضلانی از جمله ضعف و آتروفی که یکی از عواقب ناشی از بی حرکتی متعاقب التهاب، درد، جراحی ها و غیره می باشد، سالهاست که مورد توجه درمانگران از جمله فیزیوتراپیست ها بوده است. از اینرو محققان همواره به دنبال روشی بوده اند که در زمانی که انجام حرکات فعال ممنوعیت دارد، مانع بروز ضعف و آتروفی عضلانی شوند و این سوال همواره مطرح بوده است که آیا می توان کارایی عضله را بدون ایجاد حرکات مفصلی آشکار و انقباضات عضلانی حفظ کرد. به نظر می رسد تمرین ذهنی، راهگشای مهمی در جهت حل این معضل باشد.