در این تحقیق تاثیر عادت دهی گرمایی و محدودیت غذایی اوایل دوره بر عملکرد و پارامترهای بیوشیمیایی خون جوجه های گوشتی در شرایط تنش گرمایی مورد ارزیابی قرار گرفت. برای این منظور 300 قطعه جوجه گوشتی سویه کاب دریک آزمایش فاکتوریل 2× 2 با 4 تیماردر قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تکرار و 15 پرنده در هر تکرار استفاده شد. تیمار ها شامل گروه عادت دهی گرمایی، محدودیت غذایی، عادت دهی گرمایی و محدودیت غذایی و گروه شاهد بودند. عادت دهی گرمایی در روز 3 (دردمای2± 38 درجه سانتی گراد) و محدودیت غذایی از روز 7 تا 14 (از ساعت 10 تا 17) اعمال شد. در اواسط و اواخر دوره پرورش (26و40روزگی ) خونگیری صورت گرفت. نتایج آزمایش نشان داد که عادت دهی گرمایی باعث بهبود افزایش وزن در شرایط تنش گرمایی نسبت به تیمار شاهد می شود(05/0>p ). اعمال محدودیت غذایی و عادت دهی گرمایی تاثیری بر کاهش مصرف و بهبود ضریب تبدیل خوراک در هنگام تنش گرمایی نداشت. تاثیر عادت دهی گرمایی و محدودیت غذایی بر میزان تلفات معنی دار نبود. عادت دهی گرمایی باعث افزایش میزان غلظت t3 و t3/t4 در 26 روزگی شد(05/0>p). محدودیت خوراک باعث کاهش سطوح t3 و نسبتt3/t4 در 26 روزگی شد و در 40 روزگی سطح t3 خون راافزایش داد(05/0>p). نتایج آزمایش نشان داد در 26 روزگی، عادت دهی گرمایی باعث افزایش معنی دار تری گلیسرید شد. اثر متقابل بین تیمارها باعث افزایش کلسترول سرم خون در تیمار دارای محدودیت خوراک در این دوره شد(05/0>p ). همچنین در 40 روزگی عادت دهی گرمایی باعث افزایش معنی دار فسفر و میزان آلبومین خون در گروه شاهد بصورت معنی داری افزایش شد(05/0>p ). در مجموع نتایج نشان دهنده اثرات مثبت عادت دهی گرمایی بر عملکرد جوجه های گوشتی در شرایط تنش گرمایی است

برای ارزیابی اثر محافظتی روی و بنتونیت سدیم بر سمیت کادمیوم در شکمبه آزمایشاتی با استفاده از روش تولید گاز و کشت پیوسته دو جریانه صورت پذیرفت. دو آزمایش تولید گاز در قالب طرح کاملاً تصادفی با چینش فاکتوریل 3×3 تیمارها با سطوح مختلف کادمیوم (0، 20 و 80 میلی گرم در کیلوگرم جیره)، سطوح مختلف روی (0، 300 و 600 میلی گرم در کیلوگرم جیره) و سطوح مختلف بنتونیت (0، 4/2و 8/4 درصد ماده خشک جیره) انجام شد. افزودن کادمیوم در تمام سطوح موجب کاهش پتانسیل تولید گاز، تجزیه پذیری ماده آلی، پارتیشنینگ فاکتور، انرژی قابل متابولیسم و پروتئین میکروبی گردید (05/0p<). افزودن روی توأم با کادمیوم اثر سمیت کادمیوم را به صورت معنی داری کاهش داد و افزایش در فراسنجه های، قابلیت هضم ماده مغذی، توده میکروبی، راندمان توده میکروبی، ph، پارتیشنینگ فاکتور و... موجب گردید (05/0p<). افزودن توأم بنتونیت و کادمیوم موجب بهبود فراسنجه های، قابلیت هضم ماده مغزی، توده میکروبی، راندمان توده میکروبی، ph، پارتیشنینگ فاکتور و... شده و اثرات سمیت کادمیوم بر فراسنجه های تولید گاز را کاهش داد (05/0p<). در مرحله بعد هشت فرمنتر کشت پیوسته دو جریانه در دو دوره متوالی 9 روزه (6 روز عادت پذیری و 3 روز نمونه گیری) مورد استفاده قرار گرفت. دما در 5/38 درجه سانتی‏گراد و نرخ رقت فاز مایع (10 درصد بر ساعت) و فاز جامد (5 درصد بر ساعت) ثابت نگه داشته شد. فرمنترها روزانه با 120 گرم ماده خشک در سه بخش مساوی در ساعت های 8، 16 و 24 تغذیه شدند. تیمارها با چینش طرح بلوک کامل تصادفی شامل تیمارهای آزمایشی 1-کنترل، 2-کادمیوم (20 میلی گرم در کیلوگرم جیره)، 3-کادمیوم+ روی (20 میلی گرم کادمیوم و 450 میلی گرم روی در کیلوگرم جیره) و 4-کادمیوم+ بنتونیت (به ترتیب 20 میلی گرم کادمیوم در کیلوگرم جیره و 4/2 درصد ماده خشک جیره بنتونیت) به واحدهای آزمایشی اختصاص یافتند. قابلیت هضم ماده آلی، ماده خشک، الیاف نا محلول در شوینده خنثی و الیاف نا محلول در شوینده اسیدی در تیمار کادمیوم نسبت به تیمار شاهد کاهش معنی داری نشان داد (05/0p<). قابلیت هضم مواد مغذی با افزودن روی و بنتونیت به جیره حاوی کادمیوم افزایش یافت (05/0p<). افزودن کادمیوم کاهش معنی دار غلظت تولید نیتروژن آمونیاکی را به دنبال داشت (05/0p<) و افزودن روی افزایش معنی داری غلظت این فراسنجه را موجب گردید(05/0p<). بطور کلی، نتایج این آزمایش نشان داد که افزودن بنتونیت و روی به جیره می تواند اثرات منفی کادمیوم بر تخمیر میکروبی توسط میکروارگانیسم های شکمبه را کاهش دهد.

