ادبیّات کودک، با وجود اهمّیّت تردید ناپذیر و نقش موثّری که در شکل گیری شخصیّت کودکان دارد، از زمینه هایی است که تاکنون کم تر به صورت اصولی و علمی به آن پرداخته شده است. در این میان، فنّ ارزشمند بازنویسی نیز، با آن پیشینه ی درخشان در ادب فارسی، عموماً مورد غفلت بوده است. آثار اندکی که با استفاده از این شیوه به وجود آمده اند نیز، کیفیّت بالایی ندارند. رساله ی حاضر با توجّه به مطالب یاد شده، کوشیده است مقدمات لازم را برای تولید یک بازنویسی خوب بررسی کند. در این راستا و در بخش اوّل این پژوهش، پس از آوردن کلّیِاتی در زمینه ی ادبیات کودک و اهمیت و پیشینه ی آن، ویژگی های کودکان سنین مختلف از منظر روان شناسی رشد بررسی شده است. پس از آن و در فصل سوم، خصوصیّات عناصر داستانی در ادبیات کودک با نگاهی به ویژگی های خاصّ این گروه از مخاطبان مورد بررسی قرار گرفته است. در فصل چهارم نیز به بازنویسی، اهمیت، پیشینه و انواع آن پرداخته شده است. در بخش دوم، پس از ارائه ی اطلاعات کتابشناسی ده اثر برگزیده، که به عنوان نمونه هایی برای نقد در نظر گرفته شده اند، نگارنده در قالب سه فصل، میزان توجّه نویسندگان را نسبت به اصول روان شناسی رشد، داستان پردازی کودکان و بایسته های بازنویسی در کتب مورد نظر بررسی می کند. کلیدواژه ها: بازنویسی، روان شناسی، کودک، ادبیّات کودک. نقد ادبی