در این تحقیق تراوش پذیری گازهای خالص در غشاء استات سلولز مورد بررسی قرار گرفت. به منظور بهبود خواص جداسازی گاز در این غشاء، نانوذرات سیلیکا به ترکیب این پلیمر اضافه شد و اثر این ذرات بر تراوش پذیری و انتخاب پذیری گازها مورد مطالعه قرار گرفت. استات سلولز خالص ونانوکامپوزیت های تهیه شده توسط روش های انتقال فوریه مادون قرمز (ftir)، گرماسنج روبشی تفاضلی (dsc)، میکروسکوپ الکترونی روبشی (sem) و روش گرماسنجی وزنی (tga) مورد بررسی قرار گرفتند. تراوش پذیری غشاهای تهیه شده برای گازهای خالص دی اکسیدکربن، اکسیژن و نیتروژن با استفاده از روش زمان تأخیر (time lag) و به کمک یک سیستم غشائی حجم ثابت مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از تست های تراوش پذیری گاز در غشاء استات سلولز نشان داد که افزایش نانوذرات سیلیکا در پلیمر تا 20% وزنی سیلیکا منجر به افزایش 3/16 درصدی در تراوش پذیری گاز دی اکسیدکربن از مقدار 32/6 به مقدار 3/7 بارر و افزایش 22/136 درصدی در انتخاب پذیری co2/n2 شد از مقدار 34به 80 شد. این نتایج با توجه به نتایج تست های خواص فیزیکی هم قابل توجیه است.