این آزمایش باهدف ارزیابی اثر روش های مختلف تولک بری بر خصوصیات کمی و کیفی تخم مرغ و برخی فراسنجه های خونی مرغان تخم گذار با استفاده از 180 قطعه مرغ تخم گذار تجاری سویه های- لاین در سن 52 هفتگی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 30 واحد آزمایشی شامل 6 تیمار و 5 تکرار و در هر تکرار 6 قطعه مرغ به مدت 90 روز انجام شد. دمای سالن در طول دوره آزمایشی در محدوده 31 تا 40 درجه سانتی گراد بود. تیمارهای مورداستفاده در این آزمایش جهت اعمال تولک بری پرنده ها شامل: 1- گروه محروم از خوراک 2- گروه تغذیه شده با 50 درصد یونجه و 50 درصد جیره تخم گذاری 3- گروه تغذیه شده با 75 درصد یونجه و 25 درصد جیره تخم گذاری 4- گروه تغذیه شده با 100% یونجه 5- گروه تغذیه شده با دانه کامل جو 6- گروه تغذیه شده با جیره حاوی روی بالا (20000 میلی گرم در کیلوگرم) بودند. تیمارهای آزمایشی به مدت 10 روز اعمال شدند. درصد کاهش وزن در طول دوره تولک بری ثبت شد. در روزهای 1، 10 و 28 از یک پرنده از هر تکرار به منظور تعیین شمارش سلولی و فراسنجه های لیپیدی خون گیری انجام گرفت. در روز 3 و 21 آزمایش، تزریق گلبول قرمز خون گوسفندی (srbc) به 2 پرنده از هر تکرار انجام شد. در روز 10 و 28 آزمایش، خون گیری جهت تعیین تیتر آنتی بادی علیه srbc انجام گرفت. یک پرنده از هر تکرار در روز دهم جهت تعیین خصوصیات استخوان درشت نی، وزن تخمدان، تعداد فولیکول ها کشتار شد. فراسنجه های کیفی و کمی تخم مرغ به مدت 8 هفته پس از تولک مورد بررسی قرار گرفت. بیشترین درصد کاهش وزن مربوط به تیمارهای حذف خوراک و گروه تغذیه شده با روی می باشند (05/0>p). تیمار 50 درصد یونجه دیرتر از سایر تیمارها تولید را قطع کرده و زودتر به 50 درصد تولید رسید (0/05>p). تیمار 75 درصد یونجه در روز دهم بیشترین و تیمار حاوی روی در روز 28 کمترین عیار آنتی بادی علیه srbc را از خود نشان دادند (0/05>p). روش های مختلف تولک بری تاثیر معنی داری بر شمارش سلولی (تعداد هتروفیل ها و لنفوسیت ها و نسبت هتروفیل به لنفوسیت) نداشت (0/05<p). در روز 10 تیمار دانه کامل جو بیشترین غلظت تری گلیسیرید و پایین ترین غلظت کلسترول را داشت (05/0>p). همچنین در روز 10 تیمار دانه کامل جو بیشترین غلظت hdl و پایین ترین غلظت ldl را داشت. در تمامی تیمارها هیچ گونه فولیکول بزرگ و متوسط وجود نداشت (05/0<p). از نظر وزن و قطر خارجی استخوان درشت نی تیمار حاوی روی دارای بیشترین مقدار بود (0/05>p). از نظر درصد تولید تخم مرغ تیمارهای دانه کامل جو و 100% یونجه بالاترین درصد را نشان دادند (0/05>p). بالاترین میانگین وزن تخم مرغ مربوط به تیمار حذف خوراک (2/65 گرم) بود (0/05>p). بالاترین شاخص رنگ زرده مربوط به تیمارهای حذف خوراک (6/99) و دانه کامل جو (6/97) بود (0/05>p). بیشترین ضخامت و مقاومت پوسته تخم مرغ پس از تولک مربوط به تیمار حذف خوراک بود (0/05>p). با توجه به نتایج این پژوهش به نظر می رسد استفاده از دانه کامل جو و سطح 100% یونجه به علت بهبود عملکرد مرغان تخمگذار می توانند به عنوان روش های مناسبی جهت تولک بری باشند.

