پژوهش حاضر در پی بررسی میزان هیجان خواهی در کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر 9 تا 12 سال مبتلا به نشانگان داون و فنیل کتو.نوریا و مقایسه آنها با کودکان عادی ست. روش مورد استفاده در این پژوهش، علی-مقایسه ایی ست. بدین منظور مقیاس هیجان خواهی کودکان روسو پس از هنجاریابی بر نمونه 529 نفری کودکان عادی 7 تا 12 سال، بر 43 کودک کم توان ذهنی آموزس پذیر نشانگان داون (با میانگین سنی 02/10) و 11 کودک کم توان ذهنی آموزش پذیر مبتلا به فنیل کتونوریا (با میانگین سنی 27/10) و 100 کودک عادی 9 تا 12 سال (با میانگین سنی 1/10) اجرا شد. آزمون مورد استفاده t گروه های مستقل بوده است. نتایج نشان داد که تفاوت معناداری میان هیجان خواهی کودکان عادی (با میانگین 44/9) و نشانگان داون (با میانگین 8) وجود دارد. میزان هیجان خواهی در کودکان عادی با کودکان فنیل کتونوریا (با میانگین 11) تفاوت معناداری مشاهده نشد. بین هیجان خواهی کودکان نشانگان داون و کودکان فنیل کتونوریا تفاوت معناداری به دست آمد. بدین معنا که، گروه فنیل کتونوریا هیجان خواهی بالاتری نسبت به گروه نشانگان داون داشتند. همان طور که یافته ها نشان می دهد، هیجان خواهی در گروه کودکان نشانگان دوان پایین تر از افراد عادی ست، که این یافته هماهنگ به ویژگی های رفتاری این گروه است. کودکان فنیل کتونوریا نیز با توجه به ویژگی های رفتاریشان، هیجان خواهی بالاتری نسبت به کودکان عادی داشتند. هر چند که بالاتر بودن هیجان خواهی آنان در حد معناداری نیست.