عقیده ی شیعه در مورد حجج الهی بر این است که خداوند هیچ گاه زمین را از عالم معصوم که برگزیده و نماینده ی اوست و به وسیله ی او حجت را بر بندگان تمام می کند، خالی نمی گذارد. این عالمان معصوم، از یک جهت باعث هدایت نیک بختان (سُعَدا) و اتمام حجت خدا بر اشقیا می شوند و از جهتی دیگر امان اهل زمین از عذاب و قهر الهی و باعث بقای نسل بشرند. تداوم سلسله ی حجت های الهی در زمین با وصایت هر حجت به حجت پس از خود، تامین می گردد . از این قاعده ی مهم با عنوان اتصال الوصیه یاد می شود و آیات متعدد قرآن و روایات فراوان اهل بیت که از مرز تواتر معنوی می گذرد، پشتوانه ی آن است. با این حال پیروان عموم مکاتب فکری و دینی، گمان دارند که زمین در برهه هایی از زمان، خالی از حجت حی بوده و هست. بی توجهی به این اصل قرآنی و روایی باعث گشته که دیدگاه هایی نادرست درباره ی تداوم وصایت پیامبر اسلام نیز پدید آید و مسلما در فهم عمومی از حضور همیشگی امام معصوم در زمین اختلال ایجاد شود. این در حالی است که مطابق قرآن و روایات متواتر، زمین هیچ گاه از حجت خالی نبوده است و نخواهد شد. در این پژوهش سعی شده تا دیدگاه قرآن و روایات رسیده از پیامبر و امامان شیعه در باب ضرورت وجود حجت الهی در هر زمان، بررسی گردد و در نهایت نشان داده شده که این اصل اعتقادی در حداقل بیست آیه ی قرآن ریشه دارد و روایات فراوانی نشان دهنده ی تواتر معنوی آن هستند. همچنین نصوص و شواهدی از متون اهل کتاب و اهل سنت جمع آوری شده که موید و هم راستای با عقیده ی شیعه در این باب هستند. در پایان عدم تعارض اصل استمرار حجت های الهی با دوران های فترت نیز نمایانده شده است.

چکیده ندارد.