محمدعلی خراسانی مشهور و متخلص به موذن، از عارفان قرن 11 هجری و یکی از اقطاب ذهبیه است که دیوان شعری قریب به 3700 بیت از خود بر جای نهاده است. این پیر خراسانی در سبزوار زاده شد و همچون پدرش به سمت موذنی بارگاه شاه خراسان، علی بن موسی الرضا (علیه السلام) رسید. وی در روزگاران جوانی به فرقه ی ذهبیه پیوست و از مریدان شیخ حاتم زراوندی، قطب وقت این فرقه، گشت و پس از وی به منصب قطبیّت این فرقه نایل شد. موذن خراسانی چون بسیاری از عارف-شاعران به جولان اندیشه های عارفانه ی خود در عرصه ی شعر پرداخت و هر چند در سده ی یازده هجری می زیست، اشعار او را می توان ادامه ی شعر عرفانی سبک عراقی دانست. در دیوان او از نازک کاری ها و مضمون آفرینی های سبک هندی اثری دیده نمی شود. اشعار او ساده، روان وگیراست و چنانکه از قلم عارف- شاعران می زیبد چندان در بند آرایشات لفظی و دقت و وسواس در انتخاب قوافی نبوده است. در اشعار او سخن از عشق حقیقی بسیار است و اندیشه های صوفیانه بازتابی ژرف در دیوان او یافته است. آنچه پیش روست تصحیح دیوان این شاعر عارف است که در سه فصل ترتیب یافته؛ فصل اول مقدمه ای است بر زندگینامه و سبک اشعار وی که در سه سطح واژگانی، ادبی و فکری مورد بررسی قرار گرفته است. فصل دوم متن دیوان موذن خراسانی و اضافات نسخ را دربرگرفته و فصل سوم شامل تعلیقات و فهارسی است که بر متن اشعار این شاعر پیوست داده شده است.