چکیده: هدف از پژوهش حاضر اعتباریابی آزمون جدید پرش زیگزاگ تحت عنوان آزمون بی هوازی تربیت مدرس (tmat) در برآورد توان بی هوازی تکواندوکاران مرد تیم ملی بود. نمونه آماری پژوهش 8 نفر از اعضای تیم ملی تکواندو با میانگین سن(85/3±25/23 سال)، قد(73/5±75/179 سانتی متر)، وزن(79/7±79/73 کیلوگرم)، درصدچربی(44/1±19/11 درصد) و vo2max(16/6±63/53 میلی لیتر بر کیلوگرم بر دقیقه) بودند. شاخص های اوج، میانگین و حداقل توان بی هوازی و نیز شاخص خستگی آزمودنی ها با آزمون tmat و آزمون وینگیت 30 ثانیه به عنوان آزمون مرجع اندازه گیری شدند. همچنین تغییرات لاکتات خون آزمودنی ها در دو آزمون مقایسه شد. یافته ها نشان داد بین توان بی هوازی اوج به دست آمده از دو آزمون همبستگی معنادار وجود دارد (71/0 r=،05/0 p<) ولی بین میانگین و حداقل توان بی هوازی و شاخص خستگی دو آزمون همبستگی معنادار دیده نشد (به ترتیب 26/0 r=، 05/0p> ؛ 11/0 r=، 05/0 p> ؛ 22/0 r= -، 05/0p> ). بین تغییرات لاکتات خون دو آزمون، از زمان استراحت تا 5 دقیقه پس از آزمون، تفاوت معناداری وجود داشت (0/0 p=). در بررسی پایایی آزمون tmat ، نتایج آزمون icc اوج، میانگین و حداقل توان به-دست آمده از آزمون پرش زیگزاگ و همچنین شاخص خستگی در دو مرحله آزمون-آزمون مجدد، ضریب پایایی بالایی را نشان داد (به ترتیب99/0r= ، 89/0r=، 97/0r=، 78/0r=). نتیجه این که به دلیل همبستگی بالا بین توان بی هوازی اوج به دست آمده از آزمون tmat و آزمون وینگیت و با توجه به پایایی بالای آزمون tmat، می توان از آن برای برآورد توان بی هوازی اوج ورزشکاران نخبه استفاده کرد، ولی به دلیل عدم همبستگی بین شاخص های میانگین و حداقل توان بی هوازی و نیز شاخص خستگی در دو آزمون، نیاز به مطالعه روی جمعیت بیشتری از آزمودنی ها برای دست یابی به نتایج قطعی می باشد. واژگان کلیدی: آزمون بی هوازی تربیت مدرس(tmat)، آزمون وینگیت 30 ثانیه، تکواندوکار نخبه، توان بی هوازی، لاکتات.