با مطالع? منابع حدیثی شیعه و سنی با ملاکی برای سنجش احادیث و تشخیص سره از ناسره آنها روبرو می شویم که بسیار بدان تاکید شده است. این ملاک که عرضه احادیث به قرآن نام دارد از سوی پیامبر(ص) و ائم? شیعه (ع) بارها مورد تاکید قرار گرفته است. به علاو? روایات موجود در این زمینه، با توجه به خصوصیات ذاتی قرآن همچون قطعی الصدور بودن و نیز سیر? بزرگان دین و یاران ایشان می توان معیار بودن قرآن در سنجش احادیث را اثبات نمود. اما کاربرد این شیوه خود دارای ضوابط و اصولی است که بایست به آنها توجه نمود. توجه به انواع مخالفت احادیث با قرآن، جایگاه بررسی سندی نسبت به نقد قرآنی، تمایز میان دو مقول? عرضه به هنگام تعارض و عرض? مطلق روایات و ... برخی از ضوابط و اصول این فرایند هستند. به علاو? این ها توجه و دقت در اعمال این شیوه از سوی بنیان گذاران آن مسیر پیش روی این گونه نقد را برای علاقه مندان روشن تر می کند. در مجموعه های روائی شیعه نمونه های نسبتاً فراوانی از نقد قرآن محور ائمه(ع) یافت می شود که نشان-دهند? شیو? صحیح این فرایند است. گرچه نقد قرآن محور حدیث در میان دانشیان مسلمان جایگاه درخور خویش را هنوز بدست نیاورده اما یکسره به بوت? فراموشی نیز سپرده نشده است. ملاحظ? نوع عملکرد و چگونگی عرض? احادیث به قرآن توسط دانشمندان راه را برای ادام? این مسیر هموارتر می نماید.