توجه به ایمنی عابرپیاده به عنوان آسیب پذیرترین جزء سیستم حمل و نقل، یکی از اصلی ترین چالش های مهندسین ترافیک محسوب می گردد. درصد قابل توجهی از گزارش تصادفات ثبت شده توسط پلیس، اختصاص به تصادفات عابرپیاده با وسایل نقلیه دارد. تامین ایمنی و آسایش عابرپیاده در پیاده روها و گذرگاه های عابرپیاده، سبب تشویق و ترویج فرهنگ پیاده روی و به طبع آن کاهش تداخلات ترافیکی بین عابرین و وسایل نقلیه خواهد شد. یکی از مواقعی که عابرپیاده در تقابل مستقیم با وسایل نقلیه قرار می گیرد، هنگام عبور از عرض خیابان است. توجه به پارامترهای موثر در انتخاب نوع و مکان بهینه گذرگاه عابرپیاده سبب کاهش تصادفات ترافیکی و افزایش ضریب ایمنی عابرپیاده در عبور از عرض خیابان خواهد شد. همچنین، استفاده به جا از تسهیلات مختلف گذر عرضی عابرپیاده از خیابان شامل گذرگاه های همسطح و غیرهمسطح عابرپیاده، علاوه بر مدیریت هزینه های تحمیلی در خصوص احداث و نگهداری این گونه تسهیلات، عملکرد آن ها را نیز بهبود خواهد بخشید. در این تحقیق سعی شده است با بررسی تجربه های کشورهای موفق در بحث عابرپیاده و مطالعه منابع داخلی موجود در این زمینه، پارامترهای موثر در تعیین نوع و مکان بهینه گذرگاه های عابرپیاده تعیین گردد. با شناسایی این پارامترها، به کمک نرم افزار arcgis لایه های اطلاعاتی پارامترهای مفروض تعریف و این لایه ها برای شناسایی موقعیت نهایی گذرگاه های عابرپیاده استفاده شده اند. برای تعیین محدوده تغییرات هریک از پارامترهای مکانیابی، با کمک منطق فازی توابع عضویت فازی برای هریک از پارامترها تعریف شدهاست. به منظور ترکیب لایه های اطلاعاتی تهیه شده پس از اختصاص دادن توابع تعلق فازی به آن ها، از روش تحلیل سلسله مراتبی استفاده شده است. در این راستا نرم افزار expert choice برای تعیین وزن های نهایی حاصل از نظر سنجی متخصصین مورد استفاده قرار گرفته است. دو مورد مطالعه میدانی به منظور تعیین مکان بهینه گذرگاه های عابرپیاده در شهر تهران انجام شده است. خروجی نهایی نرم افزار arcgis شامل موقعیت های مناسب گذرگاه های عابرپیاده در این نمونه های مطالعاتی می باشد. نتایج نشان می دهد استفاده از منطق فازی در تعریف توابع تعلق هریک از پارامترهای مکانیابی در کنار ساختار سلسله مراتبی برای تعیین وزن لایه های اطلاعاتی ساخته شده در نرم افزار arcgis، روشی کارآمد در تعیین موقعیت گذرگاه های عابرپیاده می باشد.