در این مطالعه، آبشش ماهی قزل آلای رنگین کمان به عنوان محلی مناسب برای چسبیدن باکتری استرپتوکوکوس اینیایی مورد ارزیابی قرار گرفت و واکنش متقابل میان بافت آبشش ماهی و باکتری در طی دوره عفونت بررسی شد. بدین منظور مدلی آزمایشگاهی (مدل تزریق شریان آبشش) جهت ایجاد عفونت مورد استفاده قرار گرفت. این مدل آزمایشگاهی در مقایسه با دیگر روش های آزمایشگاهی و غیر آزمایشگاهی دارای مزیت های قابل توجهی است. همچنین به منظور بررسی تأثیر دما و کیفیت آب (حضور نیتریت و مواد آلی) بر توان چسبیدن باکتری به بافت آبشش آزمون هایی انجام شد. در پایان مشخص شد که باکتری استرپتوکوکوس اینیائی قادر است به بافت آبشش ماهی قزل آلا بچسبد و آبشش می تواند به عنوان راه ورود باکتری به بدن ماهی محسوب شود. همچنین چسبیدن باکتری به بافت آبشش متأثر از عوامل محیطی است. با افزایش دما و نیز در حضور نیتریت و مواد آلی باکتری استرپتوکوکوس اینیایی به میزان بیشتری قادر است به بافت آبشش بچسبد.