شعر و شاعری و زبان، فرایندی است که در طول زمان اتّفاق می افتد و در تمامی دوران های مختلف زمانی، در ساخت یک زبان واحد به هم مرتبط است. از این رو نقش و بازتاب عناصر زبانی دوره های پیشین ادب فارسی در شعر دوره های بعد از خود، از جمله دوران معاصر، نقش مهمّ و شایسته ی پژوهش و بررسی است. شاهنامه ی فردوسی به عنوان یکی از متون نظم کلاسیک ادب فارسی، از تأثیرگذارترین آثار در نظم و نثر دوره ی معاصر می باشد. جلوه های مختلف این بازتاب را می توان در سطوح زبان، صور خیال، عاطفه، موسیقی و لحن مورد بررسی قرار داد. بازتاب این سطوح در شعر شاعران مورد نظر؛ فروغ فرّخزاد، مهدی اخوان ثالث و احمد شاملو، فرضیه ی پژوهش این پایان نامه می باشد.