در این مطالعه، انرژی قابل سوخت و ساز دانه کامل و کنجاله آفتابگردان و تاثیر آنها بر عملکرد رشد، فیزیولوژی دستگاه گوارش و سیستم ایمنی جوجه های گوشتی در قالب 5 آزمایش مستقل بررسی شد. در آزمایش اول، انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری تصحیح شده برای نیتروژن (amen) دانه کامل و کنجاله های کم چرب و پرچرب آفتابگردان مورد بررسی قرار گرفت. هر یک از سه نمونه، در سطوح صفر، 7 ، 14و 21 درصد جایگزین بخشی از جیره غذایی بر پایه ذرت، در 4 تکرار و در قالب طرح کاملاًً تصادفی در جوجه های گوشتی انجام شد. توسط مدل خطی رگرسیون، میزان amen برای دانه کامل و کنجاله های کم چرب و پرچرب آفتابگردان به ترتیب برابر 3657 ، 1675 و 1845 کیلوکالری در کیلوگرم بدست آمد. در آزمایش دوم، انرژی قابل سوخت و ساز حقیقی (tmen) دانه کامل و کنجاله های کم چرب و پرچرب آفتابگردان در 24 قطعه خروس بالغ لگهورن، با استفاده از روش سیبالد تعیین شد. مقدار tmen برای دانه کامل آفتابگردان و کنجاله های کم چرب و پرچرب آفتابگردان برابر با 3437، 1587 و 1838 کیلو کالری در کیلوگرم بدست آمد. در آزمایش سوم، ارزش تغذیه ای دانه کامل آفتابگردان (ffss) در سطوح صفر، 7، 14 و 21 درصد در قالب طرح کاملاً تصادفی و با چهار تکرار در جوجه های گوشتی در یک دوره 49 روزه بررسی شد. با مصرف ffss، اضافه وزن، مصرف خوراک در دوره رشد و ضریب تبدیل خوراک در دوره های رشد و پایانی بهبود، و درصد وزن کبد و وزن دستگاه گوارش به ترتیب به طور معنی دار (0/05>p) کاهش و افزایش یافت. در آزمایش چهارم ارزش تغذیه ای کنجاله کم چرب آفتابگردان (sfsm) با به کار گیری سطوح صفر، 7، 14، و 21 درصد در جیره جوجه های گوشتی در یک دوره 49 روزه بررسی شد. افزایش وزن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل خوراک در پرندگانی که sfsm را تا سطح 14 درصد در جیره های آغازین و رشد دریافت نمودند، به طور معنی دار (0/05>p) بهبود یافت. همچنین افزایش معنی دار (0/05>p) درصد وزن دستگاه گوارش و سنگدان مشاهده شد. غلظت لیپوپروتئین با چگالی بالا (hdl) افزایش و لیپوپروتئین با چگالی پایین (ldl) به طور معنی داری (0/05>p) کاهش یافت. غلظت تری گلیسرید نیز در اثر اعمال تیمار افزایش یافت. در ارتباط با ریخت شناسی روده کوچک، ارتفاع پرز ها در دوازدهه و ژژنوم با اعمال تیمار کاهش (0/05>p) و عمق کریپت در دوازدهه به طور معنی دار (0/05>p) افزایش یافت. در آزمایش پنجم، ارزش تغذیه ای کنجاله پرچرب آفتابگردان (sfsm) در سطوح صفر، 7، 14، و 21 درصد در یک دوره 49 روزه تعیین شد. افزایش وزن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل خوراک با اعمال تیمار، بهبود یافت (0/05>p). وزن دستگاه گوارش افزایش و وزن کبد به طور معنی داری (0/05>p) کاهش یافت. غلظت ldl و تری گلیسرید به طور معنی داری کاهش یافت (0/05>p). کاهش معنی دار (0/05>p) ارتفاع پرز در ناحیه ژژنوم مشاهده شد. بر اساس یافته های این آزمایش، کنجاله کم چرب آفتابگردان تا سطح 14 درصد و کنجاله پرچرب و دانه کامل آفتابگردان تا سطح 21 درصد، می توانند در جیره طیور گوشتی استفاده شوند.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.