با توجه به میزان شیوع بالای بی ثباتی عملکردی مچ پا در میان ورزشکاران و نیاز این افراد برای انجام چند فعالیت به صورت همزمان در زمین مسابقه، هدف از این مطالعه مقایسه نیازهای توجهی کنترل راه رفتن ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا و همتایان سالم می باشد. اهداف: هدف از مطالعه فوق بررسی مقایسه ای نیازهای توجهی برای کنترل راه رفتن در ورزشکاران با و بدون بی ثباتی عملکردی مچ پا است. روش بررسی: 16 ورزشکار مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا و 16 همتای سا لم با نمونه گیری ساده انتخاب و وارد مطالعه شدند. این مطالعه از نوع سه عاملی مختلط و با الگوی تکلیف دو گانه بوده و از سیستم آنالیز حرکت استفاده شد. زمان و طول گام، زمان طول و پهنای قدم زمانstance ، زمان swing و فرکانس قدم در حالیکه داوطلبین 2 دشواری از تکلیف راه رفتن (شامل راه رفتن روی دستگاه تردمیل با دو سرعت 2/1 و 3/6 کیلومتر در ساعت) و 2 تحمیل تکلیف شناختی (شامل تحمیل صفر و شمارش معکوس ) را تجربه می کردند، اندازه گیری شد. نتایج: آزمون تحلیل واریانس مختلط 2*2*2 (2 گروه*2دشواری تکلیف راه رفتن*2 دشواری تکلیف شناختی) اثر متقابل گروه در وضعیت را بر طول گام معنی دار نشان داد. به نحوی که در مواجهه با تکلیف شناختی افزایش طول گام در بیماران در مقایسه با کاهش طول گام در گروه سالم دیده شد. بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد که بی ثباتی عملکردی مچ پا با افزایش نیازهای توجهی کنترل راه رفتن همراه است. بنابراین تحمیل تکلیف شناختی ممکن است بتواند به عنوان یک استراتژی موثر در برنامه ورزشی مبتلایان به بی ثباتی عملکردی مچ پا منظور گردد.